Διαβάζοντας την είδηση για την «κηδεία του Μεταξουργείου», η αλήθεια είναι πως θύμωσα πολύ, αν και το γεγονός αυτό καθεαυτό είναι η αποθέωση της γελοιότητας και της τσακισμένης ψυχικής ζωής πολλών συμπολιτών μας.
Στο Μεταξουργείο έμεινα για είκοσι ολόκληρα χρόνια, τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα και έζησα, βίωσα και μαρτύρησα όλες τις αλλαγές και μεταλλάξεις του, εξαιτίας εξωτερικών παραγόντων, όπως φερ’ ειπείν η ανεξέλεγκτη κατοίκηση διαμερισμάτων από δεκάδες παράτυπους μετανάστες, η σχεδόν βίαιη εγκατάλειψη της περιοχής από τους γηγενείς κατοίκους, οι οποίοι τρομοκρατημένοι από την εξέλιξη των πραγμάτων, αναζήτησαν καταφύγιο σε άλλες περιοχές, οι ιδιότυπες πιάτσες τοξικοεξαρτημένων με τη συνακόλουθη αύξηση της χαμηλής έντασης παραβατικότητας, τις εισβολές διάφορων «ευάλωτων» ομάδων που έκλεβαν, έσπαζαν αυτοκίνητα κ.λπ.
Θυμάμαι την πλατεία Αυδή έρημη και σκοτεινή, έρμαιο στις διαθέσεις διαφόρων συμμοριών. Θυμάμαι τα αόρατα σύνορα που οριοθετούσαν τις περιοχές ελέγχου διαφόρων συμμοριών. Θυμάμαι τα κλάματα γερόντων που τους έκλεβαν μπροστά στα φαρμακεία και τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια των γονιών, όταν συνόδευαν τα μικρά παιδιά τους στα σχολεία της περιοχής. Θυμάμαι κι άλλα πολλά, τα οποία σήμερα οι θρηνούντες είτε αγνοούν, είτε αποσιωπούν δολίως.
Αναρωτιέμαι γιατί θρηνούν; Γιατί κάποιοι αγοράζουν σπίτια, τα ανασκευάζουν και τα νοικιάζουν σε άλλους; Ή μήπως γιατί κάποιοι έχτισαν ολόκληρα κτίρια με επιπλωμένα και εξοπλισμένα διαμερίσματα μακρόχρονης μίσθωσης;
Φωνάζουν για το gentrification της περιοχής, εκείνοι που βεβήλωσαν τον περιβάλλοντα χώρο του Δημοσίου σήματος της αρχαίας Αθήνας, όπως την ανέδειξε η αρχαιολογική σκαπάνη. Για να μην αναφερθώ στην καταστροφή των πληροφοριακών πινακίδων που είχε τοποθετήσει το Υπουργείο Πολιτισμού, σε μια προσπάθεια ενημέρωσης του επισκέπτη για την περιοχή, η οποία συνδέεται με το νεκροταφείο του Κεραμεικού και στη συνέχεια με την Ακρόπολη.
Δεν τους ενδιέφεραν όλα αυτά, ποτέ δεν ασχολήθηκαν, ποτέ δεν ενοχλήθηκαν για την ασχήμια, την ασέβεια απέναντι στο χώρο και την ιστορία τους. Τους ενδιέφεραν μόνο τα φτηνά ενοίκια μεγάλων διαμερισμάτων με θέα την Ακρόπολη, τα οποία νοίκιαζαν έναντι ευτελούς ποσού και τα χρησιμοποιούσαν ως γιάφκες, καβάτζες ή ερωτικές φωλιές, ενώ στην πραγματικότητα η μόνιμη κατοικία τους ήταν στα εύτακτα Βόρεια και Νότια προάστια της Αττικής.
Οι όμορφοι πεζόδρομοι καταλαμβάνονταν από τραπεζοκαθίσματα για την εναλλακτική νεολαία που συνέρρεε από άλλες περιοχές. Υπήρχαν κι αρκετά καταστήματα που δεν είχαν καν άδεια λειτουργίας υγειονομικού ενδιαφέροντος, αρκούμενα απλά στην κατάθεση της αίτησης και στον αριθμό πρωτοκόλλου. Το όμορφα διώροφα και οι μονοκατοικίες της περιοχής που αναβαθμίστηκαν από μερακλήδες ανθρώπους ήταν μόνιμος στόχος βανδαλισμών και γκράφιτι, προκαλώντας απόγνωση στους ιδιοκτήτες τους.
Αυτό το Μεταξουργείο θρήνησαν στον happening της κηδείας. Ανέξοδος εκβιασμός των συναισθημάτων, χωρίς έρμα και νόημα.
Αυτοί που ενδιαφέρονταν για την περιοχή, εκείνοι που πάλεψαν με νύχια και με δόντια να την προστατεύσουν, οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες, συχνά πυκνά λοιδορούνταν από τους εμφορούμενους «πρωτοπόρων ιδεών» εναλλακτικούς καλλιτέχνες και τους ακολούθους τους. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Το Μεταξουργείο άρχισε να μετατρέπεται σε ένα ιδιόρρυθμο γκέτο, όπου ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα ήταν αόρατα για την αστυνομία, τον Δήμο, την πολιτεία. Αυτό βόλευε πολλούς. Κυρίως αυτοί που σήμερα υποκριτικά θρηνούν.
Στα χρόνια του εθνολαϊκιστικού παροξυσμού του «αντιμνημονιακού αγώνα» το Μεταξουργείο ήταν μια περιοχή ανάπαυλας των «αγωνιστών» που έρχονταν από άλλες περιοχές ή διακεκαυμένες ζώνες της πρωτεύουσας. Τα χρόνια, όμως, πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν και μαζί τους άλλαξε και ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται οι ιδιοκτήτες των ακινήτων της περιοχής. Αντί να τα κρατούν κλειστά ως σχολάζουσα περιουσία ή να τα νοικιάζουν έναντι ευτελούς τιμήματος, αποφάσισαν να τα εκμεταλλευτούν. Πολλοί θα πουν πως θα παραδοθεί βορά στις βραχυχρόνιες μισθώσεις. Θα υπάρξουν και τέτοια. Το βάρος, ωστόσο, δίνεται στις ανακατασκευή των ακινήτων για μακροχρόνιες, προνομιακές μισθώσεις, οι οποίες θα έχουν τη δική τους συμβολή στην επίλυση του οικιστικού προβλήματος στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας.
Συνεπώς, όσο και αν θρηνούν σήμερα και κάνουν την «κηδεία» του Μεταξουργείου, καλά θα ήταν να κάτσουν να σκεφτούν ποια εναλλακτική λύση θα πρότειναν. Επειδή είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος πως δεν έχουν να αντιπροτείνουν τίποτα, τους εύχομαι να κάνουν και το σαρανταήμερο μνημόσυνο, αρκεί να έχουν προμηθευτεί αξιόπιστα κόλλυβα, προκειμένου να αποφύγουν διαταραχές στα ευαίσθητα στομάχια τους.
