Ο εκκεντρικός επιχειρηματίας ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ στις εκλογές του 2024, όπως προετοιμαζόταν να κάνει εδώ και καιρό. Η τρίτη φορά όμως που ο Ντόναλντ Τραμπ προσπαθεί να καταλάβει τον Λευκό Οίκο δεν μοιάζει με τις προηγούμενες δύο, το 2016 και το 2020, καθώς από τότε έχουν αλλάξει πολλά και το άστρο του έχει ξεθωριάσει.
Όλο αυτό το διάστημα ο πρώην Αμερικάνος πρόεδρος έψαχνε να βρει τον κατάλληλο χρόνο για να ανακοινώσει τη δική του υποψηφιότητα για την επόμενη προεδρική αναμέτρηση. Οι ενδιάμεσες εκλογές αποτελούσαν μάλλον την πλατφόρμα που επιθυμούσε, στοχεύοντας να ανέβει στο «κόκκινο κύμα» των Ρεπουμπλικανών που θα σάρωνε τους Δημοκρατικούς. Ωστόσο, αν και οι Ρεπουμπλικάνοι ανέκτησαν οριακά τον έλεγχο του Κογκρέσου, το τελικό αποτέλεσμα μάλλον έδειξε πως οι Δημοκρατικοί άντεξαν στην πίεση, μετά από δύο χρόνια προεδρίας Μπάιντεν. Συμβολικά, αυτό μπορεί να δείχνει πόσες πιθανότητες επιτυχίας μπορεί να έχει ο Τραμπ στην καμπάνια του.
Οι αποτυχίες των υποψηφίων που στήριξε σε αυτές τις εκλογές δείχνουν τα όρια της επιρροής του πάμπλουτου επιχειρηματία. Ενώ πριν από την 8η Νοεμβρίου ο Τραμπ διατεινόταν πως όσοι υποστήριζε θα επικρατούσαν επί των Δημοκρατικών ανθυποψηφίων τους, τα αποτελέσματα της κάλπης τον διέψευσαν. Τώρα, το νέο του επιχείρημα είναι πως δεν θα αφήσει τον Τζο Μπάιντεν για άλλα τέσσερα χρόνια στον Λευκό Οίκο, προτάσσοντας το προσωπικό του εκτόπισμα.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο η προσωπική στρατηγική του Τραμπ, βάσει της ιδιόρρυθμης δημόσιας εικόνας του, μπορεί να είναι επιτυχημένη απέναντι στον Τζο Μπάιντεν, αν είναι εκείνος ο υποψήφιος των Δημοκρατικών το 2024. Δηλαδή, αν ο Τραμπ αναδείξει τις θεωρίες συνωμοσίας, να δαιμονοποιήσει τους αντιπάλους του, τους μετανάστες κι όλους τους αδύναμους, θα είναι αυτό αρκετό για να επιτύχει μία επανάληψη του 2016;
Η απάντηση ενδεχομένως να δοθεί από το ίδιο το κόμμα του. Η περιορισμένη εκλογική αποτελεσματικότητα των συμμάχων του εντός των Ρεπουμπλικάνων είναι ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί για εκείνον. Ο Τραμπ ίσως να θεωρεί πως η πιο σημαντική μάχη είναι η εσωτερική, να προλάβει δηλαδή να ενισχυθεί πριν ανακοινωθεί η υποψηφιότητα του κερδισμένου των ενδιάμεσων εκλογών, Ρον ντε Σάντις.
Αν το 2016 κατάφερε να κερδίσει το χρίσμα του κόμματος με το επιχείρημα πως θα μπορούσε να κερδίσει τη Χίλαρι Κλίντον, κάτι τέτοιο δεν είναι πλέον πειστικό, όχι τουλάχιστον όσο είναι υποψήφιος ο Μπάιντεν, από τον οποίο έχασε το 2020. Ο Μπάιντεν δεν φαίνεται να είναι ένας δεύτερος Τζίμι Κάρτερ, που θα καταποντιστεί από μία ενεργειακή κρίση στην Ευρασία, όπως πριν από τέσσερις δεκαετίες.
