Διάβασα τις δηλώσεις της εκπροσώπου Τύπου του Ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρίας Ζαχάροβα, η οποία βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί στις ΗΠΑ, λέγοντας πως η πολιτική τους υποκινεί το μίσος κατά των πολιτικών τους αντιπάλων κ.λ.π.
Πολύ φοβάμαι πως η κυρία Ζαχάροβα δεν γνωρίζει την ελληνική παροιμία «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί», γιατί αν τη γνώριζε, ίσως (αν και αμφιβάλλω πολύ) να ήταν πιο συγκρατημένη.
Ωστόσο, επειδή δεν είμαστε όλοι επιλήσμονες ή ράθυμοι ως προς την αξιολόγηση των ιστορικών γεγονότων, ίσως θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε μία παράθεση εξοντώσεων των πολιτικών αντιπάλων του σημερινού ρωσικού αυταρχικού καθεστώτος.
Σκόπιμα, παρακάμπτουμε την περίοδο 1936 - 1938 που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η Μεγάλη Τρομοκρατία, όταν ο Στάλιν μαζί με το Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών και τον Γενικό Εισαγγελέα Βισίνσκι, ξεπάστρεψαν, κυριολεκτικά τους αυτόπτες μάρτυρες και οικοδόμους του ολοκληρωτικού κράτους, τη λεγόμενη Λενινιστική Φρουρά.
Ας μείνουμε μόνο στην πρόσφατη περίοδο, δηλαδή από το 1991 μέχρι σήμερα για να δούμε ποια μοίρα επεφύλαξε στους αντιφρονούντες, τους δημοσιογράφους - ερευνητές, τους πολιτικούς αντιπάλους και τους ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα το νεοαυταρχικό καθεστώς.
Ξέχασε, μήπως η κυρία Ζαχάροβα την Γκαλίνα Σταροβόιτοβα, επιφανή πολιτικό και αντίπαλο του αυταρχισμού, η οποία δολοφονήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1998 στην Αγία Πετρούπολη;
Λέει κάτι το όνομα του 27χρόνου δημοσιογράφου Ντμίτρι Χόλοντοφ, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1994 με παγιδευμένο με εκρηκτικά δέμα, γιατί ερευνούσε τη διαφορά και τις παράνομες αγοραπωλησίες όπλων από ανώτερους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων;
Εικάζω πως της είναι γνωστό το όνομα του Βλαντ Λίστιεφ, διακεκριμένου δημοσιογράφου και αστέρι της βραχύβιας τηλεόρασης, ο οποίος δολοφονήθηκε την 1η Μαρτίου 1995 λίγα βήματα πριν την πόρτα του σπιτιού του.
Ο πρώην στρατηγός, ο οποίος διακρίθηκε στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας, Λέβ Ρόχλιν, εξελέγη αργότερα βουλευτής και ως πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής για την άμυνα άρχισε να διερευνά μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Το κατεστημένο τον «φιλοδώρησε» με αρκετές σφαίρες στις 3 Ιουλίου 1998, σε μια στιγμή που ο ίδιος ξεκουραζόταν στο εξοχικό του στα περίχωρα της Μόσχας.
Στις 17 Απριλίου 2003 ο διάδοχος του Ρόχλιν στην κοινοβουλευτική επιτροπή για την άμυνα και ταυτόχρονα συν-πρόεδρος του κόμματος Φιλελεύθερη Ρωσία, δολοφονήθηκε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του με τρεις ευθύβολες σφαίρες. Η αιτία ακόμη αναζητείται όπως και οι ηθικοί αυτουργοί.
Το βράδυ της 9ης Ιουλίου 2004, βγαίνοντας από το κτίριο, όπου στεγαζόταν ένα από τα πολλά, πετυχημένα περιοδικά που είχε ιδρύσει, δολοφονήθηκε από αγνώστους ο Πολ Χλέμπνικο. Λίγους μήνες πριν είχε εκδώσει το βιβλίο του «Ο νονός του Κρεμλίνου: ο Μπορίς Μπερεζόφσκι και η καταλήστευση της Ρωσίας», ενώ ένα χρόνο νωρίτερα η ρωσική κοινή γνώμη συγκλονίστηκε με ένα άλλο του βιβλίο με τίτλο «Διάλογοι με έναν βάρβαρο», το οποίο περιελάμβανε μια 15ωρη συζήτηση που είχε με τον Τσετσένο οπλαρχηγό Χοζ-Αχμέτ Νουχάεβ.
Την ημέρα των γενεθλίων του Πούτιν, διάλεξαν οι πληρωμένοι Τσετσένοι εκτελεστές να δολοφονήσουν τη γνωστή για την ερευνητική της δημοσιογραφία και την αντίθεση με τις πολιτικές του τσάρου του Κρεμλίνου, Άννα Πολιτκόφσκαγια. Οι φυσικοί αυτουργοί συνελήφθησαν, αλλά οι ηθικοί αυτουργοί παραμένουν μέχρι σήμερα στο σκοτάδι.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2017 δολοφονήθηκε σε μία γέφυρα απέναντι από το Κρεμλίνο ο πλέον προβεβλημένος αντιπολιτευόμενος πολιτικός Μπορίς Νεμτσόφ. Για άλλη μία φορά, οι φονιάδες προέρχονταν από την Τσετσενία. Για άλλη μια φορά οι ηθικοί αυτουργοί παραμένουν στο σκοτάδι.
Ακολούθησε η δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι, του μοναδικού με πανεθνική αναγνώριση και διείσδυση σε διάφορα κοινωνικά στρώματα αντιπολιτευόμενου πολιτικού, στη φυλακή «Αρκτικός λύκος» στις εσχατιές του Μεγάλου Βορρά. Ο Ναβάλνι και το Ίδρυμα για την καταπολέμηση της διαφοράς, έφερε, μαζί με τους συνεργάτες του πολλές υποθέσεις διαφθοράς, εξαγοράς συνειδήσεων κ.λπ. στο φως της δημοσιότητας. Ήταν κι αυτός ένας βολικός θάνατος για την κυρία Ζαχάροβα και τα αφεντικά της.
Θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε δυο λόγια και για τους σημερινούς πολιτικούς κρατούμενος στις ρωσικές φυλακές, όπως ο Βλαντίμιρ Καρά-Μουρζά, ο πρώην δημοτικός σύμβουλος της Μόσχας, Ιλιά Γιάσιν, η σκηνοθέτης Ευγενία Μπέρκοβιτς και η δραματουργός Σβετλάνα Πετριϊτσκούκ καθώς και εκατοντάδες άλλους απλούς, έντιμους ανθρώπους που θεωρούν πως έστω και μόνοι τους, μπορούν να υψώσουν το ανάστημα στην τυραννία.
Με βάση τα παραπάνω θα ήθελα να μπορούσα να στείλω στην κυρία Ζαχάροβα ένα σύντομο τηλεγράφημα: «Εξέστιν Κλαζομαινίοις ασχημονείν», αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα χαθεί στη μετάφραση.
