Τρεις βδομάδες μετά τις φρικαλεότητες της Χαμάς που κόστισαν τη ζωή 1400 Ισραηλινών και την αρπαγή 230 ομήρων, φαίνεται ότι ο Ισραηλινός στρατός και το Κράτος του Ισραήλ γνωρίζουν καλύτερα τι ακριβώς θέλουν να επιτύχουν και πως και τι θα πράξουν σε κάθε στάδιο του πολέμου.
Οι στόχοι είναι ξεκάθαροι: Η πλήρης εξολόθρευση της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας και η απελευθέρωση των απαχθέντων είναι δύο στόχοι ίσης αξίας από τη σκοπιά της ισραηλινής κυβέρνησης και η επιδίωξη επίτευξής τους θα γίνει ταυτόχρονα, χωρίς η επίτευξη του ενός να γίνει σε βάρος του άλλου.
Με απλά λόγια, το Κράτος του Ισραήλ εργάζεται για να απελευθερώσει τους απαχθέντες - όλους τους απαχθέντες - σαν να μην διεξάγει χερσαία επίθεση, και πραγματοποιεί την επίθεση ακόμα κι αν το θέμα των απαχθέντων δεν επιλύεται με διπλωματικούς τρόπους.
Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ ασκεί αφόρητη πίεση στη Χαμάς, συνθλίβοντας από αέρος όσο το δυνατόν περισσότερες στρατιωτικές υποδομές, εκτελώντας στρατιωτικούς διοικητές της και εντείνοντας την πολιορκία ώστε η οργάνωση να γίνει πιο «ευέλικτη» ως προς τους απαχθέντες.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο ηγέτης της Χαμάς Yahya Sinwar εξακολουθεί να είναι αισιόδοξος και πολύ πιθανό να εξακολουθεί να πιστεύει ότι το Ισραήλ δεν θα τολμήσει να καταλάβει τη βόρεια Λωρίδα της Γάζας όσο οι όμηροι βρίσκονται στα χέρια του, αλλά κάθε μέρα γίνεται σαφές ότι η κατάσταση στο πεδίο είναι διαφορετική.
Σημείωση: Ο Yahya Sinwar που φέρεται ως ένας εκ των σχεδιαστών της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, ήταν ανάμεσα στους χίλιους κρατουμένους που το 2011 απελευθέρωσε το Ισραήλ για την απελευθέρωση του επί πέντε χρόνια αιχμαλώτου στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ.
Αυτό που τώρα απασχολεί τη Χαμάς στη Γάζα είναι το θέμα των καυσίμων. Αν και η UNRA έχει ακόμα επαρκή ποσότητα για να διατηρήσει πλήρως τη λειτουργία των κύριων νοσοκομείων στη Λωρίδα, η Χαμάς δεν έχει καύσιμα για να λειτουργήσει τις γεννήτριες που λειτουργούν τους φυσητήρες που διοχετεύουν καθαρό αέρα στις σήραγγες, τα στρατιωτικά κέντρα και τις αποθήκες που βρίσκονται βαθιά στα υπόγεια σε όλη τη Λωρίδα.
Η ηλεκτρική ενέργεια που παρέχεται από τις γεννήτριες χρησιμοποιείται επίσης για την κίνηση συστημάτων προειδοποίησης, καμερών, όπλων και εξ αποστάσεως ενεργοποίησης ρουκετών και βομβών όλμων, καθώς και για την παραγωγή τους.
«Δεν ξέρω μια χώρα στον κόσμο» γράφει ο δημοσιογράφος Ναντάβ Εγιάλ, «που θα επέτρεπε τη μεταφορά οποιουδήποτε εξοπλισμού και ανθρωπιστικής βοήθειας, σε έναν πληθυσμό σε μια εχθρική χώρα που ξεκίνησε πόλεμο εναντίον της και απήγαγε εκατοντάδες πολίτες της, συμπεριλαμβανομένων μη Εβραίων. Δεν υπάρχει χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Σουηδίας, που θα ενεργούσε έτσι».
Στο θέμα των ομήρων, ο αριθμός ενημερώνεται κάθε λίγες μέρες, επειδή πολλοί από τους νεκρούς, τους αγνοούμενους και τους ομήρους είναι αλλοδαποί εργάτες από την Ταϊλάνδη και το Νεπάλ, των οποίων η ταυτοποίηση απαιτεί πολύ χρόνο και μια τεράστια ιατροδικαστική προσπάθεια που γίνεται επίσης με τη βοήθεια των χωρών καταγωγής των θυμάτων, στους οποίους οι τζιχαντιστές της Γάζας επιτέθηκαν με απερίγραπτη βαρβαρότητα.
Η σύμπλευση με τον θεοκρατικό σκοταδισμό και η ταύτιση με το ναζισμό
Πρακτικά, ο πόλεμος τον οποίο διεξάγει είναι πόλεμος για την ύπαρξή του. Όσο ο Ισραηλινός στρατός είναι ικανός και ο λαός ενωμένος συντάσσεται για την ασφάλειά του, δεν υπάρχει εχθρός που μπορεί να καταστρέψει το Κράτος του Ισραήλ. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά αυτός ο πόλεμος αφορά και τη δυνατότητα των Ισραηλινών να ζουν και να μετακινούνται με ασφάλεια οπουδήποτε στη χώρα τους, να οργώνουν και να καλλιεργούν τη γη μέχρι τη γραμμή των συνόρων, χωρίς να χρειάζεται να πολεμούν κάθε λίγα χρόνια για να προστατεύσουν τα παιδιά τους.
Εάν το κράτος του Ισραήλ δεν εξαλείψει οριστικά τις στρατιωτικές και κυβερνητικές δυνατότητες της Χαμάς, της Ισλαμικής Τζιχάντ και των άλλων τζιχαντιστικών οργανώσεων στη Γάζα, οι κάτοικοι του Νότου αλλά και του Βορρά δεν θα μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι. Οι κάτοικοι του Τελ Αβίβ θα έχουν επίσης αγωνία για το ενδεχόμενο να μπει το Ιράν στον πόλεμο.
Όχι μόνο η βάρβαρη επίθεση σε οικισμούς και φυλάκια γύρω από τη Γάζα, αλλά και αυτό που ακολούθησε, καθιστά σαφές ότι εάν δεν δημιουργηθεί μια νέα και ισχυρή συνείδηση αποτροπής, δεν θα μπορεί πλέον να επανέλθει η κανονικότητα στη ζωή των Ισραηλινών.
Στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας το 1948, οι δυνάμεις του νεοσύστατου κράτους πολέμησαν για να αποκτήσει ο εβραϊκός λαός ένα κομμάτι γης που θα λειτουργούσε ως εθνική εστία όπου θα μπορούσε να ζήσει όπως όλοι οι άλλοι λαοί. Οι σημερινοί τζιχαντιστές, από τη Χαμάς έως τη Χεζμπολάχ και το ISIS, θέλουν να επαναφέρουν την κατάσταση στη Μέση Ανατολή όπως ήταν πριν από το 1948.
Όχι με μια κίνηση, αλλά σταδιακά: πρώτα να εξαντλήσουν τους Ισραηλινούς και να τους τρομοκρατήσουν, και στο δεύτερο στάδιο να τους κάνουν να μεταναστεύσουν γιατί εκεί πλέον δεν θα είναι δυνατή μια κανονική ζωή. Και μετά… Μετά έρχεται και η διαγραφή του κράτους του Ισραήλ από τον παγκόσμιο χάρτη, και επισήμως με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ κατά πλειοψηφία, και με την υποστήριξη των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη που συμπλέουν με τις δυνάμεις του θεοκρατικού σκοταδισμού του Ιράν και του Ισλαμικού Κράτους (ISIS).
Γιατί αυτοί που διαδηλώνουν και ζητούν τη «απελευθέρωση της Παλαιστίνης από την 75χρονη Ισραηλινή κατοχή», επιζητούν και επιδιώκουν την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ ακριβώς όπως οι ναζί επεδίωκαν την εξαφάνιση των Εβραίων από την Ευρώπη!
Αυτή η ιστορική εξήγηση είναι απαραίτητη για να διευκρινιστεί γιατί η Ισραηλινή κοινωνία και όλες οι δυνάμεις ασφαλείας είναι αποφασισμένες και πραγματοποιούν μια γενικευμένη επίθεση, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατή η εξάλειψη της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, ακριβώς όπως εξαλείφθηκε το ISIS.
Η τζιχαντιστική ιδέα δεν μπορεί να εξαλειφθεί, αλλά μπορούν να γίνουν πολλά ώστε οι τζιχαντιστές να μην έχουν τα εργαλεία και τα μέσα για να εφαρμόσουν την ιδέα ενός παγκόσμιου ισλαμικού χαλιφάτου με αίμα, φωτιά, αποκεφαλισμούς και ακρωτηριασμούς.
* O Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ είναι Δημοσιογράφος και αναλυτής θεμάτων Μέσης Ανατολής
