Δεν ξέρω αν υπάρχει Ιστορία με κεφαλαίο ή ιστορία με μικρό. Προσπάθησα να μελετήσω όσο καλύτερα μπορούσα το παρελθόν και σίγουρα δεν θα προλάβω να δω το μέλλον.
Ως άνθρωπος που ζει μέσα σε μια κοινωνία, συμμετείχα στον βαθμό που μου αναλογούσε σε διάφορα γεγονότα, ενώ στα περισσότερα απ’ όσα συνέβαιναν γύρω μου ήμουν προσεκτικός παρατηρητής και προσπαθούσα, μέσα στον υποκειμενισμό μου, να προσεγγίσω κάθε φορά την αλήθεια και το νόημα των πραγμάτων. Άλλοτε το κατάφερα κι άλλοτε όχι.
Αναπολώντας την πρόσφατη ιστορία του τόπου, μπορώ με σαφήνεια να καταγράψω την άποψη μου, γνωρίζοντας πως όταν γράφω δεν το κάνω για να αποκτήσω νέους φίλους, μα κινδυνεύοντας να χάσω και τους παλιούς.
Η αρχή έγινε με τα Δεκεμβριανά του 2008, όταν ορδές ατάκτων, συνεπικουρούμενες από συμμορίες αλλοδαπών, πυρπόλησαν το κέντρο της Αθήνας, πλιατσικολόγησαν καταστήματα και επέβαλαν ένα κλίμα τρομοκρατίας. Ήταν η εποχή που τα σκληροπυρηνικά μέλη της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα υπουργοί της Π.Φ.Α. κρατούσαν σκληρή κι ανυποχώρητη στάση μιλώντας για «εξέγερση της νεολαίας». Αρωγός στα σχέδιά τους ήταν και η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία κράτησε στάση ανοχής και ενδοτικότητας, επιτρέποντας στις συμμορίες να επιβάλλουν το δικό τους νόμο.
Από εκεί και πέρα δεν απέμενε τίποτα άλλο από το να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία και αυτή δεν ήταν άλλη από τον κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας της χώρας και τα Μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στα κάγκελα, συμμάχησε με τα ακροδεξιά μορφώματα της πάνω πλατείας, ενώ στελέχη του έδιναν συνεντεύξεις στα αντίσκηνα ημιπαραφρόνων τύπων, οι οποίοι καλούσαν σε εκκαθαρίσεις του παλιού κατεστημένου.
Και άλλες χώρες βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού με την ευρωπαϊκή κρίση δημόσιου χρέους, μόνο που εκεί τα κόμματα έκατσαν γύρω από ένα τραπέζι, συζήτησαν και κατέληξαν σε κοινά προγράμματα σωτηρίας της πατρίδας τους.
Σε εμάς, ο ΣΥΡΙΖΑ απέκλεισε κάθε συζήτηση στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού συστήματος και προωθούσε την «άμεση δημοκρατία» των αγανακτισμένων πλατειών, απειλώντας με κρεμάλες του προδότες που υπέγραψαν τα μνημόνια. Απέρριψε την υιοθέτηση των προτάσεων Χαρδούβελη κόστους περίπου 1 δις Ευρώ, μα αναγκάστηκε λίγους μήνες αργότερα να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, το πιο αχρείαστο και πανάκριβο στην ιστορία, μόνο και μόνο για να παραμείνει στην εξουσία υποθηκεύοντας για 99 χρόνια τη δημόσια περιουσία, λες και την είχε κληρονομήσει και ήταν δική του για να την κάνει ό,τι θέλει.
Από το 2008 και μετά, με κύρια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, η τοξικότητα του δημόσιου λόγου, η εχθροπάθεια, η κατασκευή εχθρών, το λιντσάρισμα των πολιτικών αντιπάλων, η δράση ενός έμμισθου διαδικτυακού παρακράτους, θρονιάστηκαν για τα καλά στην πατρίδα μας, δηλητηριάζοντας τη δημόσια σφαίρα, αλλά και τις διαπροσωπικές σχέσεις των πολιτών.
Στα χρόνια της διακυβέρνησής του, εκκολαπτόμενοι και wannabe κομισάριοι, αλώνιζαν απειλώντας θεούς και δαίμονες στις δημόσιες υπηρεσίες, προκαλώντας παράλυση στη λειτουργία τους και εγκαθιστώντας κλίμα τρομοκρατίας για τους μη αρεστούς σε αυτούς δημοσίους υπαλλήλους.
Μα και χάνοντας, δημοκρατικά τις εκλογές, αντί για κάτσουν και να σκεφτούν τι έφταιξε, πού έκαναν λάθος, τί δεν υπολόγισαν σωστά, εξαπέλυσαν έναν οχετό ύβρεων και προσβολών τόσο απέναντι στην κυβέρνηση, όσο και στους πολίτες που δεν τους ψήφισαν. Το ίδιο συνέχισε να κάνει και μετά τη διπλή εκλογική συντριβή φέτος.
Ανεπρόκοποι νεο-κομμουνιστές, ιζήματα του αυριανισμού, ακροδεξιοί που μεταμορφώθηκαν σε αριστερούς μέσα σε μια νύχτα, ανεπάγγελτα επαγγελματικά στελέχη διαφόρων οργανώσεων της αριστεράς μετά το 1974, μία στρατιά μετακλητών υπαλλήλων που δεν δούλεψαν σε πραγματική δουλειά ούτε μία μέρα στη ζωή τους, ενδιαφέρονταν μονάχα για την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας, οργανώνοντας δείπνα με σουβλάκια κάτω από το πορτραίτο του, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενου ως προσωπικότητα Άρη Βελουχιώτη.
Αν με ρωτούσε κανείς: πώς αξιολογείς την τελευταία δεκαπενταετία, θα απαντούσα μονολεκτικά: κλεμμένη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεψε από την χώρα και τους πολίτες μία ολόκληρη δεκαπενταετία, προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι ονειρώξεις και οι εμμονές μίας παρέας, η μοναδική συμβολή της οποίας ήταν ο εκστογλανισμός της κοινωνίας, κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Δεν ξέρω πως η Ιστορία ή ιστορικοί του μέλλοντος θα χαρακτηρίσουν την δεκαπενταετία 2008 - 2023 και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο που ξέρω είναι πως πολλοί, ολοένα και περισσότεροι καθημερινά, συνειδητοποιούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ μα έκλεψε αυτά τα χρόνια. Αντί να προσπαθήσουμε να συμμαζέψουμε τη χώρα και την οικονομία, έπρεπε να δίνουμε μάχες για να την αλλάξει ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της χώρας και βρεθούμε εκτός Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, για να μην μετατραπούν οι συνοικίες των πόλεων σε λατινοαμερικανικές φαβέλες και γυρίσουμε μερικούς αιώνες πίσω.
Αυτά τα κλεμμένα χρόνια κανείς δεν μπορεί να μας τα επιστρέψει. Αυτά τα κλεμμένα χρόνια, θα είναι η σφραγίδα του φακέλου που θα μείνει για μελέτη από την Ιστορία.
