Η αλήθεια είναι πως καταβάλω μεγάλη προσπάθεια πια, ώστε να παρακολουθήσω τον κ. Κασσελάκη και τις πιασάρικες ατάκες του σε δημοσιογράφους ή περαστικούς. Ποτέ δεν πίστεψα στον μύθο που πήγαν να καλλιεργήσουν οι εμπνευστές αυτού του ιλαροτραγικού σεναρίου για τον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας πάντα στο ακέραιο τις επιφυλάξεις μου για το βάθος της πολιτικής σκέψης, των γνώσεων της ιστορίας του τόπου και του κόμματος, αλλά και της νοοτροπίας που διέπει την ελληνική κοινωνία, η οποία είναι πολύ διαφορετική από εκείνη της κομματικής πανίδας.
Δεν λέω καλές οι ατάκες στις συνεντεύξεις, βγάζουν τίτλους, αλλά όχι ειδήσεις και, επιπλέον, έχουν τον κίνδυνο να γυρίσουν μπούμερανγκ στον συνεντευξιαζόμενο.
Μία από αυτές τις ατάκες μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Ερωτηθείς για τη ζωή στο στρατόπεδο νεοσυλλέκτων ο κ. Κασσελάκης, περιχαρής δήλωσε πως «θα κάνει ό,τι του προτείνουν».
Προφανώς, μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του μυαλού του ο κ. Κασσελάκης μπέρδεψε την οργάνωση βάση του κόμματος με τον λόχο νεοσυλλέκτων. Προφανώς, οι οικείοι και οι σύμβουλοί του δεν τον προετοίμασαν καλά, δεν του εξήγησαν πως ο στρατός είναι ένας άλλος κόσμος, με δική του ιεραρχία, κανόνες και ποινές. Στον στρατό, κανείς δεν προτείνει τίποτα σε κανένα. Οι διαταγές έρχονται από την ιεραρχία και εκτελούνται από τους υφισταμένους χωρίς να ρωτηθεί ή να ζητηθεί η γνώμη τους.
Ξέρω, μπορεί κάποιος να πει πως ο κ. Κασσελάκης έφυγε έφηβος από την πατρίδα και ξενιτεύτηκε, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Η χρήση συγκεκριμένων ρημάτων (τα οποία μαζί με τα ουσιαστικά, είναι το κύρια μέρη του λόγου), φανερώνουν, αναδεικνύουν αν θέλετε, τον τρόπο σκέψης του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δικαιώνοντας για άλλη μία φορά του Βιτγκενστάιν που σημείωσε με νόημα «τα όρια της γλώσσας, είναι τα όρια του κόσμου μου».
Πέραν, όμως, των προσωπικών ορίων της γλώσσας του, ο κ. Κασσελάκης δεσμεύεται, πολύ φοβάμαι, από το new speech του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο έχει υποστεί αξιοθαύμαστη μετάλλαξη, διατηρώντας, ωστόσο, τα κύρια χαρακτηριστικά της εχθροπάθειας, της τοξικότητας και της δυσανεξίας στην άλλη άποψη. Εξάλλου, αυτό τους το θυμίζει, όποτε κρίνει αναγκαίο, ο αψίκορος βουλευτής της λεβεντομάνας Κρήτης με τις αναρτήσεις του στα social media.
Τελικά, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό ακριβώς: χρησιμοποιεί μία γλώσσα, η οποία δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι οι υπόλοιποι. Ψάχνει αφορμές για να μας πείσει πως ζούμε σε ένα δυστοπικό πολιτικό περιβάλλον, μα μοιραία συγκρούεται μετωπικά με την ίδια την πραγματικότητα. Αναρωτιούνται, παρόλα αυτά, γιατί δεν πείθουν το εκλογικό σώμα και βλέπουν καθηλωμένα τα δημοσκοπικά τους ποσοστά. Μήπως θα ήταν καλύτερα να κάτσουν ξανά στα θρανία και να μελετήσουν με ζήλο την ελληνική γλώσσα που τόσο κακοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια με τους νεολογισμούς και τους σολοικισμούς τους;
