Η αποδιδόμενη στον Φρανσουά Μιτεράν φράση «η πολιτική δεν είναι παρά η διαχείριση των συμβόλων» περιγράφει, ως ένα βαθμό τη σημασία, αλλά και τον ρόλο των συμβόλων στην άσκηση της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Η επιλογή του ΚΚΕ να διοργανώσει συγκέντρωση και πορεία προς την πρεσβεία του Ισραήλ στην Ελλάδα, την ημέρα όταν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο το κόμμα αυτό αντιλαμβάνεται τη θέση του και το ρόλο του στο σύγχρονο, πολιτικό σύστημα της χώρας μας.
Δίχως να βρει το θάρρος να ψελλίσει έστω δυο λόγια συμπόνιας και συμπάθειας στα θύματα των τρομοκρατών της ΧΑΜΑΣ την 7η Οκτωβρίου 2023, το ΚΚΕ θεωρεί μοναδικό φταίχτη και ένοχο το Ισραήλ, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως ο εγγενής αντισημιτισμός είναι συστατικό στοιχείο της ταυτότητας, μα και της κοσμοθεωρίας του.
Για εκείνους που αγνοούν την ιστορία του κόμματος αυτού, αξίζει να υπενθυμίσουμε πως ανήκει στη χορεία των κομμάτων που ύμνησαν και υμνούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ΕΣΣΔ, τα Γκουλάγκ, όπου μαρτύρησαν εκατομμύρια αθώα θύματα του κομμουνιστικού Μολώχ.
Δέσμιο της κομμουνιστικής του ιδεολογίας, η οποία αντιμετωπίζει τον κόσμο και την πραγματικότητα μανιχαϊστικά, το ΚΚΕ όχι μόνο αρνείται την ανθρωπιστική τραγωδία των Γκουλάγκ, αλλά τη δικαιολογεί, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα της σταλινικής προπαγάνδας.
Εκείνο που πολλοί αγνοούν, είναι πως στην ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της «βασιλείας» του Στάλιν, υπήρξαν οργανωμένες, μεθοδικές και μαζικές επιχειρήσεις κατά των Εβραίων, με στόχο την εξόντωσή τους. Η περίπτωση της Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής και της εκτέλεσης των μελών της μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ή η περίπτωση των γιατρών του Κρεμλίνου, οι οποίοι σώθηκαν επειδή στο μεταξύ είχε πεθάνει ο Στάλιν, είναι δύο από τα χιλιάδες παραδείγματα του αντισημιτισμού, ο οποίος παραδοσιακά έχει βαθιές ρίζες στην Ρωσία από την τσαρική εποχή.
Έτσι και τώρα, το ΚΚΕ συνεχίζει επάξια την αντισημιτική παράδοση, αγνοώντας τις θηριωδίες της ΧΑΜΑΣ κατά αθώων πολιτών.
Το ΚΚΕ είναι ο πιο γνήσιος εκφραστής του αντιδυτικισμού στη χώρα μας, με ανταγωνιστές τα κόμματα της ακροδεξιάς, με τα οποία, άλλωστε συμπλέει σε πολλά ζητήματα.
Όπως οι ακροδεξιοί, έτσι και το ΚΚΕ λατρεύει να μισεί τη Δύση και τις αξίες που εκπροσωπεί. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός πως μόλις πριν από λίγες εβδομάδες ο γραμματέας του κόμματος, συναντήθηκε με τους πρέσβεις του Ιράν και του Ιράκ, για να δηλώσει τη συμπαράστασή του στον αγώνα τους κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού, όπως τόνισε.
Στην περίπτωση του Ισραήλ, το ΚΚΕ αντιμετωπίζει το μοναδικό δημοκρατικό κράτος στην ευρύτερη περιοχή ως εχθρό και συντάσσεται με τις ορδές του ισλαμοφασισμού εν ονόματι του αγώνα κατά των δυτικών αξιών και της ανοιχτής κοινωνίας.
Η επιλογή του αυτή, είναι τουλάχιστον συνεπής με την ιδεολογία του, η οποία μυρίζει ναφθαλίνη και φορμόλη και στηρίζεται στην λενινιστική διάκριση του καλού και του κακού. Ουσιαστικά, πρόκειται για μία βαθιά υποκριτική στάση. Απλά το ΚΚΕ δεν τολμάει να δηλώσει ξεκάθαρα πως προτιμάει τις ανατολικές δεσποτείες και τα ισλαμοφασιστικά «κινήματα», επειδή ταιριάζουν πιο πολύ στη δική του προσέγγιση όσον αφορά στο πολίτευμα που πρέπει να έχει μια κοινωνία. Κόμμα βαθιά ολοκληρωτικό, μισεί κάθε τι που αμφισβητεί την απόλυτη αλήθεια του ιερατείου του. Έτσι, σε μια ανοιχτή κοινωνία, όπου τα πάντα υπόκεινται στον έλεγχο της λογικής και στην αρχή της διαψευσιμότητας, το ΚΚΕ αντιτάσσει τον ολοκληρωτικό έλεγχο της σκέψης και της ιδιωτικής ζωής των μελών του κοινωνικού συνόλου.
Το πρόβλημα, για το ΚΚΕ, είναι πως όπου δοκιμάστηκε αυτό το μοντέλο, έφερε τραγωδίες, πείνα, φτώχεια και καταστροφή. Δεν πτοείται, όμως, αρκείται στον ρόλο του πιο ακίνδυνου, «αντισυστημικού» κόμματος, αρκεί να ρέει η κρατική επιχορήγηση, παρόλο που αρνείται τον έλεγχο στα οικονομικά του, παραβιάζοντας τη νομοθεσία. Αυτή, ίσως, να είναι και η μοναδική πράξη «αντίστασης» στο «σάπιο κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής τάξης».
