Στη φύση, υπάρχουν οργανισμοί που είναι ξενιστές και σε βάρος του ζουν άλλοι οργανισμοί, συνήθως παράσιτα. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία και για την πολιτική. Είναι, μάλιστα, τόσα πολλά τα παραδείγματα και τόσο γνωστά, που δεν αξίζει να αναφερθεί κάποιο συγκεκριμένο.
Στην Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης, είδαμε και ξαναείδαμε αυτό το έργο, το οποίο οι παλιοί, καλοί τροτσκιστές, αποκαλούσαν εισοδισμό. Για τους νεώτερους αναγνώστες, διευκρινίζω πως ήταν η τακτική εγγραφής μελών στα άλλα κόμματα της αριστεράς, οργανωμένα σε επιμελώς κρυμμένες φράξιες, οι οποίες προσπαθούσαν να επηρεάσουν τόσο στη χάραξη της πολιτικής, όσο και στην καθημερινή πρακτική.
Αργότερα, εμφανίστηκαν διάφοροι άλλοι, ανεπάγγελτοι κατ’ ουσία, άνθρωποι που παρεπιδημούσαν στους διαδρόμους της εξουσίας, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σε εκείνους που θεωρούσαν πιο ελπιδοφόρους για τη δική τους πολιτική αποκατάσταση και όχι μόνο. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις πολλών, οι οποίοι κάθε φορά που εκτέθηκαν στις εκλογές, αναγκάστηκαν να πιουν το πικρό ποτήρι της αποτυχίας. Δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Πότε τους έβρισκες μετακλητούς, πότε αποσπασμένους, μα ποτέ σε κανονική δουλειά.
Πολλοί από αυτούς δημιουργούσαν «κόμματα», «ρεύματα», «τάσεις», προσπαθώντας να αποκτήσουν ρόλο. Θυμάμαι, μάλιστα, μία χαρακτηριστική κάποιου που επειδή μέσα στην ανοησία του απελευθέρωσε κάποια τσιντσιλά, έραβε κοστούμι για τη θέση του υφυπουργού Περιβάλλοντος στις πρώτες κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Περιορίστηκε στο ρόλο του μετακλητού συμβούλου για λίγους μήνες κι επέστρεψε στον «ακτιβισμό» του.
Η εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στεναχώρησε διάφορους, προκάλεσε ρίγη χαράς σε κάποιους τρίτους. Θεωρούν πως έχουν βρει ένα ανοιχτό παράθυρο ευκαιρίας, προκειμένου να παραμείνουν, έστω και σε ρόλο κομπάρσου στο πολιτικό σκηνικό. Επειδή, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει πολλές ελπίδες ανάκαμψης στο ορατά προβλέψιμο μέλλον, έστρεψαν το βλέμμα και τις ελπίδες τους προς το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να «το βοηθήσουν να ξαναβρεί την αριστερή του ψυχή» και την «επαφή του με την κοινωνία».
Οι άνθρωποι αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: α) εκείνους που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ, όταν εκείνο πάλευε για τη σωτηρία της χώρας, καταβάλλοντας υψηλό τίμημα και αναζήτησαν τη θαλπωρή στην «αριστερή αγανάκτηση» του ΣΥΡΙΖΑ και β) εκείνους που περιφέρουν μια παρωχημένη αριστερή «αύρα», ενδεδυμένη με τη χλαμύδα της «ανανέωσης».
Μιλούν την ίδια γλώσσα εδώ και πενήντα, σχεδόν, χρόνια, αδυνατώντας να προσαρμοστούν στην εποχή και στις εξελίξεις. Πομφόλυγες και ανέξοδος αριστερός λυρισμός, αυστηρός καταγγελτικός λόγος διανθισμένες με ανοησίες, δάνειες από την περίφημη γαλλική σχολή, μία εσάνς ευρωπαϊσμού και μπόλικο αντιδεξιό αλατοπίπερο, για νοστιμιά.
Βγήκαν λοιπόν στο μεϊντάνι κι άρχισαν να λαμνοκοπούν στη στεριά, προκειμένου να στρέψουν το ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά, ελπίζοντας πως έτσι θα βρουν κι οι ίδιοι μια θέση μούτσου στο πλήρωμα. Θεωρούν πως οι επικείμενες εκλογές στην αυτοδιοίκηση, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καταγραφούν οι «δυνάμεις» τους. Βγαίνουν και προτείνουν ονόματα, προγράμματα και προτάσεις, με τη λογική, ας ρίξω εγώ τα δίχτυα κι ας πιάσω και καμιά μαρίδα, αρκεί να βλέπουν όλοι πως είμαι μάχιμος ψαράς.
Δεν βλέπω την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να αντιδρά σε αυτές τις κινήσεις. Ίσως πάνω στους μετεκλογικούς πανηγυρισμούς να μην έχουν χρόνο να ασχοληθούν με αυτά. Ίσως, όμως, σκέφτονται με τη λογική «μάζευε κι ας είναι ρώγες», προκειμένου να αυξηθεί το ποσοστό αυτό. Δικαίωμά τους. Αρκεί να συνειδητοποιούν πως όπου πήγαν οι παραπάνω, έκλεισαν κόμματα και «μαγαζιά», γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους στρατηγική και διάσωση. Γνωρίζουν καλά πως τα σώματα - ξενιστές έχουν μεγάλες αντοχές και ανοχή, γι’ αυτό, εξάλλου, τα προτιμούν από άλλα.
Στο κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ ως προς την επιλογή στρατηγικής, δεν έχει την πολυτέλεια της στήριξης παρασιτικών οργανισμών στο κομματικό του σώμα. Έτσι, είτε θα κάνει σύντομα αποπαρασίτωση, είτε θα αναγκαστεί να γίνει αιμοδότης οργανισμών που θα πίνουν στην υγεία των κορόιδων.
