Αντιλαμβάνομαι πως στην πολιτική πολλά επιτρέπονται ή τουλάχιστον για πολλά μπορεί να κάνουμε πως δεν βλέπουμε και να τα αφήνουμε να πέσουν κάτω, χωρίς αντιδράσεις, σχόλια ή κριτική.
Μέσα στο παιχνίδι είναι και οι υποσχέσεις, και η επικοινωνία, και η χειραγώγηση των πολιτών. Στο χέρι των τελευταίων είναι να καταλάβουν ποιοι προσπαθούν να τους δουλέψουν και ποιοι θα προσπαθήσουν, τουλάχιστον, να κάνουν κάτι για το κοινό καλό, για την πρόοδο και την προκοπή.
Όλα, όμως, έχουν ένα όριο. Ένα όριο το οποίο κανείς δεν δικαιούται να ξεπεράσει και πολύ περισσότερο να βεβηλώσει.
Το όριο αυτό είναι η μνήμη που έχουν οι ζωντανοί για τους τεθνεώτες, ιδιαίτερα αν αυτή η μνήμη είναι τραυματική και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά μέσα από την μικρο-ιστορία κάθε οικογένειας, μέθοδος ιδιαίτερα διαδεδομένη στη χώρα μας, για την πρόσληψη της ίδιας της εθνικής ιστορίας. Αυτό έχει τα θετικά του, έχει και τα αρνητικά του, αλλά είναι άλλου παππά Ευαγγέλιο και όχι της παρούσης στιγμής.
Δεν το κρύβω πως θύμωσα πολύ, έγινα έξαλλος με το βίντεο της «επίσκεψης» του κ. Κασσελάκη στην Μακρόνησο. Φήμες θέλουν να τον έχει πάει εκεί ένας πρώην ναύαρχος. Ο ιδανικός «ξεναγός».
Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς πως είναι δικαίωμά τους να πάνε όπου θέλουν, όποτε θέλουν, να επισκεφτούν όποιο χώρο θέλουν, προσπαθώντας να μάθουν την ιστορία του τόπου. Σε αυτό θα συμφωνήσω.
Από το σημείο αυτό και πέρα, αρχίζουν οι αντιρρήσεις και οι αιτιάσεις μου.
Η Μακρόνησος έχει βαρύ συμβολικό νόημα στη νεότερη ιστορία της χώρας. Είναι ένας τόπος, ένα πρώην στρατόπεδο, όπου υπηρέτησαν τη θητεία τους, ανεπιθύμητοι για το κράτος κληρωτοί στρατιώτες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Ο τόπος αυτός παρουσιάζεται από τη μια πλευρά ως τόπος «αναμόρφωσης» και από την άλλη ως «τόπος μαρτυρίου». Ο καθένας μας κουβαλάει τη δική του, οικογενειακή μνήμη και τραύμα. Το τραύμα αυτό παραμένει ανοιχτό και μεταφέρεται από τον παππού στον πατέρα κι ύστερα στον γιο.
Κανείς, μα κανείς δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τη Μακρόνησο για τους δικούς του ιδιοτελείς και εν πολλοίς σκοτεινούς και αδιευκρίνιστους σκοπούς.
Ο κ. Κασσελάκης με το βίντεο που ανήρτησε, σκηνοθετικά άρτιο, με σωστό μοντάζ και ιδιαίτερα προσεγμένο κείμενο αφήγησης, για ιδιοτελείς σκοπούς, σκυλεύει τη μνήμη ανθρώπων, οι οποίοι στην εποχή τους, με βάση τις πληροφορίες και τις γνώσεις που είχαν έκαναν μία επιλογή. Μία επιλογή με πολιτικά και ηθικά κριτήρια. Μία επιλογή ζωής. Μία επιλογή για την οποία πλήρωσαν στο ακέραιο το τίμημα μέχρι το τέλος, χωρίς να ζητήσουν ούτε αναγνώριση, ούτε ανταμοιβή. Για αυτό και μόνο η διάσωση και η προστασία της μνήμης τους, είχε το ύψιστο καθήκον των απογόνων. Όσο βαρύ κι αν είναι. Όσο κι αν δείχνει παλιομοδίτικο στις μέρες μας.
Δεν περιμέναμε τον κ. Κασσελάκη για να διηγηθούμε στους γιους και στις κόρες μας, την ιστορία των παππούδων τους. Φροντίσαμε να το κάνουμε από τα μικρά τους χρόνια, ώστε να είναι περήφανοι για το γένος τους και για το γεγονός ότι οι πρόγονοί τους, όταν τους κάλεσε η πατρίδα και το χρέος δεν δείλιασαν, ούτε το σκέφτηκαν δεύτερη φορά.
Ποια η σχέση του κ. Κασσελάκη με όλα αυτά;
Παρουσιάστηκε ως πολιτικός σώγαμπρος, εισαγόμενος από το εξωτερικό και μας παρουσιάζεται ως ο περιούσιος ηγέτης της αριστεράς, η οποία παραδέρνει μέσα στην αμηχανία της ήττας, την αδυναμία κατανόησης του σύγχρονου κόσμου και την άρνηση να οραματιστεί ένα κοινό μέλλον για όλους τους Έλληνες.
Και απ’ όλα όσα είχε να κάνει για να πείσει το κομματικό, εκλογικό του κοινό, βρήκε να πάει στη Μακρόνησο; Για να κάνει τι; Να δηλώσει τι; Πως τιμάει τους αγώνες της αριστεράς; Ως τι θα το κάνει αυτό;
Μπορεί οι οργανωμένοι οπαδοί - όσοι απέμειναν - και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ να κολακεύτηκαν με αυτή τη σκηνοθετημένη επίσκεψη.
Καλό θα ήταν τόσο αυτοί, όσο και οι κ. Κασσελάκης με τους συμβούλους του, να λάβουν υπόψη τους, πως αυτή η σκύλευση των νεκρών και της μνήμης τους, όχι μόνο δεν θα περάσει απαρατήρητη και αναπάντητη, αλλά θα καταγραφεί στην ιστορία ως απόπειρα ιδιοτελούς εκμετάλλευσης και ακραίας προσβολής. Και ως εκ τούτου είναι ασυγχώρητη.
