Διαβάζοντας από επαγγελματική διαστροφή (ή ευσυνειδησία) σε καθημερινή βάση το αστυνομικό δελτίο, φέτος, ίσως για πρώτη φορά, ανησύχησα πολύ για τον αριθμό των ανθρώπων που πνίγηκαν στη θάλασσα ή βρέθηκαν στα επείγοντα των νοσοκομείων, εξαιτίας, κυρίως, της άγνοιας τους γύρω από τους στοιχειώδεις κανόνες αυτοπροστασίας στο υγρό στοιχείο.
Σε μία χώρα, η οποία κυριολεκτικά βρέχεται από τη θάλασσα απ’ όλες τις μεριές και διαθέτει πανέμορφα νησιωτικά συμπλέγματα στα αρχιπελάγη της, το φαινόμενο θα πρέπει να μας προβληματίσει. Φυσικά, πολλοί θα πουν πως και αυτό είναι ζήτημα παιδείας, μιας και μάθαμε να αποδίδουμε όλα τα κακά της μοίρας μας σ’ αυτή - όχι άδικα σε ορισμένες περιπτώσεις. Άλλοι πάλι θα ισχυριστούν πως είναι θέμα ατομικής ευθύνης ή επιπολαιότητας και, τέλος, κάποιο τρίτοι θα μιλήσουν για τις ευθύνες του κράτους που δεν έχει από ένα ναυαγοσώστη πάνω από κάθε λουόμενο.
Διαλέξτε, όποια δικαιολογία σας βολεύει, μα οι αριθμοί των θανάτων δεν πρόκειται ούτε να αλλάξουν, ούτε να αναστηθούν οι νεκροί.
Το ίδιο ισχύει και για τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα ή δυστυχήματα, ανάλογα με την κατάληξη των εμπλεκομένων σε αυτά. Κάθε χρόνο, η χώρα χάνει τον πληθυσμό μιας κωμόπολης, χωρίς να υπολογίσουμε την επιβάρυνση του δημόσιου συστήματος υγείας, του συνταξιοδοτικού συστήματος με τις συντάξεις αναπηρίας, χηρείας κ.λπ. Γενικά, πέραν του μεγάλου κόστους σε ανθρώπινες ζωές, υπάρχει και ένα τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος.
Αν στην περίπτωση των θαλάσσιων πνιγμών το πρόβλημα θα μπορούσε να επιλυθεί με καλύτερη ενημέρωση, αλλά και εποπτεία των ακτών και των πλαζ, στην περίπτωση της οδηγικής συμπεριφοράς των συμπατριωτών μας, η μοναδική λύση που φαντάζει ικανοποιητική είναι η άτεγκτη εφαρμογή του νόμου και η πραγματική τιμωρία των ενόχων.
Διασχίζοντας κάθετα τη χώρα, κάποιος με αυτοκίνητο, είναι ζήτημα αν θα συναντήσει κάποιον έλεγχο των οργάνων της τροχαίας. Γνωρίζουμε την ύπαρξη αυτής της υπηρεσίας, αλλά δεν τη βλέπουμε στην καθημερινή μας ζωή, είτε μέσα, είτε έξω από τις πόλεις.
Επιπλέον, υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες ασυνείδητων οδηγών, οι οποίοι αποτελούν την ενσάρκωση της φράσης: ο χάρος βγήκε παγανιά. Αγνοούν επιδεικτικά κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας, είναι οι τραμπούκοι της ασφάλτου, είτε πρόκειται για μοτοσικλέτες χωρίς εξατμίσεις που προκαλούν αφόρητο θόρυβο, είτε για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το γκάζι ως προέκταση του Εγώ τους, είτε για αυθάδεις που παρκάρουν εκεί, όπου οι άλλοι πρέπει να περάσουν. Η ατιμωρησία όλων αυτών επί πολλά χρόνια, οδήγησε στον «πόλεμο της ασφάλτου», κυρίως τα Σαββατοκύριακα, με τραγικές συνέπειες.
Δεν ξέρω ποιες είναι οι προβλεπόμενες ποινές για τα διάφορα αδικήματα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, εκείνο που βλέπω είναι πως δεν εφαρμόζονται με αυστηρότητα και ο υπαίτιος ενός θανατηφόρου δυστυχήματος, κυκλοφορεί μετά από λίγο ελεύθερος, με το δίπλωμα οδήγησης στην τσέπη και προκαλεί άλλο. Πόσες φορές δεν το διαβάσαμε αυτό τα τελευταία χρόνια;
Το πρόβλημα αυτό, εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο είτε της ατιμωρησίας είτε της επιβολής αστείων, ανώδυνων ποινών σε παραβάσεις με ιδιαίτερο αντικοινωνικό χαρακτήρα. Δεν είναι κάτι καινούργιο, επωάζεται στην κοινωνία μας επί πολλές δεκαετίες, στο όνομα μίας «φιλελευθεροποίησης» ή «αντιαυταρχικής» πολιτικής, απέναντι στην παραβατικότητα.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, μπορεί να λειτούργησε - όχι πάντως επ’ ωφελεία της κοινωνίας, - αλλά συγκεκριμένων παραβατικών κατηγοριών του πληθυσμού.
Σήμερα, για να είμαστε ειλικρινείς, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Γιατί αν δεν σταματήσει αυτό σύντομα, τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ και θα είναι μη αναστρέψιμα.
Το πρώτο λόγο τον έχει η κυβέρνηση. Μαζί της θα πρέπει να συνεργαστεί και η αντιπολίτευση, αφήνοντας κατά μέρος, διάφορες προσχηματικές δικαιολογίες και, κυρίως, τις λανθασμένες της απόψεις περί δικαιοσύνης.
