Το Nemo (πρώην «ο») κέρδισε τη Γιουροβίζιον με το τραγούδι του «The Code», στο οποίο μιλάει για τη σεξουαλικότητά του και το ταξίδι του προς την αποδοχή της ταυτότητάς του.
Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, το «The Code» αφορά το ταξίδι που ξεκίνησα με τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Το να βρω τον εαυτό μου ήταν μια μακρά και συχνά δύσκολη διαδικασία για μένα. Αλλά τίποτα δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα από την ελευθερία που απέκτησα συνειδητοποιώντας ότι είμαι μη δυαδικό άτομο».
Χαρούμενο ήταν και το (πρώην «η») Bambie Thug εκπρόσωπος της Ιρλανδίας στον διαγωνισμό. Δήλωσε ότι «ο κόσμος μίλησε, τα non binary (μη δυαδικά άτομα) κερδίζουν»!
Δεν γράφουμε αυτό το κείμενο για να αναφερθούμε στην αξία των τραγουδιών ή στην εξεζητημένη αισθητική των εμφανίσεων των καλλιτεχνών. Άλλωστε επί αυτών τα κριτήρια είναι άκρως υποκειμενικά. Ειδικά σε μία χώρα που η πολυδιαφημισμένη έννοια της «συμπεριληπτικότητας» διάγει ακόμη εν ατροφία. Εδώ υπάρχουν ψηφοφόροι που θα καταψηφίσουν, λέει, την κυβέρνηση γατί καθιέρωσε την ισότητα στον γάμο ανεξαρτήτως φύλου.
Τους διαφεύγει ότι τα άτομα αυτά είναι άκακα. Ζουν τη ζωή τους με τους δικούς τους όρους χωρίς να ενοχλούν κανέναν, και χωρίς να επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής στους άλλους.
Με τη νίκη του Nemo και την υψηλή θέση του Bambie Thug, η Ευρώπη αναγνωρίζεται και συμβολικά ως ο τόπος που ανθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα της ιδιαιτερότητας (όπως και οι ΗΠΑ). Πρωτίστως αναγνωρίζεται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοέκφρασης ατόμων που πριν λίγα χρόνια βρίσκονταν στο περιθώριο, στοχοποιούνταν, συγκέντρωναν την κοινωνική απαξία.
Ναι δεν είναι όλα τέλεια, ναι υπάρχουν ακόμη διακρίσεις. Όμως η αξία των κατακτήσεων που έχουν συντελεστεί επί αυτού, αναδεικνύεται δια των συγκρίσεων. Και παρόλη την επίγνωσή μας ότι προβάλλονται και «πουσάρονται» οι «συμπεριληπτικές» συμπεριφορές, αναγνωρίζουμε ότι η Δύση είναι το βασίλειο της ελευθερίας στον τομέα των ατομικών δικαιωμάτων.
Εν αντιθέσει βεβαίως με τις μουσουλμανικές χώρες, τις αγαπημένες των κάθε είδους αλληλέγγυων. Εκεί που οι γυναίκες ακόμη λιθοβολούνται έως θανάτου, στην υποψία της μοιχείας. Σε άλλες δολοφονούνται γιατί ξέφυγε η μαντήλα και φάνηκε μια τούφα από τα μαλλιά τους. Και σε κάποιες απαγορεύεται να κυκλοφορήσουν μόνες ακόμη και για να πάνε στο χωράφι.
Όσο για τα ομόφυλα άτομα, η ζωή τους είναι κόλαση. Σε κάποιες φυλακίζονται, ενώ στο ισλαμικό χαλιφάτο που θέλει να δημιουργήσει και η Χαμάς, αντίστοιχου αυτού που γνωρίσαμε, πετιούνται από τις ταράτσες. Πόσο μάλλον να συμμετάσχουν σε διαγωνισμό τραγουδιού.
Ακόμη και στην Ευρώπη, στα γκέτο των δυτικών μεγαλουπόλεων, οι «πολιτοφυλακές» που έχουν συγκροτηθεί, ελέγχουν αν η συμπεριφορά των νεαρών μουσουλμάνων εναρμονίζονται με το Κοράνι. Και φυσικά ακόμη και οι απλές ερωτικές ετερόφυλες σχέσεις είναι απαγορευμένες και τιμωρούνται.
Και όμως! Οι δυτικοί αλληλέγγυοι, ενώ είναι άτεγκτοι και ξιφήρεις για κάθε αστοχία της Δύσης (επί του κοινωνικού πεδίου αναφερόμαστε) είναι απόλυτα δεκτικοί στις μεσαιωνικές συμπεριφορές των μουσουλμανικών κοινωνιών. Τις δικαιολογούν ως «σεβαστές πολιτισμικές ιδιαιτερότητες»!
Το να πεταχτεί κάποιος non binary από την ταράτσα είναι πολιτισμική ιδιαιτερότητα, απόρροια τοπικής, εθνικής, φυλετικής, κουλτούρας. Το να υποστεί το αντίστοιχο άτομο, μια μικρή διάκριση στη δουλειά του σε ευρωπαϊκή χώρα (κακώς βέβαια) είναι απόδειξη της φασιστικής υπόστασης της Δύσης.
Ίσως, η τόση μονομέρεια να οδήγησε τους Ευρωπαίους θεατές της Γιουρoβίζιον να δώσουν τη δεύτερη θέση στο Ισραήλ. Αν ξεπεράσουμε τις αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας («πίσω από κάθε τι είναι οι Εβραίοι»), υπάρχουν λόγοι που οι θεατές 15 χωρών του έδωσαν την πρώτη θέση:
Ένας, η πολιτισμική ώσμωση και η αίσθηση ότι είναι η μόνη λειτουργική δημοκρατία σε ένα θρησκόληπτο αντιδημοκρατικό πέλαγος. Άλλος, η παραδοχή ότι για τη φονική συμπεριφορά του Νετανιάχου δεν φταίει ένα κοριτσάκι 20 χρόνων που ήρθε για να τραγουδήσει. Τρίτος, η αγανάκτηση για τη μονομερή ευαισθησία των αλληλέγγυων.
Τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα αναδύθηκαν φλογερά μετά την επέμβαση του Ισραήλ, ενώ τελούσαν σε χειμέρια νάρκη για το μακελειό της Χαμάς εναντίον νέων ανθρώπων, σε μια μουσική εκδήλωση που ήταν υπέρ της ειρήνης και συναδέλφωσης των δύο λαών!
Όπερ, η μάζα των διαμαρτυρόμενων με καταλήψεις, συνθήματα, πορείες και φωνασκίες, ενδεχομένως να είναι μια μειοψηφία μπρος στη «σιωπηρή πλειοψηφία» των ευρωπαϊκών λαών.
