Οι μεγάλες εκτάσεις που ανακατέλαβαν ουκρανικές δυνάμεις στα βόρεια και τα ανατολικά της χώρας έχει άλλαξε τα δεδομένα του πολέμου. Οι πόλεις που απελευθερώθηκαν κοντά στο Χάρκοβο, τα εδάφη κοντά στο Ντονμπάς υπό ουκρανική κυριαρχία πλέον, αλλά και η προέλαση στην Χερσώνα έχουν αντιστρέψει την πραγματικότητα στο έδαφος, μεταβάλλοντας τις προοπτικές για το μέλλον. Στο Κρεμλίνο βέβαια προσπαθούν να απαντήσουν στην ουκρανική αντεπίθεση.
Ο Υπουργός Άμυνας Ολεκσέι Ρέζνικοφ φέρεται να οριοθέτησε τι σημαίνει νίκη για το Κίεβο. Αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία, πληρωμή πολεμικών επανορθώσεων από τη Μόσχα και εξέταση των πιθανών εγκλημάτων πολέμου. Ταυτόχρονα, το Κίεβο ζήτησε να εγκριθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ απόφαση που θα επιτρέψει τη δημιουργία διεθνούς μηχανισμού για τη διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων, δίνοντας σαφές περιεχόμενο στις διεκδικήσεις της.
Όλο αυτό το διάστημα άλλωστε το Κίεβο δεν δέχεται να συζητήσει οτιδήποτε άλλο από την επιστροφή στο status quo ante bellum και φυσικά την επιστροφή της χερσονήσου της Κριμαίας. Η αυτοπεποίθηση που έχει κερδίσει το Κίεβο από τη νέα πραγματικότητα στο έδαφος είναι εμφανής, ζητώντας τη διαπραγμάτευση με βάση το καθεστώς πριν ξεκινήσει η Ρωσία να εισβάλει στην Ουκρανία.
Βέβαια, οι ρωσικές δυνάμεις εξακολουθούν να ελέγχουν ένα σημαντικό ποσοστό εδάφους στην Ουκρανία, που δεν είναι καθόλου αμελητέο. Ωστόσο, οι ρωσικές επιχειρήσεις φτάνουν στον 7ο μήνα τους, δίχως να μπορεί να τεκμηριωθεί ότι υπάρχει ένα ορατό τέλος στον ορίζοντα. Η ευφορία που επικρατούσε τις μέρες μετά την εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου ανήκει στο παρελθόν. Μπορεί να υπάρχουν προσεγγίσεις που να υποστηρίζουν πως η Ρωσία επιδιώκει τη διαιώνιση του πολέμου για αρκετό καιρό ακόμα, όμως το Κρεμλίνο φαίνεται να είχε σχεδιάζει διαφορετικά το τρέχον διάστημα.
Όσο κι αν τα χρηματοκιβώτια της Μόσχας έχουν γεμίσει από τις αυξημένες τιμές της ενέργειας, η παραμονή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία είναι εξαιρετικά δαπανηρή, όσο περνάει ο χρόνος. Όσο δεν επιτυγχάνεται πρόοδος στο μέτωπο, ενισχύονται όλο και περισσότερο οι αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της ρωσικής πολεμικής μηχανής, έπειτα από τόσες απώλειες, ειδικά στρατιωτικού εξοπλισμού.
Οπότε, η πολιτική λύση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα προκύψει ως στόχος του Κρεμλίνου. Στη Μόσχα φαινόταν πως προσπαθούσαν να διοργανώσουν τοπικά δημοψηφίσματα στις περιοχές που ελέγχουν, ώστε να περιβάλλουν με ένα μανδύα νομιμοποίησης τη στρατιωτική κατοχή. Ωστόσο, ο ανταρτοπόλεμος και η έναρξη της ουκρανικής αντεπίθεσης έχουν μεταθέσει τα ρωσικά σχέδια.
Η ανακοίνωση του Κιέβου ότι οργάνωνε μία μεγάλη επίθεση στο νότο κατέστησε εφικτή την προέλαση στα βόρεια. Οι μεγάλης σημασίας νίκες των Ουκρανών με την ανακατάληψη του Ιζιούμ και του Κουπιάνσκ και η άτακτη υποχώρηση των Ρώσων στα βόρεια ανατολικά στην περιοχή του Χάρκόβου. Οι συσχετισμοί δεν φαίνονται ευνοϊκοί για τις ρωσικές δυνάμεις, καθώς οι ουκρανικές επιχειρήσεις στη Χερσώνα επεκτείνονται, ενώ αναφορές μιλούν για στροφή στο Ντονέτσκ. Για πρώτη φορά σε αυτές τις επιθέσεις μπόρεσαν ουκρανικές δυνάμεις να υπερφαλαγγίσουν τις ρωσικές, παρά τη στρατηγική υπεροπλία, τόσο στην ξηρά, όσο και στη θάλασσα και τον αέρα.
Οι ρωσικές αρχές βέβαια δεν φάνηκαν πρόθυμες να παραδεχθούν πως υπέστησαν καίρια πλήγματα στο βόρειο και το ανατολικό μέτωπο, όπως ανέφεραν οι ανακοινώσεις του Κιέβου για την κατάληψη πληθώρα πόλεων. Από το Κρεμλίνο ουσιαστικά δικαιολόγησαν την οπισθοχώρηση ως αναδιάταξη των δυνάμεων για τις επιχειρήσεις του στα κεντρικά. Όμως οι ρωσικοί βομβαρδισμοί σε μη στρατιωτικούς στόχους που οδήγησαν σε έλλειψη στην παροχή ρεύματος και νερού σε αρκετές περιοχές, ως ενδεχομένως αντίποινα για τα ουκρανικά χτυπήματα σε γέφυρες και άλλες κρίσιμες υποδομές, δείχνουν πως το Κρεμλίνο βρίσκεται πραγματικά υπό πίεση.
