Καρέκλες πέταξαν, τραπέζια απογειώθηκαν, συνοδευόμενα από βαριές εκφράσεις, οι οποίες δεν συνάδουν «με το ύφος και το ήθος της αριστεράς», όπως ισχυρίστηκαν αυτόπτες μάρτυρες και, τουλάχιστον, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν έτυχαν επίσης διάψευσης από το κόμμα.
Για τους μη μυημένους στον κόσμο της αριστεράς και μάλιστα της ελληνικής, αυτά φαντάζουν περίεργα ή πρωτόγνωρα. Όχι, όμως, για εκείνους που πέρασαν από τις γραμμές της και, κυρίως, από εκείνους που μελέτησαν την ιστορία της.
Κάθε, μα κάθε φορά, μετά από κάποια πολιτική ήττα, στην αριστερά ξεσπάει ένα ιδιότυπος, άγριος εμφύλιος σπαραγμός που διακρίνεται με την αναζήτηση εχθρών αλλά και «πρακτόρων του εχθρού», σαμποτέρ του «δίκαιου αγώνα», λιγόψυχους που παρέδωσαν τα όπλα.
Παρά τις φιλότιμες και γενναία επιχορηγούμενες από την «καταραμένη Ευρώπη» και διάφορα new age ιδρύματα, προσπάθειες, συγκεκριμένων «ιστορικών σχολών» που άνθισαν στη μεταπολιτευτική εποχή, προκειμένου να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη, επική και ηρωική εκδοχή της ιστορίας της ελληνικής αριστεράς, οι σκοτεινές, ζοφερές και απάνθρωπες σελίδες της, ήρθαν στο φως, χάρη στα προσωπικά απομνημονεύματα πολλών που έζησαν τα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου, του Μπούλγκες και των άλλων κολαστηρίων, όπου μαρτύρησαν ανιδιοτελείς άνθρωποι που πίστεψαν στην ψευδο-ουτοπία, της Τασκένδης με την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη, τις απρέπειες που έκαναν και οι δύο πλευρές με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, αλλά και αργότερα, κατά την μεταπολιτευτική περίοδο με τις αλλεπάλληλες διασπάσεις και αποχωρήσεις από τα διάφορα αριστερά σχήματα.
Προϊόντος του χρόνου, με τις νέες αποκαλύψεις, θόλωνε ολοένα και περισσότερο, η φιλοτεχνημένη από «ιστορικούς» και «καλλιτέχνες», ηρωική και επική εικόνα της αριστεράς. Το αποκορύφωμα ήρθε με την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και των υποτελών της καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, όταν άνοιξαν τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών και αποκαλύφθηκε ο πραγματικός, πρωτόγονος ζόφος της ζωής και των δεινών πολλών Ελλήνων που βρέθηκαν στα γρανάζια των ανθρωποφαγικών μηχανισμών στις «χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού».
Η σημερινή παραίτηση του Α. Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σηματοδοτεί όχι μόνο το τέλος ενός ιστορικού κύκλου βασισμένου στα πρωτόγονα ένστικτα του όχλου, του μίσους, της εχθροπάθειας και της αντισυστημικής παραφροσύνης, αλλά και την αρχή ενός νέου και την ελληνική αριστερά.
Ο κύκλος αυτός, παρά τις προσπάθειες που θα γίνουν, θα φανερώσουν όλες τις παθογένειες που κρύβει αυτός ο πολιτικός χώρος και οι οποίες οφείλονται τόσο στην ιδεολογία, όσο και στις παραδόσεις του. Η αναζήτηση υπονομευτών, η λυσσαλέα διαμάχη για την κομματική εξουσία, η χωρίς αρχές αντιπαράθεση, θα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της.
Εξάλλου, οι μέχρι σήμερα πρωτοκλασάτοι δευτεραγωνιστές, έχουν από καιρό ακονίσει τα μαχαίρια τους, δημιούργησαν «αυλές» ακολούθων - ψήφων, προσεταιρίστηκαν διάφορα φίλια ΜΜΕ και ενισχύουν τα δίκτυα τους πανελλαδικά, ώστε την κατάλληλη στιγμή να διεκδικήσουν την εξουσία.
Μην περιμένετε από τον ΣΥΡΙΖΑ να κάτσει νηφάλια και ψύχραιμα και να εξετάσει την πορεία του από το 3% στο 33% και από εκεί στην πτώση. Στο μυαλό των στελεχών του κυριαρχεί η δογματική της βουλησιοκρατίας και η θεολογία της αιτιοκρατίας. Με δεδομένο ότι τα στελέχη του είναι γαλουχημένα με την άποψη πως αρκεί μία πολιτική απόφαση για να αλλάξει η ιστορία, η ελπίδα πως θα κάτσουν να σκεφτούν τα αίτια της μετεωρικής ανόδου και της ιλιγγιώδους πτώσης, είναι μηδαμινή.
Αντ’ αυτού θα επιδοθούν σε έναν αδυσώπητο αλληλοσπαραγμό, επιζητώντας το καθένα από αυτά, το δικό του ζωτικό χώρο και, κυρίως, το έπαθλο της κομματικής εξουσίας. Όσο κι αν προσπαθήσουν να καλλωπίσουν την εικόνα τους, πίσω από αυτή, θα κρύβεται πάντα ο ανελέητος απαράτσικ που γνωρίζει πολύ καλά πως τα όρια της ζωής του, είναι τα κομματικά.
Στην πλειονότητά τους, δεν έχουν την παραμικρή επαγγελματική εμπειρία, η κοινωνική τους ζωής οριοθετούνταν από τις κομματικές τους υποχρεώσεις. Αυτή, άλλωστε, είναι και η κύρια αιτία που δεν μπόρεσαν να συνομιλήσουν με την εποχή, να αφουγκραστούν τις ανάγκες, τις ελπίδες και τις προσδοκίες των πολιτών, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να τους αποστρατεύσουν πρόωρα.
