Του Γιώργου Παυλόπουλου
Σε ένα εκλογικό μαραθώνιο, ο οποίος περιλαμβάνει τέσσερις προγραμματισμένες αναμετρήσεις για τα κοινοβούλια ισάριθμων χωρών, εισέρχεται η Ευρώπη από αυτή την εβδομάδα και για τον επόμενο ενάμιση μήνα. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, αυτές να αυξηθούν σε πέντε ως το τέλος του έτους, με βάση τις εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Σε κάθε περίπτωση, παρά το γεγονός ότι η Ιταλία αφαιρέθηκε – έστω και προσωρινά – από τον εκλογικό χάρτη του 2019, μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης συνεργασίας Δημοκρατικών και Κινήματος Πέντε Αστέρων που έστειλε τον Ματέο Σαλβίνι στα έδρανα της αντιπολίτευσης, υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον για τα αποτελέσματα των προγραμματισμένων και για τα συμπεράσματα που θα βγουν από αυτά.
Αυστρία, 29 Σεπτεμβρίου
Η αρχή γίνεται με την Αυστρία, από την ερχόμενη Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου. Το σκάνδαλο του «ρωσικού δακτύλου» που έπληξε την άνοιξη το μέχρι τότε συγκυβερνόν ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας και οδήγησε στην παραίτηση από την αντικαγκελαρία του ηγέτη του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε έφερε ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και πρόωρες εκλογές. Εκτιμάται, μάλιστα, ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο ώστε να ανακοπεί η δυναμική της Ακροδεξιάς και σε άλλες χώρες της ΕΕ, κάτι που επιβεβαιώθηκε και στις ευρωεκλογές.
Πλέον, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και τη γενικότερη εικόνα, το μεγάλο και αδιαφιλονίκητο φαβορί είναι οι Χριστιανοδημοκράτες του Σεμπάστιαν Κουρτς. Το ποσοστό που φέρονται να συγκεντρώνουν και φτάνει στο επίπεδο του 35% (31,5% το 2017) – τη στιγμή που Σοσιαλδημοκράτες και Κόμμα Ελευθερίας κινούνται πέριξ του 20% – δίνουν σαφές προβάδισμα στον ηγέτη τους για να ανανεώσει τη θητεία του, με τη συνεργασία ενός ακόμη κόμματος.
Αξιοσημείωτη είναι, εδώ, η επίδοση που δείχνουν ότι θα καταγράψουν οι Πράσινοι. Με τις δημοσκοπήσεις να τους φέρνουν πάνω από το 11% (από μόλις 3,8% πριν από δύο χρόνια) ενισχύουν την τάση που καταγράφεται σε όλες σχεδόν τις χώρες της βόρειας Ευρώπης και αναδεικνύονται σε σημαντικό παράγοντα της πολιτικής ζωής της χώρας.
Πορτογαλία, 6 Οκτωβρίου
Το ραντεβού ανανεώνεται μία εβδομάδα αργότερα, στις 6 Οκτωβρίου, με τις εκλογές στην Πορτογαλία. Εκεί, δηλαδή, όπου – πάντα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – θεωρείται σχεδόν βέβαιη η επικράτηση των Σοσιαλιστών του πρωθυπουργού Πάουλο Κόστα, οι οποίοι κινούνται κοντά στο 40% (έναντι 32% το 2015), φλερτάροντας με την αυτοδυναμία.
Γενικά, πάντως, μοιάζει να είναι δεδομένη και η συντριπτική κυριαρχία του κυβερνώντος συνασπισμού, καθώς τα δύο κόμματα της Αριστεράς που την στηρίζουν, το Αριστερό Μπλοκ και η Ενωμένη Δημοκρατική Συμμαχία, φαίνεται πως διατηρούν τις δυνάμεις τους. Έτσι, αυτή τη φορά, η δεξιά αντιπολίτευση δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερες ελπίδες να βρεθεί στην κυβέρνηση.
Πολωνία, 13 Οκτωβρίου
Στις 13 Οκτωβρίου θα οδεύσουν προς τις κάλπες οι Πολωνοί, οι πολίτες της πολυπληθέστερης και ισχυρότερης χώρας εκ των νέων μελών της ΕΕ που προέρχονται από το πρώην «ανατολικό μπλοκ». Εκεί, όλα δείχνουν πως η κόντρα με την ΕΕ και οι απειλές των Βρυξελλών για κυρώσεις, εξαιτίας της παραβίασης των αρχών της δημοκρατίας και του κράτους-δικαίου (κυρίως με παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη) κάθε άλλο παρά έχουν πλήξει το υπερσυντηρητικό και εθνικιστικό κυβερνόν Κόμμα του Νόμου και του Δικαίου.
Πράγματι, όπως δείχνουν οι σχετικές έρευνες όλων σχεδόν των ινστιτούτων, το κόμμα του οποίου αδιαμφισβήτητος ηγέτης είναι ο Γιάροσλαβ Κατσίνσκι αυξάνει το ποσοστό του σε σύγκριση με το 37,5% του 2015 και αγγίζει πλέον το 45% στην πρόθεση ψήφου. Η δε Πλατφόρμα Πολιτών, το βασικό φιλοευρωπαϊκό κόμμα της Πολωνίας, αν και επίσης ενισχύεται και ξεπερνά το 25% της προ τετραετίας αναμέτρησης, δεν δείχνει ικανή σε αυτή τη φάση να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό.
Ισπανία, 10 Νοεμβρίου
Η εκλογική αυλαία πέφτει – εκτός απροόπτου, φυσικά – με την πιο κρίσιμη αναμέτρηση από όλες. Οι Ισπανοί θα κληθούν στις 10 Νοεμβρίου να εκλέξουν την κυβέρνησή τους, κάτι που συμβαίνει για τέταρτη φορά μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια, μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους Σοσιαλιστές και τους Unidas Podemos. Ενδεικτικό της πολιτικής αστάθειας στη μεγαλύτερη χώρα της Ιβηρικής είναι το γεγονός ότι η οικονομική πολιτική που ασκείται σήμερα βασίζεται στις γραμμές που χάραξε η τελευταία κυβέρνηση πλειοψηφίας το 2015 – του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Μαριάνο Ραχόι.
Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που υποστηρίζουν πως ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Πέδρο Σάντσεθ – ο οποίος έχει το πάνω χέρι στις δημοσκοπήσεις, αλλά απέχει σαφώς από έμα ποσοστό που θα του χαρίσει την αυτοδυναμία – σκηνοθέτησε ουσιαστικά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων, επιδιώκοντας να εκβιάσει πολιτικά τόσο τους δυνάμει συμμάχους του όσο και τους αντιπάλους του, ποντάροντας στην «κούραση» των συμπολιτών του από τις αλλεπάλληλες αναμετρήσεις.
Δεν υπάρχει δε καμία αμφιβολία ότι θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί πλήρως και το πράσινο φως του Ανωτάτου Δικαστηρίου για την εκταφή των οστών του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο και τη μεταφορά τους μακριά από το μαυσωλείο που βρίσκεται στην Κοιλάδα των Πεσόντων.
EUrVote via AP Images
