Δεν πίστευα αυτά που άκουγα κι έβλεπα να λέει ο κ. Νίκος Παππάς (ο μπασκεμπολίστας και όχι ο άλλος, ο 13 - 0) σε μία συνέντευξη του. Η ρητορική αυτή νόμιζα πως είχα περιθωριοποιηθεί στον δημόσιο διάλογο ή τουλάχιστον αφορούσε διάφορα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα ή ακροδεξιά περιτρίμματα.
Ουδόλως. Εκστομίστηκαν από φερόμενο υποψήφιο ευρωβουλευτή του (ακόμη) κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο κάθε άλλο παρά έσπευσε είτε να διαχωρίσει τη θέση του, είτε να αποστασιοποιηθεί, τουλάχιστον.
Θα πρέπει να το συνηθίσουμε πλέον πως ο ΣΥΡΙΖΑ είτε με τον Τσίπρα, είτε με τον Κασσελάκη, είναι ένας μηχανισμός τοξικότητας, εχθροπάθειας και δηλητηρίασης της πολιτικής ζωής και το δημόσιου λόγου.
Ο φέρελπις, για το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρώην μπασκεμπολίστας με μέτρια καριέρα, αναφέρθηκε σε «κυβέρνηση δολοφόνων», «κρεμάλες» και όλα τα άλλα φληναφήματα της περιόδου των «αγανακτισμένων πλατειών». Να υποθέσω πως στην επόμενη δημόσια παρέμβαση του θα θυμηθεί την πηγάδα του Μελιγαλά και θα απειλεί τους πολιτικούς του αντιπάλους με εξωδικαστικές εκτελέσεις; Είναι να απορεί κανείς με τα μυαλά που κουβαλάνε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν έχουν έστω μια στάλα μυαλό μέσα στο κεφάλι τους.
Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αριστερά και την ιστορία της, ακόμη κι έτσι όπως την κατάντησε ο Τσίπρας. Δεν είναι τίποτα άλλο από έναν τύπο που επιδεικνύει έναν πολιτικό χουλιγκανισμό, τον οποίο - ας του θυμίσει κάποιος - η ελληνική κοινωνία τον έχει απορρίψει πολλές φορές και διαδοχικά σε εκλογικές αναμετρήσεις.
Με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη, τι προσπαθούν να κάνουν; Να δημιουργήσουν ένα νέο κύμα «αγανακτισμένων»; Δεν θα τους βγει και αυτό το μάθημα θα έπρεπε να το είχαν αφομοιώσει, αλλά βλέπετε, είναι συνηθισμένοι να κάνουν κοπάνα από τα σημαντικά και μετά αναρωτιούνται τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε.
Η ρητορική που συνδυάζει ύβρεις, απειλές, ανυπόστατες κατηγορίες κατά των αντιπάλων και προτροπή προς τους εκλογείς να «τιμωρήσουν» τους διεφθαρμένους, δεν είναι κάτι καινοφανές στην νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου μας.
Την ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2008 αλλά την υιοθέτησαν τόσο οι ακροδεξιοί σχηματισμοί της Χ.Α. και τον ΑΝΕΛ, δηλητηριάζοντας την πολιτική ζωή για μία δεκαπενταετία και πλέον, οδηγώντας την κοινωνία σε ένα παροξυσμό και τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Ειλικρινά, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πως αυτή η ρητορική θα αποφέρει εκλογικούς καρπούς; Αν ναι, τότε είναι βαθιά νυχτωμένοι και θα βρεθούν μπροστά σε μία ακόμη εκλογική συντριβή.
Μπορεί οι ίδιοι να λατρεύουν τη βία, θα πρέπει να μάθουν, ωστόσο, πως αυτή έχει ήδη απομαγευτεί στα μάτια των πολιτών και την αντιμετωπίζουν με βδελυγμία. Μια πιο προσεκτική ματιά στις δημοσκοπήσεις θα τους έπειθε, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν επαρκούν τα γνωστικά τους εργαλεία για την κατανόηση τόσο περίπλοκων ζητημάτων, ασχέτως του γεγονότος πως πολλοί εκόντες άκοντες έσπευσαν να μάθουν το Power point για να δείξουν πως είναι καλοί και επιμελείς μαθητές στο νέο δάσκαλο - ηγέτη του ιδρύματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Θα περίμενα μια πιο νουνεχή στάση από τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα έσπευδε να τραβήξει το αυτί που υβριστή νέου υποψηφίου για τις ευρωεκλογές. Δεν το έκανε, άρα συμφωνεί και ταυτίζεται μαζί του.
Το συμπέρασμα είναι απλό: μία από τα ίδια. Πριν η ρητορική του Πολάκη έπαιζε σε δεύτερο πλάνο, τώρα κυριαρχεί στην επίσημη ρητορική του κόμματος. Εκεί που κάποτε είχαμε ένα μονωδό, τώρα θα έχουμε ολόκληρη χορωδία. Το θέμα είναι πως και ο μεν και οι δε, είναι απλά κακόφωνοι και ιστορικά φάλτσοι. Και αυτό θα έχει κόστος, το οποίο θα διαπιστώσουμε τη βραδιά των ευρωεκλογών.
