Είδαν κι αποείδαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, προβληματισμένοι (αν όχι απογοητευμένοι) με τα ευρήματα όλων ανεξαιρέτως των δημοσκοπήσεων του τελευταίου διαστήματος κι αποφάσισαν να το ρίξουν στην πολιτική και να αφήσουν κατά μέρος τις εσωκομματικές ίντριγκες. Θετικό, θετικότατο βήμα.
Βέβαια, με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει πάντα ένα μεγάλο ΑΛΛΑ…
Ο νέος πρόεδρος του κόμματος παρουσίασε τις 5 μεταρρυθμίσεις του φορολογικού πλαισίου, οι οποίες κατά τη γνώμη του ιδίου και των ειδικών που συμβουλεύτηκε θα δώσουν ώθηση στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας και αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης.
Μέχρις εδώ καλά. Είναι ζητούμενο η κατάθεση προτάσεων, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι κοστολογημένες και βρίσκονται σε επίπεδο διακηρύξεων και ευχών.
Κάπου εκεί, όμως, αρχίζει το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το συγκεκριμένο πλαίσιο προτάσεων, είναι άλλη μία προσπάθεια απογαλακτισμού της νέας ηγεσίας του κόμματος από την παλαιά και, κυρίως από τα πεπραγμένα της κυβερνητικής θητείας.
Αυτό φάνηκε τουλάχιστον από την αντίδραση του αψίκορου βουλευτή Χανίων, ο οποίος έσπευσε να αποθεώσει τις προτάσεις του νέου προέδρου, λέγοντας πως είναι «η πιο σοβαρή, αριστερή πρόταση που έχει ακουστεί τα τελευταία 30 χρόνια».
Αβίαστα προκύπτει το ερώτημα: ο κ. Πολάκης, συμμετείχε ή όχι στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στις κυβερνήσεις του; Οι προτάσεις και οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν κατά την κυβερνητική θητεία του κόμματος είχαν τύχει της έγκρισης του κ. Πολάκη ή είχε περιοριστεί στη σιωπή και άρα, αποδοχή; Πότε ήταν σοβαρές και αριστερές προτάσεις για την οικονομία, επί Τσίπρα ή επί Κασσελάκη; Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στις δύο περιόδους και τις αντίστοιχες προτάσεις;
Φυσικά, κανείς δεν περιμένει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Θα ήταν μάταιη μια τέτοια προσδοκία.
Είναι απόλυτα θεμιτή και κατανοητή η αγωνιώδης προσπάθεια της νέας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ αφενός να διαχωρίσει τη θέση της από το βεβαρημένο παρελθόν του κόμματος και, αφετέρου να κατοχυρώσει τη δεύτερη θέση στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Μια πιθανή τρίτη θέση, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου με άδηλο, μα εκ των προτέρων τρομακτικό μέλλον.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν διακρίνονταν για τη λεπτότητα στην εκφορά του δημόσιου λόγου, ενώ στις εσωκομματικές τους διαδικασίες τα πράγματα ξέφευγαν πολλές φορές. Η προσωρινή «ανακωχή» στις χοντράδες που ακούστηκαν το τελευταίο διάστημα, δεν θα διαρκέσει πολύ και πάντως το καλοκαίρι θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε, όπως τον παλιό καλό καιρό, τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ, εκείνον που στον DNA του έχει τα γονίδια της εχθροπάθειας και της τοξικότητας.
Απλά τώρα, παραδέρνοντας ανάμεσα στο πουθενά και άπειρο, προσπαθεί να μαζέψει κάπως τα κομμάτια του και γλείφοντας τις πληγές του να πορευτεί όσο μπορεί πιο αξιοπρεπώς προς τις εκλογές. Το πρόβλημα του, όμως, είναι πως δεν τον πιστεύει πια κανείς.
