Η Γιολάντα Ντίαζ, αντιπρόεδρος της ισπανικής κυβέρνησης και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, δήλωσε προχθές, μετά την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από την Ισπανία: «We cannot stop here. Palestine will be free, from the river to the sea». Τόσο η εισήγηση του Καρίμ Χαν, όσο και η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης του οποίου πρόεδρος είναι ο Λιβανέζος Ναουάφ Σαλάμ ήταν λογικό να προκαλέσουν αντιδράσεις από τη μια μεριά και επιδοκιμασίες από την πλευρά όλων των αριστερών πολιτικών δυνάμεων που πάντα στέκονται «δίπλα στον άνθρωπο».
Και για τις αριστερές ψυχούλες τα έχω γράψει. Με μια γραμμή καταδικάζουν τη Χαμάς και ακολούθως γράφουν εκατοντάδες αράδες κατά του Ισραήλ. Να το ξεκαθαρίσω: δεν κρατάνε ίσες αποστάσεις. Διακριτικά -διότι τα εγκλήματα της Χαμάς είναι τόσο κραυγαλέα που δεν μπορούν να εξωτερικεύσουν τη χαρά τους για την 7η Οκτωβρίου- κλίνουν το μάτι τους στους τρομοκράτες.
Σε όλη την Ευρώπη, και στην Ελλάδα φυσικά, απόλυτη σιωπή καλύπτει τα φρικιαστικά βίντεο με τις Ισραηλινές γυναίκες ομήρους της τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως και το γεγονός πως τρία πτώματα ομήρων βρέθηκαν κάτω από εγκαταστάσεις της αμαρτωλής UNRWA, η οποία μαζί με τη Human Rights Watch και άλλες «φιλεύσπλαχνες» ΜΚΟ έχουν διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην οικονομική, πολιτική, οργανωτική κάλυψη των τρομοκρατών. Να υποθέσω πως και αυτές οι οργανώσεις, μαζί με τη Χαμάς που εξακολουθεί να διοικεί τη Γάζα, θα προσέφεραν τα «αντικειμενικά» στοιχεία στον Καρίμ Χαν, τον εισαγγελέα του Ποινικού Δικαστηρίου.
Από την άλλη την πλευρά είναι σαφές πως το Ισραήλ δεν επηρεάζεται από τέτοιες αποφάσεις όταν αυτές αφορούν την ίδια την ύπαρξή του. Στο Ισραήλ δεν υπάρχει φωνή που να ζητά συμβιβασμό με τη Χαμάς. Η δε ηγεσία του, πολιτική και στρατιωτική, έχει πλήρη εικόνα για τα όσα έγιναν την 7η Οκτωβρίου, τόσο από την οπτική καταγραφή που έκαναν οι ισραηλινές αρχές όταν έφτασαν στα σημεία των σφαγών, όσο και από το υλικό που συνέλεξαν από τους ίδιους τους τρομοκράτες και το οποίο συνεχώς εμπλουτίζεται. Με αυτά που γνωρίζει πως έγιναν εκείνη την ημέρα, η ηγεσία του Ισραήλ δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μη φέρει σε πέρας τον αρχικό στόχο της. Να μην μπορέσει ποτέ η Χαμάς να επαναλάβει -όπως απειλεί ακόμα και τώρα- την 7η Οκτωβρίου.
Είναι γνωστό πως το Παλαιστινιακό κράτος το έχουν αναγνωρίσει 140 κράτη από τα 190 του ΟΗΕ. Άρα, θεωρητικά, το παλαιστινιακό πρόβλημα έχει λυθεί. Αυτό λέει η κοινή λογική. Δε λύθηκε όμως διότι δεν το αναγνώρισε το Ισραήλ και αυτό είναι που μετρά τελικά. Και το Ισραήλ δε θα το αναγνωρίσει όσο θα υπάρχουν παλαιστινιακές ομάδες και οργανώσεις που καταστατικά θα επιδιώκουν την εξαφάνισή του από τον χάρτη. Η τραγική κατάληξη των συμφωνιών του Όσλο, αυτό αποδεικνύει.
Συνεπώς, ό,τι και να πουν ο Χαν και ο Σαλάμ, το Ισραήλ θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει.
