Το θέμα δεν είναι να σβήσει η φωτιά, το θέμα είναι να μην ξεκινήσει. Η φράση αυτή, την οποία μου είπε πριν από ένα χρόνο ακριβώς, ένας διακεκριμένος και εξειδικευμένος Έλληνας επιστήμονας, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου, μπροστά στην εικόνα της καταστροφής που αντιμετωπίζει η χώρα.
Πρόληψη, είναι η λέξη που πρέπει να μας απασχολήσει άμεσα. Πρωταρχικός είναι ο ρόλος της κυβέρνησης σε αυτό, αλλά η κοινωνία αναμένει ουσιαστικές, κοστολογημένες προτάσεις και από την αντιπολίτευση.
Τα τρία μεγάλα κόμματα του πολιτικού μας συστήματος, η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑ.ΣΟΚ. διαθέτουν στις τάξεις τους αξιόλογους επιστήμονες και ειδικούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι, να μελετήσουν το πρόβλημα, να δουν τις βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών και να προτείνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών με συγκεκριμένο κοστολόγιο, χρονοδιάγραμμα και οργανόγραμμα. Εκείνο που θα πρέπει να αποφευχθεί είναι μία επιτροπή που απλά θα ροκανίζει το χρόνο μέσα από διαρκείς αντεγκλήσεις και διαγωνισμούς «λαϊκότητας» και «αγωνιστικότητας». Χορτάσαμε από αυτά, βαρεθήκαμε. Αν δεν μπορούν τρία κόμματα να καθίσουν σε ένα τραπέζι και θεσμικά να βρουν λύσεις, τότε, λυπάμαι που το λέω, δεν έχουν κανένα άλλο λόγο ύπαρξης, παρά μόνο την αναπαραγωγή των κομματικών τους μηχανισμών, σε βάρος της κοινωνίας.
Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα από πυρκαγιές και να περιμένει τη φυσική αναγέννηση του περιβάλλοντος κάποια στιγμή στο μέλλον.
Επιτακτική η ανάγκη για την κατάρτιση ενός σχεδίου αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών. Ας μη ξεχνάμε πως μετά τις πυρκαγιές, έρχονται πάντα οι πλημμύρες, με ολέθρια αποτελέσματα για τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες.
Οι αποφάσεις και οι συνακόλουθες επενδύσεις σε υλικά μέσα και ανθρώπινο δυναμικό για τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού μηχανισμού θα πρέπει να γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε να μην ξαναβρεθούμε του χρόνου στη θέση να κλαίμε πάνω από την κατσαρόλα με το χυμένο γάλα.
Οι «ελληνικές καλένδες» είναι μια διαχρονική παθογένεια τόσο του πολιτικού συστήματος, όσο και του κρατικού μηχανισμού. Αν, όμως, στο παρελθόν, πότε γελούσαμε και πότε χαμογελούσαμε πικρά, όταν αναφερόμασταν σε αυτές, σήμερα είναι το σύμβολο του αναποτελεσματικότητας και ναι, του τρόμου.
Τα φετινά ρεκόρ, - αριθμός πυρκαγιών και καμένων στρεμμάτων,- ας είναι εκείνα που θα κινητοποιήσουν τα πιο ενεργά και δημιουργικά τμήματα της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος για την αναζήτηση αποτελεσματικών λύσεων.
Σε διαφορετική περίπτωση, του χρόνου, το μόνο που θα απομείνει να κάνουμε είναι μία πράξη της αριθμητικής, εκείνη της πρόσθεσης. Να προσθέτουμε κι άλλα καμένα στρέμματα κι άλλες χαμένες ανεπιστρεπτί ευκαιρίες.
