Πριν από λίγες ημέρες η Ελλάδα πέτυχε την παραγωγή του 80% της ηλεκτρικής ενέργειας στηριζόμενη σε δικές της δυνάμεις και μάλιστα στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, την ηλιακή και την αιολική.
Οι συνθήκες ηλιοφάνειας και το αιολικό δυναμικό της χώρας, αποτελούν μια σχεδόν ανεκμετάλλευτη πηγή πλούτου, η οποία, επιπλέον, είναι κατασυκοφαντημένη από διάφορους κατ’ επάγγελμα «ευαίσθητους» στα περιβαλλοντικά ζητήματα.
Ποιος δεν έχει δει φωτογραφίες διαφόρων νεολουδιτών, με πανό που γράφουν «Ελεύθερα βουνά, χωρίς αιολικά», οι οποίοι δίκην νέας εκδοχής του Άρη Βελουχιώτη, θέλουν να απελευθερώσουν όχι μόνο τα βουνά και τα λαγκάδια της πατρίδας μας από τον ξένο δυνάστη στο πρόσωπο των αιολικών πάρκων, αλλά στρέφονται, γενικώς, κατά του καπιταλιστικού συστήματος ως κατ’ εξοχήν περιβαλλοντοκτόνου. Βέβαια, όταν τους θυμίζεις τις τεράστιες οικολογικές καταστροφές, αποτελέσματα φαραωνικών έργων της Ε.Σ.Σ.Δ. ή της Κίνας, προσπαθούν τεχνηέντως να στρέψουν τη συζήτηση αλλού. Αν αύριο, αναπτυχθεί στη χώρα μας η κυματική ενέργεια, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος πως θα διαδηλώνουν για το ανεμπόδιστο ζευγάρωμα της τσιπούρας στα γαλανά νερά της πατρίδας μας και θα κατηγορούν αυτή την κατηγορία Α.Π.Ε. ως υπεύθυνη για την μείωση των θαλασσίων ειδών, ίσως και για τις δέκα πληγές του Φαραώ.
Η διαπίστωση πως όλοι μας «είμαστε αιχμάλωτοι της γεωγραφίας», ίσως, βοηθήσει πολλούς να κατανοήσουν τα μεγάλα πλεονεκτήματα της αξιοποίησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, οι οποίες δεν είναι μόνο η ηλιακή και η αιολική, αλλά σε αυτές θα πρέπει να προστεθεί η γεωθερμία και η κυματική ενέργεια, οι οποίες μπορούν να προσφέρουν σημαντικά στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας, αρκεί να θεσμοθετηθεί ένα σύγχρονο, φιλικό προς το περιβάλλον και τις επενδύσεις, νομοθετικό πλαίσιο και να εξηγηθεί στους πολίτες το πολλαπλό όφελος από την ανάπτυξή τους.
Φυσικά, η κοινωνία θα πρέπει να δώσει μάχη ενάντια σε εκείνους, οι οποίοι χτίζουν προσοδοφόρες καριέρες ως «οικολόγοι» και κατ’ επάγγελμα «προστάτες του φυσικού περιβάλλοντος» και αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια βελτίωσης και εμπλουτισμού του ενεργειακού μείγματος της χώρας, προκρίνοντας την εισαγωγή πανάκριβων και επιβαρυντικών στο περιβάλλον ορυκτών ενεργειακών πόρων. Δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στα ιλιγγιώδη ποσά που καταβάλουμε ως χώρα για την αγορά δικαιωμάτων ρύπων, πράγμα που επιβαρύνει πολύ το κόστος παραγωγής και, κατά συνέπεια και τη λιανική τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας.
Γιατί είτε μας αρέσει, είτε όχι, η επιλογή στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι αν θα θελήσουμε να συνεχίσουν την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος βασισμένοι στον λιγνίτη, το φυσικό αέριο και το αποθειωμένο αργό πετρέλαιο ή αν θα προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε ό,τι η φύση και η γεωγραφική θέση της χώρας μας προσφέρουν απλόχερα και δωρεάν.
Η επιλογή είναι απλή και δεν δικαιούνται εκείνοι που υποκριτικά αναφέρουν στα προγράμματά τους το πόσο ευαίσθητοι είναι σε θέματα περιβάλλοντος και την ίδια στιγμή πρωτοστατούν σε κάθε εκδήλωση κατά των Α.Π.Ε.
Η κλιματική κρίση καλπάζει και πέραν των απρόβλεπτων γεγονότων, είμαστε υποχρεωμένοι ως κοινωνία να λάβουμε άμεσα και ριζικά μέτρα για την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεών της, οι οποίες, κατά τους επιστήμονες, θα αλλάξουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο ζωής μας.
Η αβελτηρία, η σκόπιμη καθυστέρηση για εξυπηρέτηση αλλότριων, ξένων συμφερόντων, στην περίπτωση αυτή, θα αποβεί μοιραία, όχι μόνο για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την καθημερινότητα των νοικοκυριών, αλλά για πολλές μελλοντικές γενιές, οι οποίες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τα επίχειρα της δικής μας επιπολαιότητας, της στρεβλής αντίληψης για την προστασία του περιβάλλοντος και της ακτιβιστικής κατάθλιψης ορισμένων, οι οποίοι αφού είδαν το τραίνο της ιστορίας να περνά από μπροστά τους χωρίς να σταματήσει, τρέχουν τώρα ξωπίσω του κουνώντας κουρελιασμένα λάβαρα ανέξοδων αγώνων.
Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι ως προς την επιλογή που θα κάνει για το μέλλον. Θα θελήσει να αξιοποιήσει όλα όσα άφησαν ανεκμετάλλευτα οι ιδεοληψίες, οι εμμονές και η προσκόλληση σε ένα παρελθόν που μοιάζει τόσο μακρινό και αναντίστοιχο με τις σημερινές προκλήσεις ή θα βράζει στο ζουμί της, ανακυκλώνοντας την ατολμία, την υστέρηση και σε τελική ανάλυση ένα μοντέλο που έχει από καιρό πεθάνει;
