Η νέα δημόσια εμφάνιση της Κινέζας πρωταθλήτριας του τένις δεν στάθηκε δυνατή να μετριάσει τις ανησυχίες για την ασφάλειας της και τη δυνατότητα της να εκφράζεται ελεύθερα, δίχως πιέσεις. Η ιστορία της Πενγκ Σουάι ωστόσο διατηρεί τις ευρύτερες διαστάσεις της, ξεκινώντας από το κίνημα #MeToo και φτάνοντας στην κατάσταση που βρίσκονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα
Όσο κι αν οι δηλώσεις της Πενγκ ήταν σαφείς, η ομοσπονδία τένις γυναικών εξέφρασε άμεσα τις ανησυχίες της για την εγκυρότητα των δηλώσεων της. Το σκεπτικό της βέβαια έχει βάση. Μία γυναίκα που προχωράει σε μία καταγγελία για σεξουαλική πράξη δίχως συναίνεση δείχνει σίγουρα θάρρος. Ωστόσο όταν έχει απέναντι της ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως εκείνο που έχει δομήσει το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως μπορεί να την υποστηρίξει για μεγάλο διάστημα.
H Πενγκ Σουάι κατήγγειλε σεξουαλική κακοποίηση από τον Γκαολί Ζανγκ, που είχε βρεθεί σε ανώτερα αξιώματα του κινεζικού καθεστώτος. Η αντίδραση του κινεζικού καθεστώτος στην καταγγελία της έδειξε κάποια στοιχεία έκπληξης και ανησυχίας. Το άμεσο σβήσιμο της ανάρτησης της Πενγκ και η μετέπειτα εξαφάνιση της δείχνουν ξεκάθαρα πως το καθεστώς ασχολήθηκε με το ζήτημα. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι διημείφθη μεταξύ τους. Αν εξετάσει βέβαια τις δηλώσεις της Πενγκ που κυκλοφορούν βέβαια από τον φιλικό και ελεγχόμενο από το καθεστώς τύπο, η παράκληση της είναι ο σεβασμός της προσωπικής της ζωής, δίχως να αναφέρεται καν στο συμβάν. Αντιστοίχως, ούτε το καθεστώς αναφέρεται στο γεγονός, καθώς δεν το έχει καν αναγνωρίσει ως καταγγελία. Οι εμφανίσεις της Πενγκ φαίνονται σαν να είναι σκηνοθετημένες για τη διεθνή κοινότητα, ακόμα και το βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τον πρώην παγκόσμιο αστέρα του μπάσκετ και του NBA, Γιάο Μινγκ.
Η παγκόσμια ανησυχία για την τύχη πολλών άλλων περιπτώσεων που δεν γίνονται γνωστές εκφράζονται με την υπόθεση της Πενγκ Σουάι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν θέσει σε πρώτο πλάνο την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που λαμβάνουν χώρα στην Κίνα, είτε πρόκειται για ατομικές περιπτώσεις, είτε για τους ακτιβιστές του Χονγκ Κονγκ είτε για τους Ουιγούρους στην επαρχία της Σιντζιάνγκ.
Κατά πόσο βέβαια το πετυχαίνουν αποτελεσματικά είναι ένα άλλο ζήτημα. Η διεθνής σύνοδος για τη δημοκρατία για παράδειγμα, όπου προσκλήθηκαν κράτη με σαφώς υποκειμενικά κριτήρια της Ουάσιγκτον είναι αμφίβολο αν προάγει τη δημοκρατία παγκοσμίως ή προκαλεί αντισυσπειρώσεις. Κίνα και Ρωσία βρέθηκαν ταυτόχρονα στο ίδιο μέτωπο, δίχως καν να προσπαθήσουν.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) αποτελεί τη θεσμική οδό, μέσω της οποίας επανεμφανίστηκε η Πενγκ Σουάι στο διεθνές στερέωμα. Ωστόσο, η σιωπηρή διπλωματία δεν έχει πείσει για την αποτελεσματικότητα της, πέρα από την προοπτική της ομαλής διεξαγωγής των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο τον Φεβρουάριο. Το διπλωματικό μποϋκοτάζ από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον αγγλοσαξωνικό κόσμο στη διοργάνωση στοίχισε σημαντικά στο Πεκίνο. Ωστόσο, αυτό την ώθησε να βρεθεί εγγύτερα σε αυταρχικά καθεστώτα όπως η Ρωσία, η οποία τόνισε πως δεν ωφελεί τη διεθνή κοινότητα να πολιτικοποιεί τον αθλητισμό. Αυτή άλλωστε είναι μόνιμη επωδός του κινεζικού καθεστώτος.
