Μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερού, αν και θα μπορούσε κανείς να πει πως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Υιοθετούν πάντα το αυστηρό, διδακτικό ύφος, ο δείκτης είτε του αριστερού, είτε το δεξιού χεριού είναι πάντα υψωμένος, καταφεύγουν πάντα σε τσιτάτα του Μαρξ ή των Αποστόλων. Οι ενδυματικές τους προτιμήσεις αποπνέουν μια αυστηρή λιτότητα και επιδεικτική απέχθεια προς τα γούστα του κοινού, υπογραμμίζοντας πάντα κατ’ αυτόν τον τρόπο την καταδίκη της άδικης, σάπιας, ετοιμοθάνατης καπιταλιστικής, καταναλωτικής κοινωνίας.
Ουσιαστικά, δεν είναι τίποτα άλλο από την προσωποποίηση των μηχανισμών εκείνων που επιθυμούν και επιδιώκουν μία Ελλάδα «μικρή, πλην τίμια», κυρίως, όμως, περίκλειστη και απομονωμένη από τον προηγμένο κόσμο της Δύσης. Η Δύση γι’ αυτούς είναι μία παγίδα για τους αγνούς, αθώους, έντιμους επαναστάτες ή τους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές, η οποία με τους πειρασμούς της εκμαυλίζει τις μάζες κι έτσι χάνουν τον ιστορικό τους προσανατολισμό που δεν είναι άλλος από το γκρέμισμα του άδικου αυτού συστήματος και η οικοδόμηση μίας άλλης εναλλακτικής κοινωνίας είτε με τη μορφή του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, είτε με την μορφή του χριστιανικού χαλιφάτου.
Παρά τις επιφανειακές τους διαφορές και τις καταγγελίες αλλήλων, αμφότεροι ηγούνται πολιτικών σχηματισμών, οι οποίοι πρεσβεύουν ο καθένας χωριστά τη δική του θεολογία, είτε με αναφορές στην Ορθόδοξη πίστη, είτε με αναφορές στην κομμουνιστική ορθοδοξία του παρελθόντος.
Βαθιά συντηρητικοί αντιμετωπίζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα με όρους περασμένων αιώνων και χρησιμοποιούν ερμηνευτικά εργαλεία, τα οποία από χρόνια έχουν αποδειχθεί άχρηστα και ακατάλληλα. Ωστόσο, θα πρέπει να ομολογήσουμε πως είναι δύσκολο γι’ αυτούς να ξεπεράσουν τον ιδεολογικό τους φετιχισμό, αφού σε διαφορετική περίπτωση η ζωή θα έχανε το νόημά της και η ύπαρξη το κέντρο της.
Εχθροί κάθε προσπάθειας προόδου της κοινωνίας, αποκαλύφθηκαν στα μάτια της κοινής γνώμης με αφορμή το νομοσχέδιο (νόμο πλέον) για τα ομόφυλα ζευγάρια. Για τους αμύητους, η ταύτιση των επιχειρημάτων με τις επίπλαστες διαφοροποιήσεις, ήταν μία έκπληξη. Όχι όμως, για εκείνους που παρακολουθούν από κοντά τις ιδεολογικές διεργασίες στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, τα οποία, για άλλη μία φορά στην ιστορία, συναντιούνται σαν το φίδι που δαγκώνει την ουρά του.
Γνήσιοι απόγονοι της μακράς και ισχυρής παράδοσης του αντιδυτικισμού στη χώρα, πολεμούν κάθε τι που θεωρούν πως νοθεύει είτε τα αγνά επαναστατικά αισθήματα, είτε την αμόλυντη θρησκευτική παράδοση. Το γεγονός που ούτε οι μεν έχουν σχέση με κάποια επανάσταση, ούτε οι δε εκπροσωπούν κάποιον άλλον εκτός του εαυτού τους, δεν φαίνεται να τους ενοχλεί. Τους αρκεί ο ναρκισσισμός του αυθεντικού ερμηνευτή των γραφών, όποιες κι αν είναι αυτές οι τελευταίες.
Φροντίζουν τη δημόσια εικόνα τους με ζήλο, θέλοντας να καταλάβουν τον ζωτικό χώρο του αντιδυτικισμού στην κοινωνία. Ως εκ τούτου άλλοτε ευθέως και άλλοτε πλαγίως υποστηρίζουν αντιεπιστημονικές απόψεις και θεωρίες συνωμοσίας, αρκεί να δημιουργήσουν ρωγμές εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Ουσιαστικά, πρόκειται για οχυρά οπισθοδρόμησης της χώρας σε συνθήκες μακράν του προηγμένου κόσμου, γιατί θεωρούν πως έτσι θα είναι πιο εύκολη η χειραγώγηση των πολιτών, οι οποίοι θα βιώνουν τα ολέθρια αποτελέσματα της απομόνωσης.
Φανατικοί εχθροί της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, αδυνατούν να απαντήσουν (ή μήπως δεν θέλουν; ) στα ερωτήματα και τις απαιτήσεις της εποχής μας σχετικά με τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας και τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνουν.
Στο μέλλον, η συμπόρευση αυτών των δυνάμεων, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, θα συνεχιστεί και όπου βρίσκουν κενό ζωτικό χώρο θα σπεύδουν να τον καλύψουν με τις ιδεολογικές τους εμμονές και τις καταστροφικές, πολιτικές τους προτάσεις.
Μοναδικό αντίδοτο σε αυτή τη μεταστατική δηλητηρίαση, είναι η ένταση του βηματισμού προς τα εμπρός της κοινωνίας, με βήματα μικρά αλλά σταθερά, προσανατολισμένα στην πρόοδο και την προκοπή ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού.
