Του Γιώργου Παυλόπουλου
Αντί για γάμος, κηδεία! Ο θόρυβος από το σκάνδαλο που ξέσπασε στη Βιέννη κάλυψε τα όργανα από την πανηγυρική σύναξη στο Μιλάνο. Και η παραίτηση του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε από τη θέση του αντικαγκελάριου της αυστριακής κυβέρνησης μπορεί – όπως τουλάχιστον ελπίζουν ορισμένοι – να προκαλέσει μια μοιραία τρύπα στη φούσκα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς και μάλιστα πριν τις ευρωεκλογές της ερχόμενης Κυριακής.
Το σίγουρο είναι ότι η αρχή αυτής της κρίσιμης εβδομάδας δεν βρίσκει τον Ματέο Σαλβίνι, την Μαρίν Λεπέν και τα άλλα... παιδιά το ίδιο αισιόδοξα και χαμογελαστά με την περασμένη Παρασκευή. Τότε, δηλαδή, που είχαν πάρει τους δρόμους οι οποίοι οδηγούν στο Μιλάνο, για να παραβρεθούν στην πανευρωπαϊκή σύναξή τους, με στόχο να στείλουν ένα καθαρό και ισχυρό μήνυμα προς τις Βρυξέλλες: «Ερχόμαστε!».
Το σκάνδαλο στην Αυστρία τους έκανε, άλλωστε, πολλαπλό κακό. Τους έριξε βορά στο στόμα εκείνων που εδώ και καιρό κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τον «ρωσικό δάκτυλο», συνδέοντάς τον μάλιστα ευθέως με την Ακροδεξιά, κυρίως στις χώρες της δυτικής Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και, βεβαίως, Αυστρία). Ξέσκισε τον μανδύα του αδιάφθορου με τον οποίο κυκλοφορούν εδώ και χρόνια, κυρίως πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, θέλοντας να δείξουν ότι διαφέρουν από το παραδοσιακό κομματικό και πολιτικό κατεστημένο. Αποκάλυψε πως δεν διστάζουν να κάνουν παρέα ακόμη και με τις μεγαλύτερες... πόρνες – όπως χαρακτήρισε ο Στράχε τους δημοσιογράφους, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους και την ανέλιξή τους στην εξουσία.
Εντέλει, το σκάνδαλο κατέρριψε τον μύθο των «ιπποτών» του δίκιου και της ισονομίας, των φτωχών και των αδικημένων, αποδεικνύοντας ότι χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια μέσα με αυτούς που δήθεν επικρίνουν. Ότι, με άλλα λόγια, είναι σάρκα από τη σάρκα του συστήματος της διαφθοράς, της διαπλοκής και των υπόγειων συναλλαγών, μακριά από τους κοινούς θνητούς τους οποίους δήθεν υπερασπίζονται, έστω και αν ανήκουν σε ανταγωνιστικό στρατόπεδο από τους αντιπάλους τους.
Κι όμως, όλα ήταν γνωστά...
Όσοι, βεβαίως, είχαν την υπομονή και την επιμονή να διαβάζουν πίσω από τις επικεφαλίδες και να ψάχνουν την ουσία μέχρι σήμερα, δεν χρειαζόταν να περιμένουν το συγκεκριμένο σκάνδαλο για να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Διότι γνώριζαν εδώ και καιρό τον ρόλο του Στράχε και του κόμματός του στην εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων στην Αυστρία. Την ψήφιση από τον ομογάλακτό του Όρμπαν του μεσαιωνικού καθεστώτος με τις 400 ώρες υπερωρίας ετησίως και μάλιστα χωρίς εγγύηση έγκαιρης πληρωμής τους. Τον πολιτικό χαμαιλεοντισμό του Σαλβίνι, που εκμεταλλεύτηκε ακόμη και τις σχέσεις του με τη Μαφία και τις «οικογένειες» του πλούσιου Βορρά για να βρεθεί στην κυβέρνηση και να διεκδικεί σήμερα την πρωθυπουργία. Τα περίεργα δάνεια της Λεπέν από ξένες τράπεζες, όπως ρωσικές, με υποσχέσεις για ανταλλάγματα – περίπου όπως και ο Στράχε. Αλλά και τον μισογυνισμό του ισπανικού Vox, που με τη στάση του ουσιαστικά στηρίζει τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες.
Προσοχή, όμως! Ας μην σπεύσουν να βγάλουν ορισμένοι το συμπέρασμα ότι η ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη (και όχι μόνο) δεν έχει πραγματικές αιτίες και οφείλεται σε μια... πλάνη η οποία τώρα αποκαλύπτεται. Ότι, δηλαδή, δεν είναι αποτέλεσμα της εναγώνιας και συχνά αδιέξοδης αναζήτησης εκατομμυρίων πολιτών εναλλακτικών λύσεων απέναντι σε ένα πολιτικό-οικονομικό οικοδόμημα που τους έχει απογοητεύσει, πληγώσει, προδώσει και υποτιμήσει επανειλημμένως.
Φωτογραφία: AP
