Μήπως για να αποκτήσουν δική τους πατρίδα; Ή μήπως για να καταστρέψουν το Ισραήλ; Ή μήπως πολεμούν για να αποκτήσουν δική τους πατρίδα επάνω στις στάχτες του Ισραήλ; Πόσες αριστερές ψυχούλες που φορούν την παλαιστινιακή μαντίλα γνωρίζουν πως η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων ουδέποτε, μα ουδέποτε, είχε αποδεχθεί την ύπαρξη δύο κρατών; Μια κατάσταση που επικρατεί και στις μέρες μας. Ήθελαν και θέλουν ένα παλαιστινιακό κράτος, με μια θρησκευτική, εβραϊκή μειονότητα.
Δε χρειάζονται πολλά λόγια. Ας διαβάσουμε τις δηλώσεις όσων ηγετικών στελεχών της Χαμάς έχουν επιζήσει -προς το παρόν- για να διαπιστώσουμε πως το πρόβλημά τους δεν είναι η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, αλλά η εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη. Τον ίδιο ακριβώς στόχο έχουν και οι ένοπλες οργανώσεις των Παλαιστινίων που δρουν στη Δυτική Όχθη και επιχειρούν πλήγματα σε μεμονωμένους Ισραηλινούς πολίτες. Έδρα τους η Τζενίν.
Η προοπτική των δύο κρατών εισήχθη έξωθεν και όταν αυτή η προοπτική έφτασε πολύ κοντά στην πραγμάτωσή της, συγκρούστηκε με την πραγματικότητα. Μετά τις συμφωνίες του Όσλο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι παλαιστινιακές οργανώσεις που αντιδρούσαν στη συμφωνία των δύο κρατών, έσπειραν τον θάνατο σε πόλεις του Ισραήλ εξαπολύοντας τις επιθέσεις αυτοκτονίας σε στάσεις λεωφορείων, σε νυκτερινά κέντρα και σε πολυσύχναστους χώρους. Φυσικά, η δράση έφερε και την αντίδραση.
Άλλωστε, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι Παλαιστίνιοι είχαν κράτος του οποίου είχαν αναλάβει την αποκλειστική διοίκηση, με πληθυσμό 2.500.000 κατοίκους και μια μαγευτική ακτογραμμή στη Μεσόγειο. Και αντί να επιδιώξουν την ευημερία τους, δαπάνησαν δισεκατομμύρια δολάρια σε τούνελ -σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά, οι Ισραηλινοί ακόμα ανατινάσσουν σήραγγες- σε όπλα και στη συντήρηση ενός ολόκληρου στρατού. Σήμερα αυτό το κράτος, με αποκλειστικά δική τους ευθύνη, δεν υπάρχει. Φανατισμένοι ηγέτες πίστεψαν πως θα άλλαζαν τον ρου της Ιστορίας μετά την 7η Οκτωβρίου 2023. Όντως, τα κατάφεραν, αλλά σε βάρος τους. Ο χάρτης της ευρύτερης περιοχής αναδιαμορφώνεται όχι με τη δική τους σφραγίδα, αλλά με αυτήν των εχθρών τους.
Γιατί τα γράφω αυτά; Για να πω στις αριστερές ψυχούλες πως η λύση των δύο κρατών αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει στο τραπέζι. Θα υπάρξει με εκείνους τους όρους που θα εξασφαλίζουν στο 100% την ασφάλεια όλων των πολιτών του Ισραήλ, και αυτό θα γίνει με την εγγύηση και την επιστασία του Ισραήλ. Μέχρι τότε υπάρχει δρόμος μακρύς, διότι για να συμβεί αυτό θα πρέπει όλοι οι Παλαιστίνιοι να επανεκπαιδευτούν, ώστε οι επόμενες γενιές τους να αποβάλουν από την ψυχή τους το μίσος για τους Ισραηλινούς και από το μυαλό τους τη βία ως μέσο επίλυσης των διαφορών. Μπορεί να γίνει αυτό;
*Ειρήσθω εν παρόδω, μέχρι το 1968, δηλαδή επί 20 χρόνια, η Γάζα ανήκε στην Αίγυπτο και η Δυτική Όχθη στην Ιορδανία. Ουδείς Ισραηλινός κατοικούσε σε αυτές τις περιοχές. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος (1948-1949) δεν αφορούσε την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Οι στρατοί των αραβικών κρατών επιτέθηκαν στο Ισραήλ για να το σβήσουν από τον χάρτη και να μοιραστούν τα εδάφη που κατείχε.
