Το γαλλικό ταξίδι στη Μόσχα δεν απέφερε την επιθυμητή αποκλιμάκωση στο ουκρανικό μέτωπο, καθώς οι εντάσεις στο ουκρανικό μέτωπο παραμένουν αμείωτες. Οι στρατιωτικές ασκήσεις στη Λευκορωσία ξεκίνησαν σε μεγάλη κλίμακα, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατέφθασαν στη γειτονική Πολωνία, ενώ οι Βρετανοί δίνουν τον τόνο στην έντονη ρητορική διαμάχη.
Στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο Μπόρις Τζόνσον απείλησε ξανά με κυρώσεις τη Ρωσία αλλά και, πατώντας στο ευαίσθητο σημείο της Μόσχας, ανακοίνωσε την αυξημένη στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στο ανατολικό τμήμα της συμμαχίας. Ακριβώς δηλαδή ότι έχει απαιτήσει ως προϋπόθεση το Κρεμλίνο για τη συνεννόηση η Ρωσία, σχετικά με τις περιβόητες δεσμεύσεις ασφάλειας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Γερμανία καλείται να δώσει μία ώθηση στις προσπάθειες της διπλωματίας, καθώς η συγκέντρωση στρατευμάτων στην ανατολική Ευρώπη βαίνει αμείωτη. Η Πολωνία για παράδειγμα έχει αναδειχθεί ως βασική υποστηρίκτρια της σκληρής στάσης απέναντι στη Ρωσία, καθώς πιέζει για αυστηρές κυρώσεις, ενώ υποδέχεται όλο και περισσότερες δυνάμεις από τη Δύση, με τελευταίες προσθήκες τους 350 Βρετανούς στρατιώτες των τελευταίων ημερών.
Ως απάντηση, το Βερολίνο ανασύστησε το «Τρίγωνο της Βαϊμάρης», ένα περιφερειακό σχήμα συνεργασίας που είχε δημιουργηθεί παλαιότερα για την αποτροπή τοπικό κρίσεων και δεν είχε συνεδριάσει καν τα τελευταία χρόνια, παρά τις διαρκείς κρίσεις. Ο Όλαφ Σολτς έχει καταλάβει τον κομβικό ρόλο που διαδραματίζει η Βαρσοβία στην παρούσα κρίση, παρά τις διαφορές που υπήρχαν μεταξύ τους στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Ταυτόχρονα, ο καγκελάριος Σολτς υποδέχθηκε στο Βερολίνο τους εκπροσώπους των χωρών της Βαλτικής, ώστε να επιβεβαιώσει την ανάληψη ευθυνών στα ανατολικά της, καθώς τα πρώην κράτη της Σοβιετικής Ένωσης νιώθουν βαριά τη σκιά της Ρωσίας. Η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία, καθώς ακούν τη ρωσική αρκούδα να βρυχάται στη Λευκορωσία, κατέθεσαν επίσημη διαμαρτυρία στον ΟΑΣΕ για την ανάπτυξη στρατευμάτων της Ρωσίας στην πρώην σοβιετική δημοκρατία. Ο Σολτς τους έδειξε πως το Βερολίνο είναι παρόν.
Το Κουαρτέτο της Νορμανδίας βέβαια είναι το βασικό εργαλείο του Βερολίνου για να παρέμβει στη διαμάχη. Οι συνομιλίες που επανεκκίνησαν την Πέμπτη με τους υψηλόβαθμους διπλωμάτες από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Ουκρανία ασχολούνται με ένα από τα βασικά σημεία της διαμάχης, όπως ανακάλυψε ο Μακρόν στη Μόσχα, τις συμφωνίες του Μινσκ και το 2015. Ωστόσο, για να επιτευχθεί μία συμφωνία για τις διαφιλονικούμενες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας μοιάζει με μία προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου. Όλα καταλήγουν στην καρδιά του ζητήματος, ποια και πόση θα είναι η επιρροή της Μόσχας στη διακυβέρνηση της Ουκρανίας.
Σε αυτό το δυσεπίλυτο σταυρόλεξο, ο Σολτς υπολογίζει στην παρουσία της Γαλλίας, όσο και αν ο Μακρόν μοιάζει και ο ίδιος πια να μη θεωρεί πως μπορεί να δοθεί μία κρίσιμη ώθηση στη διπλωματία, μετά τη μακρά συζήτηση με τον Πούτιν στο λευκό τραπέζι της Μόσχας.
Η πρόσφατη θερμή συνεννόηση του Σολτς με τον Μπάιντεν ενδεχομένως να ήταν απαραίτητη, για να άρει τις επιφυλάξεις για την πολύσημη γερμανική στάση στο ρωσοουκρανικό ζήτημα, καθώς λίγο πριν το Βερολίνο είχε αρνηθεί να μεταφέρει στρατιωτικό υλικό ή να παράσχει στρατιωτική βοήθεια. Δημόσια βέβαια το Βερολίνο ευθυγραμμίστηκε με τη Βορειοατλαντική Συμμαχία για την αποστολή στρατού και εξοπλισμού, παρά την αποστροφή σε οποιαδήποτε ταύτιση με τον οπλισμό, λόγω του γερμανικού παρελθόντος.
Παράλληλα, η απροθυμία του Σολτς να προφέρει εσχάτως έστω και ως αναφορά τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream ως μέρος των πιθανών κυρώσεων, παρομοιάζεται με τους ήρωες της γνωστής σειράς του Χάρι Πότερ, όπου όλοι αποφεύγουν να πουν το όνομα του κακού μάγου Βόλντεμορ, υπό τον φόβο πως θα τους σκοτώσει.
Η κοινή συνέντευξη με τον Τζο Μπάιντεν στην Ουάσιγκτον ήταν το αποκορύφωμα βέβαια. Ο έσχατος συνομιλητής του Σολτς, ο Πολωνός πρόεδρος Αντρέι Ντούντα, προστέθηκε σε όσους πιέζουν τον Γερμανό καγκελάριο να εντάξει τον Nord Stream 2 στη λίστα των κυρώσεων.
Όταν ο Αμερικανός πρόεδρος μιλούσε για τον τερματισμό του Nord Stream και ο Σολτς αναφερόταν στην ενότητα της Δύσης, προσπάθησε ταυτόχρονα με έναν ελιγμό να αποφύγει τις δεσμεύσεις ή τις περιπλοκές στο πολύπλοκο γερμανικό εσωτερικό σύστημα, μιλώντας, ενώπιον του Αμερικανού προέδρου, για το σχέδιο απεξάρτησης από το ρωσικό αέριο και πετρέλαιο, ελπίζοντας να καταγράψει πως σε αυτή την προοπτική, θα έχει την απαραίτητη αμερικανική βοήθεια. Αυτό βέβαια απευθύνονταν και στο εσωτερικό του, με το νου στην ευαίσθητη ισορροπία που έχει δημιουργηθεί με τη συγκατοίκηση με τους Πρασίνους και τους Φιλελευθέρους στην κυβέρνηση.
Ο φάκελος της Ρωσίας άλλωστε ήταν ο πιο δύσκολος να κλείσει στη διαπραγμάτευση για τη συγκρότηση της κυβέρνησης του «φωτεινού σηματοδότη» από τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι Πράσινοι αλλά και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες έχουν θέσει τις σχέσεις με τη Ρωσία ως ένα σημείο κλειδί, για να καταστεί σαφής η θέση της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης με τα καθεστώτα που δε σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις προσωπικές ελευθερίες.
Από τη στιγμή που η «Πράσινη» Αναλένα Μπέρμποκ κρατά το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών έχει και βαρύνοντα λόγο στις εξελίξεις, δίχως να σημαίνει βέβαια πως παίρνει αυτόματα το μέρος της Ουκρανίας, όπου και εκεί υπάρχουν ζητήματα στο εσωτερικό της. Η περιοδεία της στην ανατολική Ουκρανία, με κράνος και αλεξίσφαιρο γιλέκο, δε σημαίνει αυτόματα πως αποδέχεται τη σχεδόν μανιχαϊκή ρητορική των Αμερικανών υπέρ της συμμάχου Ουκρανίας, αλλά ότι θέλει να αναδείξει την κατάσταση πολέμου που επικρατεί στην Ευρώπη. Οι ευθύνες βέβαια βαραίνουν περισσότερο την αυταρχική Ρωσία, κατ’ εκείνη.
Στην εξωτερική πολιτική, όπως και στον τομέα της ενέργειας, οι Πράσινοι διατηρούν τις δικές τους στοχεύσεις και τη δική τους ατζέντα, όπως άλλωστε φάνηκε με την τοποθέτηση της Αμερικανίδας επικεφαλής της Greenpeace ως υφυπουργού Εξωτερικών. Δηλαδή πέρα από την αντιμετώπιση των μεγάλων αυξήσεων των τιμών του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, οι Πράσινοι προτάσσουν την ανάγκη απεξάρτησης από τις ρυπογόνες μορφές ενέργειας καθώς και την ανάδειξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις σχέσεις με τη Ρωσία.
Ο Σολτς βέβαια δείχνει μία μεγαλύτερη μετριοπάθεια, επιδεικνύοντας τον ρεαλισμό της εξουσίας, ως καγκελάριος. Η κυρίαρχη θέση του ρωσικού φυσικού αερίου στη Γερμανία είναι ένα γεγονός, όπως και οι επιπτώσεις της ρωσοουκρανικής κρίσης στην αύξηση των τιμών ενέργειας ανά την Ευρώπη.
Οι εταιρικές σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας έχουν εμπεδωθεί στο εσωτερικό της Γερμανίας. Η θέση της Γερμανίας δίπλα από την πηγή της έντασης δεν αφήνει περιθώριο να μείνει αμέτοχη καθώς μία κλιμάκωση της κρίσης, ανά πάσα στιγμή, εγκυμονεί πολλαπλούς κινδύνους. Το ερώτημα βέβαια παραμένει κατά πόσο μπορεί να είναι αποτελεσματική.
