Στις αρχές του περασμένου Απριλίου, πραγματοποιήθηκε στη Μασσαλία το 39ο Συνέδριο του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, τάζοντας στα μέλη του, ότι, όταν το κομμουνιστικό κόμμα αναλάβει την εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας, θα έρθουν ευτυχισμένες ημέρες για όλους τους πολίτες. Ο γραμματέας του κόμματος, Fabien Roussel ανέφερε χαρακτηριστικά: «αποστολή του κόμματός μας είναι να κυβερνήσει. Αυτό αποτελεί μια ιστορική αναγκαιότητα».
Ο επαναστατικός οίστρος μεταξύ των οραματιστών μιας απόλυτα ευτυχισμένης και αταξικής κοινωνίας καλά κρατεί, αναζητώντας και αυτοί, όπως εξάλλου πολλοί άλλοι ομοϊδεάτες τους στο παρελθόν, τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Λησμονούν βέβαια, ότι οπουδήποτε και αν εφαρμόστηκαν τέτοιου είδους κοινωνικo-οικονομικοί πειραματισμοί, τα αποτελέσματα ήταν φρικιαστικά: μαζικές εξοντώσεις πληθυσμών, στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων, γενοκτονίες και όλα αυτά στο όνομα του ταξικού αγώνα και εχθρού.
Ας σημειωθεί ότι το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα ουδέποτε απεδέχθη τα δεινά που προκάλεσαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού, αλλά και τον αριθμό των αθώων θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας, που εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια. Ήδη, όμως, οι Γάλλοι επαναστάτες το 1793, προπαγάνδιζαν την τρομοκρατία και τον δεσποτισμό στο όνομα της αρετής και της ευτυχίας του λαού. Ήταν η ταραγμένη εποχή της Γαλλικής Επανάστασης όταν ο Saint-Just θαύμαζε τον Βρούτο, ο οποίος είχε αποφασίσει να δολοφονήσει τον Καίσαρα: «χωρίς πολλές διατυπώσεις, μόνο είκοσι τρεις μαχαιριές, μην υπακούοντας σε κανένα νόμο και μόνο για τη σωτηρία της Ρώμης».
Αλλά και πιο πρόσφατα, το 1972, ο Γάλλος φιλόσοφος J. P Sartre, ακραιφνής τότε μαρξιστής, θεοποιώντας τη βία έγραψε: «ένα επαναστατικό καθεστώς οφείλει να εξαλείψει έναν αριθμό ατόμων που το απειλούν και γι’ αυτό δεν βλέπω άλλον τρόπο παρά τον θάνατό τους, γιατί από την φυλακή μπορεί να βγουν. Οι επαναστάτες το 1793 πιθανόν να μην σκότωσαν αρκετούς».
Ακόμα και σήμερα, πολλοί είναι εκείνοι που εργαλειοποιούν τη βία καθιστώντας την -δυστυχώς για τις δημοκρατίες μας- πολιτικό όπλο, θεωρώντας τη βία και την καταστροφή ως μια δημιουργική δύναμη, όπως πίστευε ο Bakounine.
Κοινός εχθρός των απανταχού κομμουνιστών είναι η μπουρζουαζία, την οποία το κράτος των εργατών, ιστορικά, καλείται να εξαλείψει ως τάξη και να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτή η αρχή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε «έντιμου» μαρξιστή-λενινιστή, παρά τους όποιους ιδεολογικούς καλλωπισμούς ώστε να γίνεται περισσότερο αρεστή και εύπεπτη.
Όπως και οι σύντροφοί τους στις άλλες χώρες, έτσι και οι Γάλλοι κομμουνιστές εχθρεύονται τις φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες μας. Επιθυμούν διακαώς τον πόλεμο μέχρι θανάτου αυτών των ανοικτών κοινωνιών μας, των οποίων όμως απολαμβάνουν τα οφέλη. Θέλοντας, λοιπόν, να σταματήσουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο εξαφανίζουν τον ίδιο τον άνθρωπο ως αυτοτελή οντότητα με συγκλονιστική, όπως η ιστορία έχει αποδείξει, ακρίβεια και σχέδιο.
Με ή χωρίς Στάλιν ο όλεθρος που ακολούθησε ήταν ολοκληρωτικός και ο αριθμός των θυμάτων αναρίθμητος. Παρ’ όλα αυτά, μυστήριο αποτελεί η συμπάθεια και η προκλητική ανοχή στα κατά καιρούς εγκλήματα τέτοιων αυταρχικών καθεστώτων που επιδεικνύουν οι ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης, αλλά και οι υποσχέσεις για την εφαρμογή προγραμμάτων καθαρά μαρξιστικού χαρακτήρα σε περίπτωση που αναλάμβαναν την εξουσία.
Χαρακτηριστικές είναι οι -180 σε αριθμό- προτάσεις του Fabien Roussel, γενικού γραμματέα κομουνιστικού κόμματος Γαλλίας, προσδοκώντας ότι με την εφαρμογή τους θα υπάρξει ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο με σκοπό την απελευθέρωση των πολιτών από τις κοινωνικές, οικολογικές και κλιματικές καταστροφές του καπιταλισμού.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένες από αυτές: δημιουργία πεντακοσίων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο δημόσιο, εθνικοποίηση των φαρμακευτικών βιομηχανιών, εθνικοποίηση της τράπεζας PNP-Paribas, ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, Société Générale και AXA, απαγόρευση των απολύσεων κ.λπ.
Με αυτά και άλλα πολλά μέτρα επιστροφής του κρατισμού à la française, το κομμουνιστικό κόμμα υπόσχεται την επιστροφή στη χώρα «ευτυχισμένων ημερών». Υπόσχεση, που μόνο ως εφιάλτης μπορεί να εκληφθεί σε περίπτωση που τέτοιου είδους προτάσεις εφαρμόζονταν.
Σε έρευνα που ανατέθηκε από το όργανο του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος τον Απρίλιο του 2023, την εφημερίδα Humanité, με αντικείμενο: «Οι Γάλλοι και ο κομμουνισμός», σε ερώτηση σχετικά με το αν ο κομμουνισμός είναι μια λύση για το μέλλον, το 81% των ερωτηθέντων απάντησαν αρνητικά. Αξιοπερίεργο είναι επίσης το εύρημα ότι και μεταξύ εκείνων που πρόσκεινται στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα μόνο το 52% θεωρούν ότι ο κομμουνισμός είναι μια λύση για το μέλλον, με το υπόλοιπο 48% να απαντά αρνητικά, απαντήσεις υπέρ/κατά αρκετά ισορροπημένες.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι παρά τις υποσχέσεις του F. Roussel στους Γάλλους για μια αξιοπρεπή ασφαλή και ευτυχισμένη ζωή, εκείνοι δεν πείσθηκαν από τα συνθήματα και τις υποσχέσεις.
Μήπως θα ήταν σκόπιμο το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας μας να αναθέσει κι αυτό μια αντίστοιχη έρευνα, ώστε να αποκαλυφθούν οι προτιμήσεις των συμπολιτών μας για το κτίσιμο ενός νέου, πιο ευτυχισμένου κόσμου;
* Αναλυτής Μηνάς, Οικονομολόγος Ph.D, Πανεπιστήμιο Poitiers Γαλλία
