Όταν εξερράγησαν ταυτοχρόνως 3.500 βομβητές στα χέρια στελεχών της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, αποκαλύφθηκε στη συνέχεια - μέχρι κάποιου σημείου - πώς κατέληξαν στα χέρια της οργάνωσης αυτές οι αθώες, εκ πρώτης όψεως, συσκευές. Γράφτηκε πως η πώλησή τους έγινε από μια εταιρεία που δημιούργησαν οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Διαβάζοντας αυτή την εκδοχή, θυμήθηκα αμυδρά μια υπόθεση που με είχε εντυπωσιάσει τότε, στα εφηβικά μου χρόνια, με πρωταγωνιστές πάλι τους Ισραηλινούς. Θυμόμουν το «περίπου» της υπόθεσης, αλλά το πιο βασικό, θυμόμουν ακριβώς το πότε. Χριστούγεννα του 1969.
Πήρα το σημειωματάριό μου και πήγα κατευθείαν στο αρχείο των εφημερίδων που στεγάζεται στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα και τα καταγράφω. Μετά τον πόλεμο των Έξι ημερών - επειδή το Ισραήλ θεωρήθηκε πως ήταν επιτιθέμενη δύναμη - σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες επέβαλαν εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων. Όμως το Ισραήλ, στο πλαίσιο της ενίσχυσης του στόλου του, είχε παραγγείλει στα γαλλικά ναυπηγεία και πληρώσει, πριν την επιβολή του εμπάργκο, δώδεκα πυραυλακάτους. Τα πλοία κατασκευάζονταν στα ναυπηγεία του Χερβούργου και η κατασκευή τους προχωρούσε κανονικά παρά την επιβολή του εμπάργκο.*
Μια παρένθεση. Μετά το γαλλοβρετανικό φιάσκο στο Σουέζ το 1956, ο Αϊζενχάουερ που ούτως ή άλλως δεν ήταν φιλικός προς το Ισραήλ, περιόρισε σημαντικά τις πωλήσεις όπλων. Έτσι οι Ισραηλινοί είχαν σχεδόν αποκλειστικό προμηθευτή τη γαλλική βιομηχανία όπλων. Τα αεροπλάνα που κατέστρεψαν την αιγυπτιακή αεροπορία στον πόλεμο των 6 ημερών ήταν Μιράζ.
Οι υπηρεσίες του Ισραήλ παρακολουθούσαν διακριτικά τη διαδικασία κατασκευής των πυραυλακάτων και διαπίστωσαν προς τα τέλη του 1969 πως πέντε πυραυλάκατοι ήταν έτοιμες. Σε σύσκεψη που έγινε στο Τελ Αβίβ αποφασίστηκε πως αυτά τα πλοία θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να έρθουν στα λιμάνια του Ισραήλ, καθώς ήταν απαραίτητα για τη θαλάσσια άμυνά του. Τότε λοιπόν ίδρυσαν μια εταιρεία - βιτρίνα, τη Starboat, νορβηγικών συμφερόντων, η οποία υποτίθεται έκανε έρευνες για πετρέλαιο και είχε ανάγκη αυτές τις πυραυλακάτους για την ασφάλεια των υπηρεσιών που παρείχε. Σε χρόνο μηδέν το Ισραήλ εκχώρησε την απαίτησή του για τις πυραυλακάτους στη δική του εταιρεία - βιτρίνα και ο Γάλλος υπουργός Άμυνας υπέγραψε την παράδοση των πλοίων στην εταιρεία Starboat.
Το πρόβλημα ήταν πώς οι πυραυλάκατοι, αντί να κατευθυνθούν προς τη Νορβηγία, θα έπλεαν προς τη Μεσόγειο. Έτσι οργανώθηκε η επιχείρηση «απαγωγής» τους από Ισραηλινούς κομάντος και ναυτικούς που ξεκίνησε στις 25 Δεκεμβρίου 1969. Ήταν μια σύνθετη επιχείρηση διότι απαιτούσε την εξεύρεση καυσίμων για τα πλοία και τροφίμων για τους εκατό περίπου Ισραηλινούς ναυτικούς. Τελικά, μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι, έφτασαν στις 31 Δεκεμβρίου στη Χάιφα, ενώ τις πρώτες ημέρες οι γαλλικές αρχές αναζητούσαν τις πυραυλακάτους στη Βόρεια Θάλασσα. Οι λεπτομέρειες ερχόταν σταδιακά στο φως το επόμενο χρονικό διάστημα, πάντα με μια δόση μυθιστορηματικής αφήγησης, που συμβάδιζε με το κλίμα που είχε καλλιεργήσει ο 007.
Στη Γαλλία, όπως ήταν φυσικό, η Αριστερά κατηγόρησε την κυβέρνηση για συμπαιγνία με το Ισραήλ, ο υπουργός Αμύνης διέταξε τη γαλλική αεροπορία να βυθίσει τα σκάφη, επικράτησαν ψυχραιμότερες σκέψεις και έκτοτε οι ΗΠΑ αποτέλεσαν τον βασικό προμηθευτή όπλων του Ισραήλ καθώς, μετά τον νικηφόρο πόλεμο των 6 ημερών «η θέση του Ισραήλ στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αναβαθμίστηκε και το εβραϊκό κράτος εντάχθηκε στον πυρήνα της πολιτικής ανάσχεσης στη Μέση Ανατολή» (Η Ελλάδα και ο Ψυχρός Πόλεμος, εκδ. ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ σελ.117)
*Μία ανάλογη περίπτωση είχαμε με τρία υποβρύχια που είχε παραγγείλει η κυβέρνηση Στεφανόπουλου στα γερμανικά ναυπηγεία. Όταν ήρθε η δικτατορία τα συνδικάτα πίεσαν τον καγκελάριο Βίλι Μπραντ να μην τα παραδώσει στη χούντα. Ο Μπραντ όμως τον Μάρτιο του 1970 απέρριψε τις σχετικές εισηγήσεις με το επιχείρημα ότι η δικτατορική κυβέρνηση θα απαιτήσει υψηλές αποζημιώσεις.
