Η νίκη του Εμανουέλ Μακρόν και η επιτυχία του να ενώσει τμήματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς απέναντι στον λαϊκισμό συμβολίζει την επικράτηση στην μάχη της νέας πραγματικότητας. Αυτή ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση, την λογική και τον ορθολογισμό και την παραδοξολογία , την δημοκρατική αντίληψη και την έχθρα στο σύστημα και ότι το εκφράζει θεσμικά, το σύγχρονο δηλαδή πολιτικό δίλημμα που όπως στην Γαλλία, έτσι και στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, έχει πάρει τη θέση της πάλαι ποτέ σύγκρουσης Αριστερά - Δεξιά.
Και έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς η νίκη επετεύχθη, χωρίς οι Γάλλοι να έχουν βιώσει αυτό που έζησαν οι Αμερικάνοι με τον λαϊκισμό του Τραμπ ή οι Έλληνες με το δίδυμο Τσίπρα-Καμμένου το 2015. Δηλαδή μια ακραία τραυματική περιπέτεια, η απουσία της οποίας θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει τη Γαλλία στον πειρασμό να δοκιμάσει το «διαφορετικό» μιας Λεπέν με πολύ πιο στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο έναντι του παρελθόντος που υποσχόταν πολλά ευρώ στην τσέπη κάθε Γάλλου αν εκλεγεί..
Ίδιο oυσιαστικά με το στοίχημα που κέρδισε ο Μακρόν στην Γαλλία είναι και το στοίχημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην Ελλάδα. Να βρει τις λύσεις στα καυτά προβλήματα, να πιάσει την ακρίβεια από τα κέρατα, να πάρει κάθε δυνατό μέτρο μεγάλης μείωσης των τιμολογίων ρεύματος, να αντιμετωπίσει την αισχροκέρδεια, να βάλει στην άκρη τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, την ευκολία του «δώσε κι άλλα».
Διαφορετικά όλα μπορούν να ανατραπούν. Όταν δεν βγαίνει ένας λαός οικονομικά, τότε ζαλίζεται και ο ζαλισμένος αναζητεί ψευδοπροφήτες και σωτήρες, υποσχέσεις έστω χωρίς αντίκρισμα και λαϊκιστές που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν. Το έχουμε ξαναδεί το έργο σ΄ αυτή την χώρα. Αυτή είναι η μάχη των μαχών που πρέπει να δώσει ο Μητσοτάκης και αν την κερδίσει, πολλά θα είναι διαφορετικά.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν εκλέχτηκε πανηγυρικά μόνο γιατί δημιουργήθηκε μια μεγάλη πλειοψηφία αλλαγής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Εξέφρασε την βούληση για το πέρασμα σε μια νέα εποχή κανονικότητας και σοβαρότητας, τήρησης της τάξης των νόμων, ανάπτυξης, και όπως ακριβώς ισχύει για τη Γαλλία του Μακρόν, υλοποίησης μεταρρυθμίσεων.
Γι' αυτό άλλωστε ψήφισε τον Μακρόν ένα μεγάλο τμήμα κεντρώων και κεντροαριστερών ανθρώπων. Αυτή την εντολή πρέπει να τηρήσει και ο Κυρ. Μητσοτάκης, τολμώντας τομές στο Δημόσιο κόντρα στην γραφειοκρατία, στην Δικαιοσύνη με αιχμή τον χρόνο εκδίκασης των υποθέσεων που παγώνει επενδύσεις και απογοητεύει τον Έλληνα, εκσυγχρονίζοντας το Ε.Σ.Υ, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις για την ταχύτητα έκδοσης συντάξεων κ.ά
Το μήνυμα των γαλλικών εκλογών για την Ευρώπη είναι ότι κερδήθηκε μια νίκη, ωστόσο ο πόλεμος δεν τελείωσε. Το περίπου 42% που ψήφισε Λεπέν δείχνει ότι η κυριαρχία των πολιτικών άκρων, της αντισυστημικής Γαλλίας, του ευρωσκεπτικισμού, της αυτοπεριχαράκωσης παραμένει πανίσχυρη. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα. Η μάχη κατά της δημαγωγίας και των ασύμμετρων απειλών που πηγάζουν από αυτόν θα είναι αέναη, πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε σε εποχή συνεχών κρίσεων και αναταράξεων, ενώ εισερχόμαστε στην εποχή της ρομποτικής, που θα δημιουργήσει ευκαιρίες, αλλά θα στερήσει θέσεις εργασίας και θα δώσει ευκαιρία σε διάφορες λαϊκίστικες φωνές να αμφισβητούν τον ορθολογισμό, να παρουσιάζονται ως οι έχουσες τη λύση, να ενοχοποιούν για όλα τα δεινά τη Δύση και τις αξίες της.
Η ήττα της επί χρόνια θαυμάστριας του Πούτιν, σε συνδυασμό με την επικράτηση του φιλελεύθερου Ρόμπερτ Γκόλομπ στην Σλοβενία έναντι του απερχόμενου Γιάνες Γιάνσα, θαυμαστή του Τραμπ και συμμάχου του Ορμπάν, συνιστά, στην πιο κρίσιμη συγκυρία, νίκη επί του «φιλορωσικού κόμματος», το οποίο ουκ ολίγους οπαδούς έχει και στην Ελλάδα, χώρια όλους εκείνους που του κλείνουν το μάτι.
Η νίκη Μακρόν, στέλνει μηνύματα και για τα δύο βασικά κόμματα αντιπολίτευσης στην Ελλάδα. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει με μεγάλη καθυστέρηση πάνω από δυόμισι χρόνια να αναλογιστεί ο ίδιος γιατί έχασε τόσο συντριπτικά τρεις εκλογικές μάχες. Γιατί ακόμα και τώρα που μόνο αστεροειδής δεν έχει πέσει στην Ελλάδα δεν καταφέρνει να πείσει, να δημιουργήσει ρεύμα ανόδου. Να συνειδητοποιήσει ότι κρατώντας ισορροπίες με αντιεμβολιαστές, φιλοπουτινικούς, ευρωπαϊστές αλλά και εχθρούς της Δύσης, πρώην εκσυγχρονιστές και ανθρώπους που θεωρούν τον Κουφοντίνα αγωνιστή, δεν μπορεί να πείσει τον μέσο νοικοκύρη. Η χώρα, η κοινωνία χρειάζονται σύγχρονες προτάσεις, όχι κηρύγματα που τρομάζουν περί προσπάθειας ελέγχου των αρμών της εξουσίας ή μαθημάτων φραστικού τραμπουκισμού από το ρεύμα που πια έχει ονομαστεί « Πολακισμός».Μπορεί να κάνει μια θετική υπέρβαση ή και πάλι θα « γκαζώσει» αλλά 2011-2015 στην ευκολία του λαϊκισμού, στον διχαστικό λόγο αυτοτοποθετούμενος στο μπλοκ μιας αριστερής αντισυστημικής συντήρησης που θα συναντιέται ακόμα και με τμήματα της ακροδεξιάς; Θα φανεί , αν και η πορεία του δείχνει μια σταθερή, έντονη ροπή προς την πρώτη κατεύθυνση.
Όσο για τον Νίκο Ανδρουλάκη, τα δημοσκοπικά του ποσοστά εκφράζουν την θέληση ενός κόσμου να πρωταγωνιστήσει και πάλι στην πολιτική ζωή. Η αύξηση δεν οφείλεται στην υιοθέτηση κάποιας πρωτοπόρας πλατφόρμας καινοτόμων πολιτικών και μεταρρυθμίσεων. Είναι ακόμα έκφραση προσδοκίας. Χρειάζεται να επεξεργαστεί ένα Πρόγραμμα, να καταθέσει προτάσεις για μεταρρυθμίσεις που θα συγκεντρώσουν ενδιαφέρον, να μιλήσει με όρους μέλλοντος. Διαφορετικά θα κινδυνεύει να πιέζεται ένθεν και ένθεν, δυσκολευόμενος να ανοίξει τα φτερά του και αποσαφηνίζοντας το στίγμα του. Η δυνατότητα που θα δείξει στην κατάθεση καινοτόμων, ρεαλιστικών μεταρρυθμίσεων και προτάσεων για τα προβλήματα της κοινωνίας θα καθορίσει και τα εκλογικά του ποσοστά αλλά και τις δυνατές ή μη συνεργασίες αν και εφόσον χρειαστούν.
Από εδώ και πέρα μπαίνουμε στην τελική ευθεία προς τις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν το πολύ σε ένα χρόνο. Οι ταχύτητες θα ανεβαίνουν και μαζί τους οι αντιπαραθέσεις, οι κινήσεις τακτικής και τα πολιτικά μαρκαρίσματα. Πολλοί λένε ότι ο πρωθυπουργός επωμίζεται μεγάλο ρίσκο αν τις πάει τόσο πίσω. Επισημαίνω ότι κάθε επιλογή στην Πολιτική περιέχει ρίσκο, αλλά και ότι το διάστημα του ενός χρόνου θα είναι ένα ατελείωτο τεστ κοπώσεως για όλους. Σε κάθε περίπτωση η μάχη θα κριθεί ανάμεσα στις δυνάμεις που έχουν θέσεις για τα προβλήματα της κοινωνίας και αυτούς που απλά κριτικάρουν χωρίς καμία πρόταση, λαϊκίζοντας, ισοπεδώνοντας και διχάζοντας. Πρόοδος ή συντήρηση, λογική ή ανορθολογισμός, ενότητα και συναίνεση ή διχασμός, καθαρές θέσεις για την θέση της χώρας στις γεωστρατηγικές ανατροπές ή αλληθωρισμοί και προς άλλες κατευθύνσεις, επίλυση των προβλημάτων μέσα από σταθερή και επίπονη προσπάθεια ή επανάληψη « Προγραμμάτων Θεσσαλονίκης»; Αυτά θα καθορίσουν την πορεία προς τις εκλογές και το αποτέλεσμά τους
* Ο Ζαχαρίας Ζούπης είναι Πολιτικός Αναλυτής και Υπεύθυνος Ερευνών της Opinion Poll
