Μία απλή, μη επιβεβαιωμένη είδηση που μεταδόθηκε, ήταν αρκετή για την πρόκληση ταραχής και ανησυχίας στην ελληνική κοινωνία. Ο λόγος, φυσικά, στην «είδηση», σύμφωνα με την οποία, οι γνωστοί μπάχαλοι χρησιμοποιώντας ηλεκτρικό κόφτη, έκοψαν την κλειδαριά και απέκτησαν πρόσβαση σε αίθουσα με ραδιενεργά υλικά.
Η είδηση διαψεύστηκε από τους αρμόδιους του Α.Π.Θ., ωστόσο, επανέφερε στον δημόσιο χώρο και λόγο το ζήτημα των δημοσίων Α.Ε.Ι. και του τρόπου με τον οποίο, οι κατά τον νόμο υπεύθυνοι προστατεύουν την περιουσία των Ελλήνων πολιτών.
Οι επεμβάσεις της αστυνομίας σε σχολές «υπό κατάληψη» ή σε φοιτητικές εστίες και τα ευρήματα των ερευνών, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τον τρόπο που χρησιμοποιούν τα δημόσια κτίρια, οι αυτοχαρακτηριζόμενοι ως «κοινωνικοί αγωνιστές» ή «justice warriors» κατά πως λένε και στο χωριό μου.
Η όλη ιστορία θυμίζει έντονα το παιδικό παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι», αφού σε τελική ανάλυση, και οι χώροι ανακαταλαμβάνονται και οι καταληψίες πέφτουν στα μαλακά για διάφορους λόγους, κυρίως όμως, γιατί δεν πηγαίνουν ως μάρτυρες κατηγορίας εκείνοι που εκ του νόμου ετάχθησαν να φυλάττουν Θερμοπύλες.
Το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση ανήκει στις διάφορες πρυτανικές αρχές, οι οποίες δοξάζονται κρυπτόμενες πίσω από το αυτοδιοίκητο των Α.Ε.Ι. ρίχνοντας το μπαλάκι πότε στην Εισαγγελία, πότε στην αστυνομία και πότε στην κυβέρνηση. Το γνωστό: για όλα φταίνε οι άλλοι!
Από κοντά, φυσικά, και το βαθύ πανεπιστήμιο, τα δίκτυα των συναλλαγών, οι «χάρες» και η άτυπη συνδιοίκηση με εκπροσώπους φοιτητικών παρατάξεων - συνήθως ολιγάριθμων αλλά ιδιαίτερα θορυβωδών. Όλοι μαζί αυτοί σκίζουν ιμάτια και τηβέννους για την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτοί που βάζουν διαρκώς βόμβες στα θεμέλιά του.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, όμως, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ακαδημαϊκών δασκάλων που προσπαθούν και μάχονται για τη μεταλαμπάδευση της γνώσης από γενιά σε γενιά. Ακάματοι εργάτες της επιστήμης και της διδασκαλίας, συχνά πυκνά βρίσκονται στο στόχαστρο των αγελών που λυμαίνονται το δημόσιο χώρο των πανεπιστημίων. Προπηλακίζονται, εξυβρίζονται, προσπαθούν να τους τρομοκρατήσουν. Ευτυχώς, οι δάσκαλοι αυτοί φροντίζουν με τη γενναία και αξιοπρεπή τους στάση να δίνουν το παράδειγμα στους φοιτητές, πράγμα για το οποίο η κοινωνία θα πρέπει να τους ευγνωμονεί.
Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, την όλη κατάσταση τη χρεώνεται η κυβέρνηση, η οποία τόσο κατά την πρώτη της θητεία, όσο και προεκλογικά καλλιέργησε μεγάλες προσδοκίες στην ελληνική κοινωνία πως επιτέλους θα μπει ένα τέλος στην ανομία και την μπαχαλοποίηση των δημόσιων Α.Ε.Ι. και τα τελευταία θα ξαναβρούν την αρχική, πολύτιμη αποστολή τους.
Ελπίζω κάποτε, σύντομα, η κυβέρνηση να εγκαταλείψει την πολιτική του κατευνασμού και να επιδείξει στην ανάλογη πυγμή στα πλαίσια της νομιμότητας, διαφορετικά θα ισχύει η παροιμία: όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στ’ αλάτι.
