Αν οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αγαπούσαν την ιστορία και μάλιστα την ελληνική, θα φρόντιζαν να προμηθευτούν και να διαβάσουν αμέσως το βιβλίο του σπουδαίου Έλληνα διανοητή Κωστή Παπαγιώργη «Τα καπάκια», στο οποίο περιγράφει γλαφυρά την πολιτική που ακολουθούσαν οι κλέφτες και οι αρματωλοί κάνοντεας συμφωνίες τις οποίες στη συνέχεια καταπατούσαν, καθοδηγούμενοι αποκλειστικά από το δικό τους, προσωπικό και εφήμερο κέρδος.
Κάτι ανάλογο θα δουν και θα βιώσουν τις λίγες ημέρες που απέμειναν μέχρι τον δεύτερο γύρο των εκλογών για την ανάδειξη του νέου αρχηγού τους. Θα δουν στελέχη που όχι μόνο υποστήριζαν με πάθος κάποιον άλλον υποψήφιο, αλλά χρησιμοποίησαν και ιδιαίτερα οξείς εκφράσεις κατά του πρωτεύσαντος στον πρώτο γύρο, να μετακινούνται και να γίνονται οι σωματοφύλακες εκείνου που μέχρι χθες λοιδορούσαν και άφηναν υπαινιγμούς για την πολιτική του διαδρομή.
Ήδη τα «πρώτα χελιδονάκια» της μαζικής μετακίνησης εμφανίστηκαν στο δημόσιο χώρο με δηλώσεις μετανοίας, τις οποίες τόσο πολύ λατρεύει η ελληνική αριστερά, αλλά και δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς τον εν αναμονή ηγέτη, ώστε να πιάσουν θέση στο τραπέζι της επόμενης ημέρας.
Για πολλά μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς, όχι όμως, για το ιδιαίτερα οξυμένο αίσθημα της πολιτικής επιβίωσης και αυτοσυντήρησης. Μπορούν τη μία ημέρα να υποστηρίζουν το ένα και την επόμενη το αντίθετό τους, χωρίς καν να κοκκινίσουν.
Βουλευτές και πρώην βουλευτές, στελέχη και απλά μέλη, ενώ υποστήριξαν άλλους υποψηφίους και, κυρίως, την ασθμένουσα δεύτερη στην κατάταξη κ. Αχτσιόγλου, βλέποντας πως το καράβι της υποψηφιότητάς της βουλιάζει, πηδούν πρώτοι και κολυμπώντας με θαυμαστή ταχύτητα και στιλ, σαλτάρουν κανονικά στη φρεγάτα - σύμβολο της νέας εξουσίας.
Οι δικαιολογίες που ψελλίζουν προκαλούν θυμηδία στο κοινό, αλλά όχι στους μυημένους στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς, η οποία προσφέρει άπειρα παραδείγματα από εσωκομματικά καπάκια, προκειμένου πολλοί να παραμείνουν «στα πράγματα», δηλαδή να βρίσκονται στο περιβάλλον του νέου ηγέτη και μοναδικού φορέα της κομματικής νομιμοποίησης.
Παλιά τους έλεγαν Σκαλωμαρίες της πολιτικής, δηλαδή λαθρεπιβάτες των πολιτικών κομμάτων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όχι πάντα ηθικό και αξιοπρεπή, βρίσκονταν στον αφρό της κομματικής νομενκλαρούρας.
Δεν είμαι σίγουρος πως οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δουν την αλήθεια κατάματα. Έχουν γαλουχηθεί να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό μιας ψευδεπίγραφης ιδεολογίας, όπου όλα είναι καλά, ανθηρά και, κυρίως, ανεπιφύλακτα ηθικά.
Αν ως εκ θαύματος, επέστρεφαν ξαφνικά στην πραγματικότητα, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να αναρωτηθούν, ιδίως οι ψηφοφόροι του κ. 13 - 0 (Ν. Παππάς), γιατί αυτοεξευτελίστηκαν επιλέγοντας έναν υποψήφιο, ο οποίος χωρίς καν να μπει στον κόπο να το κρύψει, έπαιξε τον ρόλο του λαγού στη συγκεκριμένη ψηφοφορία, προκειμένου να ακυρώσει την υποψηφιότητα της κυρίας Αχτσιόγλου.
Το ξέρω, ζητάω πολλά, αλλά έτσι είναι η ζωή είναι σκληρή. Το καπάκι του κ. 13 - 0 έγινε εγκαίρως, μετά από διαδικτυακή σύσκεψη 700 μελών και στελεχών της φράξιας του, η οποία με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισε την μεταπήδηση στο καράβι του κ. Κασσελάκη. Δεν κρατάνε ούτε καν τα προσχήματα.
Θα μπορούσε κανείς να λυπηθεί και για την κατάντια των λεγόμενων «γεφυρατζήδων» εκείνων που ονειρεύονταν μία μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη, με τους ίδιους να αναλαμβάνουν ρόλο πλοηγού στη νέα εποχή.
Έμειναν με τα σημαιάκια στο χέρι, κάνοντας απεγνωσμένα σήμερα Μορς, χωρίς απόκριση, αφού εδώ και καιρό αποτελούν το χρήσιμο έρμα, με την απόρριψη του οποίου, το σκάφος θα αναπτύξει μεγαλύτερη ταχύτητα. Ενήλικες ήταν, επιλογές έκαναν, τώρα θα πληρώσουν στο ακέραιο το τίμημα.
Αν κάτι μείνει από αυτή την ιστορία, δεν θα είναι άλλο από την απομυθοποίηση της ελληνικής αριστεράς ως ένα κόμμα αρχών και αξιών. Οι αρχές και οι αξίες είναι καλές για τους εισηγητές στις κομματικές σχολές στελεχών και τα ακτίβ, όπου μπορούν να μιλούν με τις ώρες, ανακαλώντας «ηρωικές στιγμές», «θυσίες» και «αγώνες», ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που έκαναν ήταν να διαγκωνίζονται για μια θέση στην ηγεσία του κόμματος.
Με λίγη καλή θέληση και μεγάλο ψυχικό σθένος, τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαν να τα πληροφορηθούν όλα αυτά. Δεν το θέλησαν, γιατί κατά βάθος γνωρίζουν πως η σύγκρουση με την πραγματικότητα και την ιστορία θα είναι σφοδρή και πως μετά από αυτή, οι ίδιοι θα πρέπει να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους. Δεν έχουν όμως τόσο ηρωισμό. Αρκούνται στην προσδοκία για τη νομή της κρατικής εξουσίας.
