Χθες, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης, κάποιοι προσπάθησαν να τη διακόψουν κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες στα χέρια, ως ένδειξη αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό που δοκιμάζεται από την επιθετικότητα του Ισραήλ, όπως έγραψε ένα ακόμη όργανο του ολιγαρχικού Τύπου στη χώρα μας, το οποίο δεν κρύβει καν τις συμπάθειες που τρέφει για τον Πούτιν και τη Χαμάς.
Ειλικρινά με έχει κουράσει αφόρητα αυτή η κατάσταση.
Την ημέρα που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, γιορτάζει αφενός την έναρξη της επανάστασης που οδήγησε στην ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους και, αφετέρου μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης, βρέθηκαν κάποιοι διαταραγμένοι υποθέτω, να αμαυρώσουν αυτές τις επετείους και να χλευάσουν το θρησκευτικό συναίσθημα των πολιτών.
Εξελισσόμενη η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία, εδώ και πολλά χρόνια έχει αποβάλει το αρρωστημένο σύνδρομο του σωβινισμού και της στρατοκρατίας, το οποίο εντοπίζεται σε θύλακες ακραίων εθνικιστικών κύκλων, περιθωριακών, όμορων πολλές φορές με το κοινό έγκλημα. Η επιστροφή στις υγιείς αξίες του πατριωτισμού τον 21ο αιώνα, με όλες τις προκλήσεις και προσκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα, καλλιεργεί ελπίδες για το μέλλον. Και αυτό είναι έργο και κατάκτηση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, από το 1974 μέχρι σήμερα.
Η αστυνομία έκανε τη δουλειά τους και τους προσήγαγε, αλλά λίγο αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι. Δεν γνωρίζω με τίνος εντολή έγινε αυτό, μα το θεωρώ απαράδεκτο και αναξιοπρεπές για την ελληνική πολιτεία, να αντιμετωπίζει με τέτοια «κατανόηση» και «δοτικότητα», ανθρώπους που όχι μόνο συστηματικά παραβαίνουν τον νόμο, αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να συκοφαντήσουν τη χώρα. Το γεγονός πως το σχετικό βίντεο χρησιμοποιείται ήδη από το δίκτυο της τρομοκρατικής οργάνωσης ΧΑΜΑΣ, είναι αρκετό για να καταλάβουμε ποιο ήταν το κίνητρο αυτής της «παρέμβασης» κατ’ ορισμένους ή της παρανομίας κατά την ισχύουσα νομοθεσία.
Αυτή η γενικευμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται και μένουν ατιμώρητα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά, αδύνατα σημεία της σημερινής κυβέρνησης. Το λέμε και το ξαναλέμε, αλλά στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.
Κάθε κοινωνία επινοεί και επιλέγει τους δικούς της κανόνες κοινωνικής συμβίωσης, οι οποίοι είτε θα είναι υποχρεωτικοί για όλους, είτε για κανέναν. Στην πρώτη περίπτωση, δημιουργείς μία ατμόσφαιρα και, κατ’ επέκταση, καλλιεργείς μία νοοτροπία πως τα δικαιώματα είναι απόρροια των ευθυνών και δεν υπάρχουν αυτόνομα. Αυτό οδηγεί σε μία ευνομούμενη πολιτεία. Στη δεύτερη περίπτωση, αρχικά δημιουργούνται άβατα (σαν αυτά που ξέρουμε στο κέντρο της πρωτεύουσας, αλλά και στις παρυφές της) και στη συνέχεια ξεκινούν οι «καταδρομικές παρεμβάσεις» με τα γνωστά αποτελέσματα. Όλα είναι θέμα επιλογής, μα τον τόνο τον δίνει πάντα εκείνος που βρίσκεται στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η χθεσινή απρέπεια, είναι μία ακόμη επισήμανση των συνεπειών της ατιμωρησίας, η οποία σταδιακά έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ευθύνες φέρουν όχι μόνο τα κόμματα που κυβέρνησαν, αλλά όλα ανεξαιρέτως αφού πότε προσφέρουν πολιτική κάλυψη στους ασχημονούντες και πότε τηρώντας μία στάση σιωπηλής έγκρισης.
Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι -κυβερνώντες και πολίτες- να αναρωτηθούμε πως θα προστατεύσουμε στοιχειωδώς εκείνα που μας ενώνουν και δεν είναι άλλα από μερικά σύμβολα, όπως η σημαία και ορισμένες επέτειοι που μας θυμίζουν από πού ερχόμαστε και πού θέλουμε να πάμε.
