Ο Λίβανος, μια από τις πιο προβληματικές και ταλαιπωρημένες χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη, διαθέτει από χθες νέα κυβέρνηση. Επικεφαλής της επελέγη να είναι ο άνθρωπος ο οποίος βρισκόταν στην ίδια ακριβώς θέση πριν από ένα μόλις χρόνο: Ο Σαάντ Χαρίρι, γιος του δολοφονηθέντος σε τρομοκρατική επίθεση το 2005 πρωθυπουργού, Ραφίκ Χαρίρι.
Για να καταστεί δυνατή η χθεσινή εξέλιξη και να διασφαλίσει ο σουνίτης πολιτικός την ισχνή πλειοψηφία των 65 ψήφων στην 128μελή βουλή, χρειάστηκε η στήριξη των θεωρητικά μεγάλων αντιπάλων του. Αυτών, δηλαδή, τους οποίους ο ίδιος και το κόμμα του έχουν κατηγορήσει ως υπεύθυνους για τη δολοφονία του πατέρα του: Της σιϊτικής, φιλοϊρανικής οργάνωσης Χεζμπολάχ και των φίλα προσκείμενων σε αυτήν πολιτικών σχηματισμών, με πρώτο και καλύτερο το κίνημα της Αμάλ.
Πρέπει να σημειωθεί, μάλιστα, ότι ενώ η ίδια η Χεζμπολάχ δεν ψήφισε ανοιχτά υπέρ του Χαρίρι, υπήρξε από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της επιστροφής του στο τιμόνι της χώρας το τελευταίο διάστημα. Χωρίς υπερβολή, δηλαδή, ήταν αυτή που τον «έσπρωξε» προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση και θέση.
Οικονομία στην εντατική
Και μόνο τα παραπάνω αρκούν για να αποδείξουν πως η νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών του Λιβάνου που αναμένεται να συγκροτηθεί θα έχει μπροστά της ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Και μαζί, μια ημερομηνία λήξης, για την οποία πολλοί πιστεύουν πως δεν είναι ιδιαιτέρως μακρινή. Το γιατί δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσει κανείς.
Η τρομακτική και καταστροφική έκρηξη που σημειώθηκε στο λιμάνι της Βηρυτού τον περασμένο Αύγουστο, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του και αφήνοντας πίσω πάνω από 200 νεκρούς και 6.500 τραυματίες, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη «επέλαση» της πανδημίας και την επιπλέον οικονομική ζημιά την οποία έχει προκαλέσει στη χώρα, δημιουργούν ένα τοπίο που μοιάζει κυριολεκτικά με... κινούμενη άμμο, τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, μόνο ο «λογαριασμός» από την έκρηξη στο λιμάνι ανέρχεται σε 4,6 δισ. δολάρια, στα οποία πρέπει να προστεθούν άλλα 3,2 δισ. ως «παράπλευρες απώλειες». Ένα σύνολο, δηλαδή, της τάξης των 7,8 δισ. για μια χώρα με ονομαστικό ΑΕΠ ύψους μόλις 18 δισ., η οποία βρισκόταν ήδη βυθισμένη σε κρίση διαρκείας, γεγονός που αποτυπώνεται και στη διολίσθηση της ισοτιμίας του νομίσματός της έναντι του δολαρίου κατά 80%.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πως αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί βιώσιμη λύση μακράς πνοής, η χθεσινή εξέλιξη αποτελούσε ουσιαστικά μονόδρομο. Εξάλλου, ο ίδιος ο Χαρίρι παρουσίασε τον εαυτό του ως «φυσικό υποψήφιο», ποντάροντας ιδιαιτέρως στη στήριξη της Γαλλίας και προσωπικά του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ήταν και ο πρώτος ηγέτης ξένης χώρας που έφτασε στον Λίβανο μετα την τραγωδία του Αυγούστου και εν μέσω βίαιων και μαζικών διαδηλώσεων, που απατούσαν το «ξήλωμα» του παλιού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.
Χαρίρι, ο μόνος πρόθυμος
Δεν χωράει αμφιβολία πως ο Χαρίρι αποτελεί τμήμα αυτού του συστήματος, για την ώρα όμως δεν φαίνεται πως υπήρχε εναλλακτική επιλογή. Πολύ περισσότερο καθώς Χεζμπολάχ και άλλες δυνάμεις δεν ήθελαν να ρισκάρουν να βρεθούν επικεφαλής της χώρας σε μια περίοδο που θα κληθεί να εφαρμόσει το νέο «πακέτο» μέτρων που απαιτεί το ΔΝΤ και οι ξένοι οργανισμοί και «δωρητές» για την βοηθήσουν να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Προφανώς, όλοι οι υπόλοιποι έψαξαν κάποιον πρόθυμο για να «πάρει τον μουντζούρη» και ο Χαρίρι ήταν ο μοναδικός αξιόλογος που βρέθηκε, καθώς διαθέτει πολιτική επιρροή και ισχυρές διεθνείς διασυνδέσεις. Μένει να αποδειχθεί πόσο θα αντέξει, μέχρι το επόμενο ξέσπασμα.
AP Photo/Hassan Ammar
