Κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο μία χιουμοριστική φωτογραφία στην οποία εξ ευωνύμων απεικονίζεται έφιππος ο Άρης Βελουχιώτης, η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της τραγικής για την πατρίδα μας δεκαετίας 1940 - 1950 και εκ δεξιών, έφιππος κι αυτός ο Στέφανος Κασσελάκης.
Η μνήμη, ως γνωστόν, παίζει πολλές φορές παράξενα παιχνίδια. Έτσι η συγκεκριμένη φωτογραφία μου θύμισε την governor Αττικής, την κυρία Δούρου, η οποία όταν κέρδισε τις εκλογές στην περιφέρεια, αποφάσισε να ορκιστεί στο Σύνταγμα των Κορυσχάδων. Ήταν η εποχή που φοριόταν πολύ το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα, ενώ οι νεόκοποι αριστεροί της γενιάς του Τσίπρα, σχεδόν θεωρούσαν πως κατάγονται απ’ ευθείας από τους παλιούς κλέφτες και αρματολούς, τους αντάρτες της κατοχής κ.λπ. Συνέχιζαν, δηλαδή, μια δίκη τους, φαντασιακή παράδοση που τους ήθελε ηρωικούς και άμεμπτους στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Έλα, όμως, που η Κλειώ, η μούσα της Ιστορίας, είχε μεγάλα κέφια εκείνη την εποχή. Άφησε ανεμπόδιστους τους wannabe κομισάριους να αποδείξουν όχι μόνο τη μεγαλειώδη στρατηγική τους σκέψη που κατέληγε στη μετατροπή της χώρας σε Ερυθραία των Βαλκανίων, αλλά και τη διοικητική τους ανεπάρκεια στη στοιχειώδη διαχείριση απλών πραγμάτων. Διακρίθηκαν, ωστόσο, στις δολοπλοκίες και τις ίντριγκες κατά πολιτικών αντιπάλων (Novartis), αλλά και εσωκομματικών εχθρών.
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στις όχθες του αριστερού Ρουβίκωνα, άλλαξαν οι εποχές, οι παλιοί κομμουνιστές αποσύρθηκαν στη βαρονία των Εξαρχείων για να αναλύσουν τις αιτίες της νέας ήττας, οι νέοι κομμουνιστές, φόρεσαν κοστούμια και ταγιέρ ιδρύοντας κάτι που αποκαλούν Νέα Αριστερά και ο νέος ηγεμών μένει σε πεντάστερα ξενοδοχεία κατά τη διάρκεια των περιοδειών του και όχι σε σπηλιές και αμπριά των κατά φαντασία πολιτικών του προγόνων. Όσοι δε, απέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η κυρία Δούρου, μάλλον θα προσπαθούν να ξεχάσουν τις Κορυσχάδες και να προσαρμοστούν στην ιδέα πως η αριστερά που ευαγγελίζονται, ελάχιστη σχέση έχει με τις διάφορες ιστορικές εκδοχές αυτής της ιδεολογίας - παράταξης, ενώ ολοένα και περισσότερο θυμίζει το lifestyle της δεκαετίας του ’90 του 20ου αιώνα. Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, γιατί είναι άκρως διασκεδαστικό για εμάς τους υπόλοιπους.
Θα πρέπει να παραδεχτούμε, πάντως, πως η απόσταση ανάμεσα στις σπηλιές, όπου έβρισκαν καταφύγιο κι απάγκιο οι αντάρτες, μέχρι το πολυτελές, διώροφο διαμέρισμα στο Κολωνάκι, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη, μα συνάμα και ενδεικτική για το πως βλέπουν τον εαυτό τους και τη δική τους αριστερά στη σημερινή πραγματικότητα.
Το μοναδικό κέρδος από όλη αυτή την ιστορία, είναι η απενοχοποίηση πολλών ανθρώπων, οι οποίοι τώρα πια θα μπορούν να ζήσουν ελεύθερα τον αστικό, καταναλωτικό τρόπο ζωής, χωρίς τις τύψεις και τις ενοχές. Επιτέλους τέλος, τα γλέντια σε ταράτσες προσφυγικών σπιτιών, με προβατίνα στα κάρβουνα, χύμα ρετσίνα και αντάρτικα στη διαπασών. Δεν είναι λίγο πράγμα, να μπορούν πια να δοκιμάσουν όλους τους απαγορευμένους καρπούς του ανάλγητου καπιταλιστικού κόσμου και να ζήσουν λίγο σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι ως κατά φαντασία επαναστάτες με το όπλο παρά πόδα μονίμως ή ως αίροντες τις αμαρτίες όλου του κόσμου.
Αντιλαμβάνομαι, κατανοώ και συμπονώ, όλους εκείνους που πίστεψαν πως ο νέος Παράκλητος, με τη μορφή του επιτυχημένου, φωτογενούς και ευφραδούς νέου, θα καταφέρει να συσπειρώσει το διαλυμένο στράτευμα, να το αναδιοργανώσει και να το οδηγήσει ξανά σε νέες νικηφόρες μάζες.
Δυστυχώς για αυτούς, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, σε λίγο καιρό θα παλεύουν για να μην τους ξεπεράσει ο γνωστός συνομιλητής του Χριστού και πωλητής κηραλοιφών, οπότε λίγο δύσκολο να τον ανταγωνιστούν με το παρωχημένο lifestyle που έχουν ως κεντρική επιλογή της πολιτικής τους.
