Ένα από τα αγαπημένα θέματα των απανταχού μαρξιστών, όπερ αριστερών διαφόρων αποχρώσεων, είναι και εκείνο που έχει σχέση με τον ρόλο του ατόμου, της προσωπικότητας στην ιστορία. Συνήθως, επικαλούνται διάφορα τσιτάτα του Μαρξ, μα συχνότερα καταφεύγουν στον Λένιν και στον Στάλιν, μόνο και μόνο γιατί οι δύο τελευταίοι διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού ζόφου επί της γης.
Από την εποχή του γερμανικού ρομαντισμού και συγκεκριμένα από την εποχή της κλασσικής γερμανικής φιλοσοφίας, όταν εγκαταλείφθηκε η θεώρηση της ιστορίας ως μία αλληλουχία ηγεμόνων στην εξουσία, ο ρόλος του προσώπου, των τάξεων και στρωμάτων, αναδείχθηκαν ως απαραίτητα εργαλεία για την κατανόηση της ιστορίας και των διεργασιών που συντελούνται στις κοινωνίες.
Ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές που μπορεί να έχει κανείς με την ελληνική αριστερά, δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός πως διέθετε στις τάξεις της προσωπικότητες όπως ο Ηλίας Ηλίου, ο Γρηγόρης Γιάνναρος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Κώστας Κάππος και πολλοί άλλοι, οι οποίοι είχαν μία δημόσια παρουσία που επέβαλε τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων.
Ερχόμενοι στα καθ’ ημάς τώρα, αναρωτιέμαι αν κανείς από όλους αυτούς τους όψιμους αριστερούς που αποτελούν την νεοπροεδρική φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αναλογιστεί, έστω και λίγο, πάνω στην προσωπικότητα ή τουλάχιστον στο δημόσιο πρόσωπο του νέου τους προέδρου.
Από τη στιγμή της μετεωρικής του εμφάνισης προς τα τέλη του καλοκαιριού με μία άρτια σχεδιασμένη, πανάκριβη προεκλογική εκστρατεία, ο Στέφανος Κασσελάκης καθιερώθηκε ως ο άνθρωπος που θεωρεί πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω του. Φαντάζομαι ότι με το ζόρι τον συγκρατούν, μέσα στην έπαρση του, από το να στήσει ένα άγαλμα του εαυτού του και να περιφέρεται με τις ώρες γύρω από αυτό, φτύνοντάς το για να μην τον ματιάσουν.
Η αμετροέπεια, η έλλειψη σεβασμού για τον συνομιλητή, η αυτιστική αυτοαναφορικότητα και η βαθύτατη άγνοια όχι μόνο των κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού, μα και της ιστορίας του κόμματος που ηγείται αλλά και της χώρας, σε καθημερινή βάση μας παρουσιάζουν έναν ανερμάτιστο άνθρωπο που άγεται και φέρεται από ένα θυελλωδώς αρρωστημένο Εγώ. Ενδιαφέρον επίσης έχει η αγένεια που επιδεικνύει σε συνομιλητές του, προβάλλοντας σε αυτούς ένα κομμάτι του εαυτού του, με το οποίο, τελικά, αποφασίζει να συνομιλήσει.
Αν το πρόβλημα αφορούσε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ μικρό το κακό, θα σας έλεγα.
Δυστυχώς, όμως, πρόκειται για ένα φαινόμενο των καιρών, όταν η πολιτική παραγκωνίζεται και στη θέση της έρχεται ένα συνονθύλευμα άμορφο και κενό περιεχομένου, με μοναδικό κριτήριο το διαφημιστικής εμπνεύσεως απαστράπτον χαμόγελο και τις υποβολιμαίες αφηρημένες δηλώσεις περί «νέο και καθαρού» που θα πολεμήσει το «παλιό και διεφθαρμένο» μέσω μίας μουσουλινικής καταγωγής «αδιαμεσολάβητης σχέσης του ηγέτη με τις μάζες».
Η επικίνδυνη διάστημα αυτού του φαινομένου είναι πως με τη μετακίνηση του πολιτικού εκκρεμές προς την κεντροδεξιά, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε όλο το εύρος του Δυτικού κόσμου, τέτοια φαινόμενα μπορούν να λειτουργήσουν ως θρυαλλίδα εξαιρετικά δυσάρεστων εξελίξεων, ιδίως σε ό,τι αφορά στην αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση των πολιτών στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Με άλλα λόγια, φαινόμενα τύπου Κασσελάκη, υπονομεύουν τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του, καλλιεργώντας δυσπιστία έναντι των συλλογικών λειτουργιών των κοινοβουλευτικών κομμάτων αλλά και των αντιπροσωπευτικών θεσμών του πολιτεύματος. Αν σήμερα αυτό αφορά στην ελληνική αριστερά, αύριο θα αφορά σε πολλά κόμματα του πολιτικού φάσματος εξαιρουμένων εκείνων που έχουν ολοκληρωτική λειτουργία με βάση τον λεγόμενο «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό».
Μπορεί σήμερα, η σέχτα φανατικών να φαντασιώνεται πως με τον Κασσελάκη θα μπορέσουν να διασώσουν τα ρετάλια που θα απομείνουν από τους διαρκείς ακρωτηριασμούς του κόμματος τους λόγω αποχωρήσεων, ωστόσο, δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα, όταν το τέρας που κατασκεύασαν, συνηθισμένο στις ανθρωποθυσίες, θα απαιτήσει και από τους ίδιους και σκύψουν το κεφάλι μπροστά στη λαιμητόμο. Τότε, όμως, θα είναι αργά για αυτούς. Το ζητούμενο είναι να αναπτύξει η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα αντισώματα, ώστε να αντιμετωπίσει τις πιθανές μεταστάσεις. Κι αυτό αφορά τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στη νουνεχή, θεσμική αντιπολίτευση.
