Μια ζωή οι ηγέτες της Γαλλίας θα στέλνουν συλλυπητήρια στους συγγενείς των νεκρών από την ισλαμική τρομοκρατία. Από το Μπατακλάν ως το Charlie Hebdo, από τη Νίκαια ως το παρισινό Μετρό, από τον δάσκαλο Σαμουέλ Πατί ως τον προχθεσινό Γερμανό τουρίστα που δολοφονήθηκε από 26χρονο ιρανικής καταγωγής.
Σε «γενναία» δήλωση προέβη και η πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν: «δεν θα υποκύψουμε στην τρομοκρατία». Αυτό βέβαια το διακηρύσσουν μετά από κάθε επίθεση όπου συνήθως Γάλλοι πολίτες έχουν υποκύψει στις επιθέσεις ισλαμιστών τρομοκρατών.
Και δεν αποκλείεται ο τελευταίος δράστης να χρήζει ψυχιατρικής εξέτασης, ωστόσο είχε αναλάβει την ευθύνη της επίθεσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η οποία αναρτήθηκε ταυτόχρονα με την επίθεση, κατά την οποία φώναζε «ο Αλλάχ είναι μεγάλος».
Πρόσφατα στην Ιρλανδία Αλγερινός μαχαίρωσε παιδιά. Τα «καθώς πρέπει» ΜΜΕ μετέδωσαν πως ήταν fake news η είδηση ότι επρόκειτο περί μετανάστη αφού ο δράστης ήταν Ιρλανδός πολίτης. Όντως ήταν, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήταν Αλγερινός μετανάστης που έτυχε της εύνοιας του ιρλανδικού κράτους να τον αναγνωρίσει ως πολίτη του. Σε τι συνίσταται το fake news;
Σε τίποτα πέραν του γεγονότος ότι ξεσηκώθηκαν οι ακροδεξιοί, έβαλαν φωτιές και έκαναν καταστροφές. Άρα έπρεπε να απαξιωθεί η αντίδρασή τους για κάτι που κατά τα ΜΜΕ ήταν ψεύτικο. Μόνο που έτσι δεν απαξιώνεται καμία αντίδραση. Αντιθέτως, συσπειρώνεται ο ακροδεξιός χώρος και δημιουργείται ένα «υγειονομικό» τείχος μεταξύ αυτών και των «συστημικών ΜΜΕ».
Ένα τείχος που τους επιτρέπει να απομονώνονται, να ζουν στη δική τους «βιόσφαιρα» και να προπαγανδίζουν τα δικά τους περιοδικά και site. Και το επιχείρημα πως ο δράστης ήταν Ιρλανδός πολίτης όχι μετανάστης, δεν αδυνατίζει την κραυγή των μπάχαλων εμπρηστών που φώναζαν «οι ζωές των Ιρλανδών μετράνε», και «πάρτε τους από δω».
Το μεταναστευτικό είναι ο πολιορκητικός κριός των ακροδεξιών να ανέλθουν στην εξουσία στις χώρες της Ευρώπης. Σε αυτό βασίστηκε η πρόσφατη νίκη του Χέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, όπως και η πρόσφατη άνοδος του φρανκικού VOX στην Ισπανία - παρά την πύρρειο νίκη του σοσιαλδημοκράτη Πέδρο Σάντεθ, ο οποίος για να κυβερνήσει έδωσε γην και ύδωρ στους αυτονομιστές της Καταλωνίας. Χορήγησε αμνηστία σε όσους διώκονται για την προσπάθεια απόσχισης.
Σε αυτό στηρίζεται η αύξηση της AfD στη Γερμανία, των «Σουηδών Δημοκρατών», που δεν είναι και τόσο δημοκράτες και στηρίζουν την κυβέρνηση της Σουηδίας, του «κόμματος των Φινλανδών» που συμμετέχει στην κυβέρνηση της Φινλανδίας, της Μελόνι, αλλά και η εκρηκτική άνοδος της Λεπέν, που σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση, έρχεται πρώτη δύναμη για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου με 28% έναντι 19% της κυβερνητικής πλειοψηφίας Μακρόν, και 9% των σοσιαλιστών.
Κι όταν οι ακροδεξιές δυνάμεις θα αναδειχθούν ισχυρότερες στην Ευρωβουλή, θα αρχίσουν οι οιμωγές των δημοκρατικών δυνάμεων, των ινστιτούτων σκέψης και των καθώς πρέπει ΜΜΕ, για την Ευρώπη που σκοτεινιάζει, το ακροδεξιό σύννεφο που τη σκεπάζει, και άλλα λυρικοφανή.
Και αν η Ελλάδα έχει αποφύγει τον σφιχτό εναγκαλισμό της ακροδεξιάς, δεν οφείλεται στην απορροφητικότητα της ΝΔ, αλλά στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ο χαρισματικός ηγέτης που θα τη συσπειρώσει. Γιατί το 14% που συγκεντρώνουν τα κόμματα δεξιά της ΝΔ, δεν είναι ποσοστό ανυπαρξίας.
Το μέγιστο πρόβλημα είναι ότι οι ακροδεξιές δυνάμεις με αιχμή και δούρειο ίππο το μεταναστευτικό, για το οποίο ανησυχούν οι πολίτες αλλά αδιαφορούν τα δημοκρατικά κόμματα, θα επιβάλουν συντηρητική στροφή σε όλο το κοινωνικό πλαίσιο αναγνώρισης και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών: Τις ατομικές ελευθερίες, το κοινωνικό κράτος, τα εργασιακά δικαιώματα, το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, του γάμου ομοφύλων, της τεκνοθεσίας, κ.α.
Και αυτό είναι το πρόβλημα. Η ατζέντα τους δεν είναι απλώς αντιμεταναστευτική, δεν ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και την απόρριψη των ελίτ. Περιλαμβάνει μια γενικότερη αναδίπλωση σε τομείς δικαιωμάτων που αποτελούν κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών. Τα οποία δικαιώματα δεν ήταν τόσο αποτέλεσμα «αγώνων» (κατά τη λέξη του συρμού στη χώρα μας), αλλά ωρίμασης των δυτικών κοινωνιών.
Διαβάζοντας τόσα χρόνια αναλύσεις σπουδαίων ανθρώπων, όλοι στο σκεπτικό τους περιστρέφονται, ως προειδοποιητική ηχώ, γύρω από τη φράση που αποδίδεται στο μπαμπά Λεπέν: Ότι εάν ένα δημοκρατικό κόμμα προσπαθεί να μιμηθεί την ακροδεξιά, τη νομιμοποιεί και τότε ο κόσμος θα διαλέξει το πρωτότυπο.
Όμως για το τι πρέπει όμως να κάνουν τα κόμματα όταν οι Ευρωπαίοι πολίτες πιέζονται από το μεταναστευτικό, ουδείς αποφαίνεται. Αναλίσκονται στις όντως ωραίες ιδέες του ευρωπαϊκού πολιτισμού περί ανεκτικότητας, συμπερίληψης, ουμανισμού, πολυπολιτισμικότητας, ανεξιθρησκείας, συμπερίληψης, ενσωμάτωσης.
Πως θα επιτευχθούν όλα αυτά όταν εκατομμύρια μεταναστών γεμίζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο, δεν έχουν απάντηση. Πως θα πρυτανεύσει η ανεξιθρησκεία σε ανθρώπους που σκοτώνουν φωνάζοντας «ο Αλλάχ είναι μεγάλος», και η ενσωμάτωση σε πληθυσμούς που απορρίπτουν το κοσμικό δίκαιο και επαφίονται στη Σαρία, πάλι δεν έχουν απάντηση.
