Του Γιώργου Παυλόπουλου
Με το χθεσινό «ναι» της Ευρωβουλής στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ξεκαθάρισε το τοπίο αναφορικά με τους προέδρους των τριών βασικών θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς οι «πινελιές» που απομένουν αναφορικά με την Κομισιόν, το Συμβούλιο και την ΕΚΤ είναι μάλλον τυπικές. Έτσι, το ενδιαφέρον στρέφεται ήδη προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και σε μια άλλη καίρια θέση την οποία είθισται (χωρίς ποτέ η άγραφη αυτή αρχή να έχει παραβιαστεί) να καταλαμβάνει ένας Ευρωπαίος ή μία Ευρωπαία.
Πρόκειται, βεβαίως, για την θέση την οποία κατέχει σήμερα η Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία ανακοίνωσε την παραίτησή της από το τιμόνι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις 12 Σεπτεμβρίου, σχεδόν ενάμιση μήνα προτού αναλάβει (πλην μεγάλου απροόπτου...) την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Παρά το γεγονός ότι επισήμως δεν έχει ανοίξει καμία συζήτηση περί διαδοχής, η αλήθεια είναι ότι τα ονόματα των υποψηφίων ήδη δίνουν και παίρνουν.
Ας μην αμφιβάλει κανείς δε ότι η υπόθεση της διαδοχής της Λαγκάρντ απασχολεί εδώ και εβδομάδες τους ηγέτες των «28» και η παράμετρος αυτή είναι τμήμα της πολιτικής εξίσωσης που προσπαθούν να επιλύσουν, έτσι ώστε να μείνουν οι πάντες ικανοποιημένοι ή, έστω, όσο το δυνατόν περισσότεροι.
«Αυτό που θέλουμε ως Γαλλία είναι, πρώτον, να υπάρξει μία υποψηφιότητα από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που να μπορεί να διαδεχθεί την Λαγκάρντ στην κεφαλή του ΔΝΤ. Δεύτερον, θέλουμε να είμαστε σε θέση να λάβουμε μια απόφαση γρήγορα. Και τρίτον, προσωπικά προτιμώ να είναι μία και μοναδική υποψηφιότητα, εκ μέρους της ΕΕ, χωρίς να υπάρξουν αχρείαστες αντιπαλότητες», διεμήνυσε την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Μακρόν, Μπρινό λε Μερ.
Στο παιχνίδι και οι Βρετανοί
Όπως γίνεται φανερό από το τρίτο και τελευταίο σημείο της δήλωσής του λε Μερ, για την ώρα δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία ανάμεσα στους «28» όσον αφορά τη διαδοχή της Λαγκάρντ. Είναι δε πιθανόν σε αυτό το θέμα οι δυσκολίες να είναι μεγαλύτερες, μιας και υπάρχει ένας ακόμη «παίκτης» στο τραπέζι και μάλιστα ισχυρός: το Ηνωμένο Βασίλειο.
Πράγματι, ενώ για τους άλλους τρεις προέδρους οι Βρετανοί δεν είχαν λόγο και ήταν ουσιαστικά παρατηρητές της διαδικασίας και των διαπραγματεύσεων, καθώς τυπικά η χώρα τους παραμένει σε τροχιά εξόδου από την ΕΕ, με το ΔΝΤ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά ώστε, όπως λένε κάποιες... κακές γλώσσες, κάποιοι στο Λονδίνο ζητούν ως αντάλλαγμα το ΔΝΤ για να ολοκληρώσουν τη συμφωνία αποχώρησης.
Το σενάριο αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι ήδη κυκλοφορούν δύο ονόματα Βρετανών ανάμεσα στους διεκδικητές της θέσης της Λαγκάρντ: Από τη μία, του πρώην υπουργού Οικονομικών και νυν συμβούλου της εφημερίδας Evening Standard, Τζορτζ Όζμπορν και, από την άλλη, του διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας, Μαρκ Κάρνεϊ.
Οι υπέρμαχοι μιας βρετανικής ηγεσίας στο ΔΝΤ υποστηρίζουν πως, με δεδομένες τις ιδιαίτερες και στενές σχέσεις της χώρας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορεί να διασφαλιστεί μια σχετικά αρμονική συνεργασία ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Προφανώς, όμως, δεν συμφωνούν όλοι με αυτή την άποψη. Ειδικά δε οι Γάλλοι δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τα περί «ανταλλάγματος» στους Βρετανούς για να φύγουν από την ΕΕ.
Πολλοί υποψήφιοι
Γι'' αυτό, έχουν πέσει στο τραπέζι πολλές ακόμη υποψηφιότητες: Του Γάλλου Μπενουά Κερέ, που είναι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΕΚΤ. Του απερχόμενου διοικητή της Μάριο Ντράγκι, που φέρεται να ενδιαφέρεται να... αλλάξει θέσεις με την Λαγκάρντ. Του πρώην προέδρου του Eurogroup, του Ολλανδού Γερούν Ντάιζελμπλουμ. Της Βουλγάρας Κρισταλίνα Γκεοργίεβα, διευθυντικού στελέχους της Παγκόσμιας Τράπεζας, η οποία ακούστηκε και για την προεδρία της Κομισιόν. Ακόμη και του γνωστού μας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που τώρα είναι πρόεδρος της Μπούντεσταγκ.
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά εικασίες. Και δεν αποκλείεται, όπως συνέβη και με την φον ντερ Λάιεν, η τελική πρόταση να αποτελεί μία ακόμη έκπληξη.
AP Photo/Michel Euler
