Ποιο θα είναι το πολιτικό αποτύπωμα από την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη και την έκρηξη οργής και βίας που την ακολούθησε σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες; Ποιος ωφελείται από τους δύο μονομάχους των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου – ο Ντόναλντ Τραμπ ή ο Τζο Μπάιντεν; Μήπως κανείς από τους δύο και τελικά αναδειχθεί κάποιος τρίτος υποψήφιος;
Το σίγουρο είναι πως οι δημοσκοπήσεις δεν είναι ακόμη σε θέση να αποτυπώσουν τις ουσιαστικές αλλαγές στη συνείδηση και την εκλογική τάση των Αμερικανών, καθώς το φαινόμενο βρίσκεται σε έξαρση – όπως, άλλωστε, συνεχίζει να είναι και η πανδημία, μαζί με την οικονομική κρίση. Αναμφίβολα, όμως, οι δύο αντίπαλοι έχουν δώσει δείγματα γραφής και μάλιστα σημαντικά.
Στην περίπτωση του Τραμπ μπορεί κανείς, αν μη τι άλλο, να του αναγνωρίσει ότι δεν κάνει τον κόπο να υποκριθεί προκειμένου να τηρήσει το πολιτικό σαβουάρ βιβρ, όσο κι αν οι επικοινωνιολόγοι του τον συμβουλεύουν να αλλάξει στάση. Είναι κάτι που αφορά και τις θέσεις που υποστηρίζει και τις δημόσιες εμφανίσεις του, είτε πρόκειται για θέματα εσωτερικού ενδιαφέροντος είτε για διπλωματικά και οικονομικά μέτωπα εκτός συνόρων.
Στην πανδημία, εξαρχής δεν έκρυψε πως ενδιαφέρεται κυρίως για την πάση θυσία συνέχιση της λειτουργίας των επιχειρήσεων και της οικονομίας. Τελικά οι νεκροί στις ΗΠΑ ξεπερνούν σήμερα τους 100.000, περισσότεροι δηλαδή από όσους έχασε η χώρα στους πολέμους του Βιετνάμ και της Κορέας μαζί,
Κάθε φορά, επίσης, που σημειώνεται μια νέα αιματηρή και φονική επίθεση ενόπλου στις ΗΠΑ, ο Ντ.Τραμπ συνεχίζει να μένει πιστός στη θεωρία του : Όχι απλώς δεν απαιτείται έλεγχος και περιορισμός της οπλοκατοχή, αλλά το καθεστώς πρέπει να απελευθερωθεί πλήρως, εξέλιξη που κατά την γνώμη του θα λειτουργεί αποτρεπτικά για τους επίδοξους φονιάδες.
Τραμπ: Με συνταγή Νίξον
Κάτι ανάλογο κάνει ο Τραμπ και με τη νέα κρίση που έχει ξεσπάσει. «Νόμος και Τάξη!», είναι το σύνθημα που προβάλει σχεδόν αποκλειστικά, όπως άλλωστε και οι συνεργάτες του, με πρώτο και καλύτερο τον γενικό εισαγγελέα Ουίλιαμ Μπαρ – ένα «σκληρό», «σκοτεινό» και εξαιρετικά φιλόξοδο πολιτικό, όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν.
Με τον τρόπο αυτό επιχειρεί, προφανώς, να αντιγράψει τη συνταγή η οποία έδωσε τη νίκη στον Ρίτσαντ Νίξον απέναντι στον Δημοκρατικό αντίπαλό του Χούμπερτ Χάμφρεϊ το 1968, έτος στο οποίο δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και κλιμακωνόταν ανεξέλεγκτα ο πόλεμος στο Βιετνάμ: Εγώ είμαι αυτός που θα δώσω ένα τέλος στην εικόνα του χάους και της αναρχίας – αυτό υποσχέθηκε ο Νίξον και βγήκε νικητής.
Για τον Τραμπ, λοιπόν, η δολοφονία του 46χρονού Αφροαμερικανού αποτέλεσε πρακτικά μια κακή στιγμή. Αντιθέτως, το μεγάλο πρόβλημα είναι τα επεισόδια, τα οποία και χρεώνει σε "ανίκανους" Δημοκρατικούς κυβερνήτες και δημάρχους, τους οπαδούς της «άκρας Αριστεράς και των Antifa» και γενικώς τη φιλελεύθερη Αμερική που μάχεται υπέρ των ίσων δικαιωμάτων ανάμεσα στις διάφορες κατηγορίες πολιτών.
Μπάιντεν: Με καύσιμα του Ομπάμα
Ο Μπάιντεν, από την άλλη πλευρά, εμφανίζεται ως υπέρμαχος της ενότητας και του διαλόγου, προτάσσοντας το επιχείρημα ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται εν μέσω μιας «εθνικής κρίσης» και ότι η λύση θα δοθεί μόνο εάν το έθνος εμφανιστεί ενωμένο, ως «Μία Αμερική», με μια στιβαρή ηγεσία. «Διακυβεύεται η ίδια η ψυχή της Αμερικής», δήλωσε σε δραματικούς τόνους – αν και μάλλον με... ξέπνοη φωνή – στο μήνυμά του μέσω Διαδικτύου, μετά την επικοινωνία που είχε με την οικογένεια του δολοφονηθέντος Αφροαμερικανού.
Επί της ουσίας, βεβαίως, ο πρώην αντιπρόεδρος ποντάρει κυρίως όχι στις δικές του πρωτότυπες και τολμηρές θέσεις, αλλά στο πολιτικό κεφάλαιο που του κληροδότητσε ο Μπαράκ Ομπάμα, ο πρώτος Αφροαμερικανικός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Αυτό ακριβώς θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει ο Μπάιντεν ελπίζοντας σε κάτι καλό στις επερχόμενες εκλογές, καθώς είναι φανερό πως ο ίδιος δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τον ισχυρό ηγέτη με όραμα που επικαλείται διαρκώς στις τοποθετήσεις του – και σίγουρα δεν αποτελεί τον άνθρωπο που μπορεί να πείσει τη μαύρη μειονότητα πως θα αλλάξει ριζικά τη ζωή της και τη θέση της.
Τι θα επικρατήσει, λοιπόν, τελικά; Ο διχαστικός Τραμπ, ο οποίος απευθυνόταν πάντα και συνεχίζει να απευθύνεται σε συγκεκριμένο τμήμα της αμερικανικής κοινωνίας και εμφανίζεται σίγουρος για την ισχύ του – έστω κι αν την κρίσιμη στιγμή κρύφτηκε σε... πυρηνικό καταφύγιο; Ή ο ενωτικός Μπάιντεν, ο οποίος θέλει να παρουσιάζεται ως ο μέλλον πρόεδρος όλης της Αμερικής – αλλά στην πράξη δεν καταφέρνει να συσπειρώσει ούτε το κόμμα και τη βάση των Δημοκρατικών;
Η αλήθεια είναι πως αμφότεροι αδυνατούν να παίξουν με επιτυχία τον ρόλο που διεκδικούν. Και αρκετοί δεν αποκλείουν στους έξι μήνες που απομένουν μέχρι τις εκλογές να εμφανιστεί στην κούρσα κάποιο νέο πρόσωπο.
