Η Ρωσία από την έναρξη της «στρατιωτικής επιχείρησης» στην Ουκρανία, ακολουθεί μια στρατηγική κατά την οποία θεωρητικά επιδιώκει διαρκώς διαπραγματεύσεις με το Κίεβο για την λήξη των εχθροπραξιών.
Αν όμως οι εν λόγω κινήσεις αξιολογηθούν προσεκτικά, δεν πρόκειται για τίποτα λιγότερο από απαιτήσεις από την Ουκρανία να παραδοθεί και να παραδώσει μεγαλύτερο μέρος των εδαφών της.
Η ρωσική ρητορική με λίγα λόγια: «Κοιτάξτε πόσο ειρηνικοί είμαστε εμείς, που θέλουμε να τελειώσει ο πόλεμος, αλλά οι Ναζί στο Κίεβο θέλουν να πολεμήσουν».
Πρόκειται για μια κλασική προσπάθεια ψυχολογικού πολέμου η οποία, όπως περιγράφεται στην ανάλυση του EUvsDiSiNFO, ακολουθεί τα εξής βήματα:
- Να χειραγωγήσει και να μειώσει το μαχητικό πνεύμα μεταξύ των Ουκρανών
- Να προσπαθήσει να κερδίσει γρήγορους πόντους καλής θέλησης διεθνώς
- Να διχάσει το ευρωπαϊκό κοινό με εκκλήσεις σε παραδοσιακά κινήματα ειρήνης ή επιχειρηματικούς κύκλους που θέλουν να συνεργαστούν με τη Ρωσία σε μια ψευδαίσθηση «επιστροφής στην κανονικότητα».
Με μια πιο προσεκτική ανάγνωση γνωρίζοντας τις στρατηγικές που ακολουθεί η Ρωσία, πρόκειται για το κλασσικό τέχνασμα: Δημιουργείς ένα πρόβλημα και στη συνέχεια περιμένεις να ανταμειφθείς για την πρόταση επίλυσής του, επιβάλλοντας παράλληλα μια λύση με τους δικούς σου όρους.
Επιθέσεις σε κύματα
Τα φιλοκρεμλινικά και ρωσικά κρατικά μέσα ενημέρωσης έχουν δραστηριοποιηθεί στο μέγιστο βαθμό για να διαδώσουν το μήνυμα μιας ειρηνόφιλης Ρωσίας ακόμη και πριν από την πλήρους κλίμακας εισβολή της στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022.
Συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο του 2021, η Μόσχα προσπάθησε να ωραιοποιήσει την προφανή απειλή από την πρωτοφανή συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και εξοπλισμού κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας με μια πρόταση για μια «Συνθήκη για τις εγγυήσεις ασφαλείας» και μια «Συμφωνία για τα μέτρα διασφάλισης της ασφάλειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας».
Αυτά τα ρωσικά σχέδια προτάσεων ισοδυναμούσαν με μια de facto αναδίπλωση του ΝΑΤΟ στη δεκαετία του 1990, ένα κλείσιμο της δέσμευσης των ΗΠΑ για την ασφάλεια στην Ευρώπη και τη μετατροπή της Ουκρανίας σε ένα τραπέζι αυτοεξυπηρέτησης για τα ρωσικά συμφέροντα ασφαλείας σε αυτό που η ίδια θεωρεί τη λεγόμενη "σφαίρα επιρροής" της.
Προφανώς, ένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν μπορούσε να λειτουργήσει.
Όταν προέρχονταν από έναν έμπειρο παίκτη στις διεθνείς υποθέσεις όπως η Ρωσία, αυτά τα τελεσίγραφα απεικόνιζαν τις ρωσικές προθέσεις, οι οποίες αποδείχθηκε ότι δεν ήταν σοβαρές προσπάθειες διαπραγμάτευσης.
Φεβρουάριος 2022: Παραδοθείτε
Τέσσερις ημέρες μετά την έναρξη της πλήρους εισβολής της Ρωσίας, το Κρεμλίνο, με τη βοήθεια της Λευκορωσίας ως οικοδεσπότη, έστειλε τον πρώην υπουργό Πολιτισμού Βλαντιμίρ Μεντίνσκι για να παρουσιάσει την πρόταση του Κρεμλίνου για ειρηνική λύση.
Οι συνομιλίες εξελίχθηκαν σε αρκετούς γύρους με συμμετοχή και του ουκρανού υπουργού Άμυνας.
Και πάλι, οι προτάσεις ήταν ουσιαστικά μια απαίτηση από το Κίεβο να καταθέσει τα όπλα του, να παραδώσει τα εδάφη του στην ανατολική Ουκρανία και να γίνει υποτελής υπό τον έλεγχο της Μόσχας. Μερικές προσφορές για συνεχείς συνομιλίες και περιορισμένους ανθρωπιστικούς διαδρόμους δεν μπορούσαν να κρύψουν ότι επρόκειτο για μαφιόζικη πίεση και όχι για σοβαρές διαπραγματεύσεις.
Μάρτιος 2022: Παραχώρηση εδαφών στα ανατολικά και στη συνέχεια παράδοση
Στις αρχές Μαρτίου, όταν οι φάλαγγες του ρωσικού στρατού είχαν ακινητοποιηθεί κοντά στο Κίεβο, οι «διαπραγματεύσεις» συνεχίστηκαν με μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και βομβαρδισμούς ουκρανών αμάχων. Ήταν επίσης μια προσπάθεια να κερδηθεί χρόνος για να ανασυνταχθεί, να ανεφοδιαστεί και να ξαναγεμίσει η ρωσική πολεμική μηχανή.
Φθινόπωρο 2022: Αποδεχτείτε την προσάρτηση και μετά σταματήστε να πολεμάτε
Μετά τις ρωσικές υποχωρήσεις και τις στρατιωτικές οπισθοδρομήσεις, ιδίως γύρω από το Χάρκοβο το φθινόπωρο του 2022, οι ρωσικές απαιτήσεις εξελίχθηκαν προς μια νέα, χειραγωγική κατεύθυνση, τονίζοντας μεταξύ άλλων την «ανάγκη αναγνώρισης της αναζήτησης της ελευθερίας των λαών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ», η οποία συχνά αποτυπώθηκε στη φράση «εδαφική πραγματικότητα»
Τον Σεπτέμβριο επαναλήφθηκε το παλιό κόλπο της Κριμαίας: Γρήγορα, εικονικά δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν υπό την απειλή όπλων σε κατεχόμενες πόλεις της Ουκρανίας για να ισχυριστούν ότι «ο λαός θέλει να ενταχθεί στη Ρωσία».
Στη συνέχεια ακολούθησε ένα τυπικό τσίρκο στη Μόσχα, καθώς τα μέλη του κοινοβουλίου αποδέχθηκαν τη «λαϊκή βούληση» και ο Πούτιν υπέγραψε την επίσημη ενσωμάτωση τεσσάρων νέων περιοχών: των δημοκρατιών Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Εδαφικές ανακρίβειες
Μια σημαντική λεπτομέρεια παρουσιάζει ένα νέο είδος προβλήματος για τη Μόσχα: Η εδαφική έκταση των υπό ρωσική κατοχή περιοχών στην Ουκρανία δεν είναι εκ προθέσεως σαφώς καθορισμένη. Ορισμένοι εμμένουν στο παλιό μάντρα ότι οι προσαρτημένες περιοχές στο προπολεμικό τους σύνολο θα πρέπει να θεωρούνται ρωσικό έδαφος, δημιουργώντας την οργουελική λογική ότι τα ουκρανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τώρα ρωσική γη.
Οι Ρώσοι ηγέτες προσπαθούν να φιμώσουν τις συζητήσεις για έναν σαφή ορισμό και ο λόγος φαίνεται ξεκάθαρος: Σημαντικά τμήματα των ουκρανικών περιφερειών του Ντονέτσκ, του Λουχάνσκ, της Ζαπορίζια και της Χερσώνας δεν βρίσκονται υπό ρωσικό έλεγχο ή κατοχή.
Η λύση σε αυτό το πρόβλημα; Απλά απαιτούμε περισσότερα από το Κίεβο! Ίσως σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις.
Χρόνος ανασύνταξης δυνάμεων
Η ξαφνική πρόταση του Πούτιν για εκεχειρία γύρω από τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να κερδίσει μια παύση για να ανασυντάξει τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις ενόψει της χειμερινής περιόδου και να παρουσιάσει την Ουκρανία ως αιμοδιψή για πόλεμο με τη Ρωσία.
Καθώς το τέχνασμα αυτό απευθυνόταν ξεκάθαρα στο διεθνές κοινό, οι ρωσικές μονάδες συνέχισαν τους βομβαρδισμούς
