Του Γιώργου Παυλόπουλου
Di Mayo, Tajani, Salvini ή Renzi για την πρωθυπουργία; Μήπως κάποιος τεχνοκράτης κοινής αποδοχής, όπως συμβαίνει συχνά; Και με ποια κόμματα να τον στηρίζουν κοινοβουλευτικά; Τα παραπάνω είναι ανάμεσα στα ερωτήματα που κυριαρχούν στην Ιταλία, λίγες ώρες προτού ανοίξουν οι κάλπες για τις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής 4 Μαρτίου. Καθώς δε είναι οι πρώτες που διεξάγονται με βάση τον νέο εκλογικό νόμο ο οποίος ψηφίστηκε πέρυσι τον Οκτώβριο από τα δύο παραδοσιακά μεγάλα πολιτικά στρατόπεδα, Δημοκρατικό Κόμμα και Φόρτσα Ιτάλια, απειλούν να καταστήσουν ακόμη πιο... δυσνόητο το ήδη περίπλοκο και σαθρό πολιτικό σκηνικό της τρίτης μεγαλύτερης χώρας της ευρωζώνης.
Το σίγουρο είναι ότι με πάνω από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων να δηλώνει ακόμη και τώρα αναποφάσιστο, ουδείς διακινδυνεύει να κάνει προβλέψεις για το αποτέλεσμα – ειδικά όσον αφορά την κατανομή των εδρών και το εάν θα προκύψει τελικώς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για την ακρίβεια, μόνο ένα στρατόπεδο δείχνει, τουλάχιστον με βάση τις δημοσκοπήσεις, να έχει κάποιες πιθανότητες να φτάσει σε αυτόν τον στόχο: Η συμμαχία του Silvio Berlusconi με την εθνικιστική ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά και το (ακόμη πιο ακραίο) αδελφό της κόμμα στον Νότο, τα αποκαλούμενα «Αδέλφια της Ιταλίας».
Αυτό ακριβώς επιδιώκει ο Καβαλιέρε ανακοινώνοντας εκ των προτέρων την επιλογή του για τη θέση του πρωθυπουργού, που είναι ο νυν πρόεδρος της Ευρωβουλής (με τη στήριξη και του Βερολίνου...), Antonio Tajani. Ακόμη κι αν κάνει για μια ακόμη φορά τη μεγάλη ανατροπή, ωστόσο, για την οποία απαιτείται το άθροισμα των τριών κομμάτων να πλησιάσει το 40%, η πλειοψηφία θα είναι οριακή και εξαιρετικά εύθραυστη. Κάτι που σημαίνει, πολύ απλά, ότι ακόμη και τότε ενδεχομένως να αναζητηθεί εταίρος για τον σχηματισμό κυβέρνησης ανάμεσα στα δύο άλλα μεγάλα κόμματα – τους Δημοκρατικούς και το Κίνημα Πέντε Αστέρων, που φέρονται να κινούνται στο επίπεδο του 25% και του 30% αντιστοίχως.
Τα μετεκλογικά σενάρια
Με βάση τα τελευταία δεδομένα και την εικόνα από το «Κολοσσαίο» της πολιτικής αντιπαράθεσης, όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά: Ενός «μεγάλου συνασπισμού» κατά το πρότυπο Γερμανίας και Αυστρίας – κάτι, όμως, που θα είναι πολύ δύσκολο να δεχθούν οι Δημοκρατικοί εάν ο Καβαλιέρε δεν αυτονομηθεί από τα δύο ακροδεξιά μορφώματα. Μιας συμμαχίας ανάμεσα στη Δεξιά και το κίνημα του Grillo, η οποία απομακρύνεται κάθε μέρα και περισσότερο, καθώς τα στελέχη τους εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις οι μεν στους δε και τις συνοδεύουν με βαριές κατηγορίες. Όπως, επίσης, μιας σύμπραξης ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Πεντάστερους – αν και οι δεύτεροι έχουν στηρίξει την άνοδό τους στα... γιουρούσια κατά των πρώτων, τους οποίους καταγγέλουν με κάθε ευκαιρία για διαφθορά, κόβοντας τις γέφυρες επικοινωνίας.
Εφόσον τίποτε από τα παραπάνω δεν καταστεί εφικτό, υπάρχουν πάντα οι επιλογές της συγκρότησης μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών ή της εκ νέου προσφυγής στις κάλπες – άλλωστε, η Ιταλία είναι μια χώρα που έχει συνηθίσει και στις δύο. Μόνο που αυτή τη φορά, οι Βρυξέλλες και οι ευρωπαίοι εταίροι της θα πιέσουν για τη συγκρότηση μιας όσο το δυνατόν πιο ισχυρής κυβέρνησης, ώστε να αποφευχθεί μια νέα περίοδος πολιτικής αβεβαιότητας και αστάθειας. Το ίδιο αναμένεται ότι θα κάνει ο επιχειρηματικός κόσμος και η αστική ελίτ της χώρας, που δεν θέλουν η Ιταλία να συνεχίσει να βρίσκεται στο περιθώριο. Βλέπετε, οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν τους επόμενους μήνες για το μέλλον της Ε.Ε. και της ευρωζώνης είναι πολλές και κρίσιμες.
Οι πολίτες, από την πλευρά τους, σε μια στιγμή που θεωρητικά έχει έρθει η ώρα τους για να μιλήσουν, μοιάζουν επίσης να κινούνται χωρίς πυξίδα. Εκτός από το υψηλό ποσοστό των αναποφάσιστων, ο πολλαπλασιασμός των εκδηλώσεων βίας - που για την ώρα λαμβάνουν κυρίως τη μορφή των διαδηλώσεων και αντιδιαδηλώσεων ομάδων της Ακροδεξιάς και αντιφασιστών- είναι σημάδια που φανερώνουν αναβρασμό. Και ειδικά στην Ιταλία, με το παρελθόν των «Μολυβένιων Χρόνων», αυτό δεν είναι καλό...
AP Photo/Gregorio Borgia
