Τα τελευταία τρία - τέσσερα χρόνια, η ελληνική κοινωνία βίωσε πολλά δραματικά γεγονότα: από την απόπειρα παράνομης εισόδου στη χώρα δεκάδων χιλιάδων μεταναστών μέσω του Έβρου, το σοκ της πανδημίας και των lock down, τις μεγάλες πυρκαγιές και τις πλημμύρες. Τα γεγονότα αυτά, δημιούργησαν τραύματα, πόνο και θλίψη. Ο άνθρωπος από τη φύση του, αναζητάει πάντα μία διέξοδο κι όταν αυτή φαίνεται μακρινή, τότε προτιμάει το χιούμορ και τη φτηνή διασκέδαση.
Ας μιλήσουμε για κάτι που μοιάζει με προφανές, αλλά δεν είναι. Η μονοπώληση του ενδιαφέροντος και του τηλεοπτικού χρόνου στο φαινόμενο «Κασσελάκη», ο έντονος και γεμάτος πάθη δημόσιος διάλογος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και μετά την εκλογή του νέου αρχηγού του, θυμίζει reality show και ως τέτοιο το εκλαμβάνει το ευρύ κοινό, εκείνο που βρίσκεται εκτός της ξερολιθιάς του κομματικού μαντριού.
Μπορεί το κάθε επεισόδιο να κρύβει εκπλήξεις και ανατροπές, μπορεί η όλη κατάσταση να ευνοεί το κυβερνών κόμμα, ωστόσο, αν κάποιος προσπαθήσει να αποστασιοποιηθεί από αυτή την εν πολλοίς κατασκευασμένη εικόνα, αν στρέψει το βλέμμα του αλλού, θα δει το μεγάλο κοινό, παρακολουθεί με μειωμένο ενδιαφέρον αυτό το σίριαλ, αφού γνωρίζει πολύ καλά πως από τη συνέχεια και την έκβασή του, δεν εξαρτάται η καθημερινότητά του.
Καθημερινότητα. Μία λέξη, την οποία άλλοι μισούν ως σύμβολο της βολεμένης ζωής των «κυρπαντελήδων» κι άλλοι τη βιώνουν ως ένα διαρκή αγώνα για μικρές βελτιώσεις, προκοπή και καταξίωση. Ο καθένας διαλέγει αυτό που είναι πιο κοντά στη νοοτροπία του.
Η καθημερινότητα, όμως, είναι εκεί. Δεν φεύγει, δεν χάνεται, δεν διαλύεται σε θεωρητικές αναζητήσεις και κατασκευές, δεν εξανεμίζεται με ξόρκια, δεν κρύβεται πίσω από ωραία λόγια και δελτία Τύπου.
Ένα από τα πλέον ανησυχητικά φαινόμενα της εποχής, περιστατικά του οποίου διαβάζουμε καθημερινά στον Τύπο, είναι η έκρηξη βίας στις νεαρές ηλικίες. Οι συμπλοκές συμμοριών ανηλίκων, οι ληστείες στη μέση του δρόμου, ο εκφοβισμός στα σχολεία, η διασύνδεση εφηβικών ομάδων με το οπαδικό παρακράτος, έχουν πια ξεφύγει από τον ορισμό του περιθωριακού και ήσσονος σημασίας φαινομένου και τείνει να γίνει καθεστώς, όχι μόνο στις υποβαθμισμένες συνοικίες στις παρυφές των μεγαλουπόλεων, αλλά και στα απολαμβάνοντα πλήρη ευταξία προάστια.
Φταίει η οικογένεια; Το σχολείο; Τα διαδικτυακά παιχνίδια; Η εφηβική απερισκεψία και επιπολαιότητα; Η σύμφυτη με την ελληνική κοινωνία λατρεία της βίας;
Σε αυτό, θα πρέπει να απαντήσουν οι ειδικοί. Δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταγράφει τα γεγονότα και να αναζητάει απαντήσεις από τους ειδικούς.
Ανάμεσα σε αυτούς που καλούνται να δώσουν απαντήσεις, αλλά και να λάβουν τα μέτρα που θα εισηγηθούν οι ειδικοί, είναι και η κυβέρνηση, μέσω των αντίστοιχων υπουργείων.
Αρκούν τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα κατά της βίας και του εκφοβισμού στα σχολεία;
Αρκούν τα μέτρα για την καταστολή της οπαδικής βίας;
Αρκεί η αστυνόμευση στις γειτονιές, όπου αυτή εμφανίζεται σποραδικά;
Προφανώς όχι, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, αντί για αύξηση των περιστατικών, θα είχαμε μείωση. Συνεπώς, κάτι, κάπου, κάποιοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και αυτή έχει επίπτωση στη ζωή των πολιτών.
Το ζήτημα της νεανικής παραβατικότητας, δεν ανήκει σε αυτό που αποκαλούμε «υψηλή πολιτική». Αυτή η τελευταία, δεν απασχολεί τους πολίτες. Δεν την νιώθουν οικεία και δεν τους ενδιαφέρει να εντρυφήσουν σε αυτή, παρά μόνο επιδερμικά στην προεκλογική περίοδο.
Η κυβέρνηση πρέπει να δράσει αποφασιστικά πριν το φαινόμενο λάβει εκρηκτικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πρέπει να δράσει τόσο προληπτικά, όσο και κατασταλτικά, αξιοποιώντας το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, ενισχύοντας τους θεσμούς και υιοθετώντας βέλτιστες πρακτικές από άλλες χώρες της Ευρώπης και του προηγμένου κόσμου.
Αυτή είναι μία ψηφίδα της καθημερινότητας που απασχολεί σοβαρά τους πολίτες. Της κουραστικής πραγματικότητας. Κι όταν θέλουν κάπως να ξεσκάσουν, τότε ανοίγουν τις τηλεοράσεις για να μάθουν τις καθημερινές συνήθειες του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις δικές τους. Είναι, όμως, διασκεδαστικό και, κυρίως, δωρεάν και δεν απαιτεί μεγάλο προβληματισμό.
