Του Γιώργου Παυλόπουλου
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα ισχυριστούν ότι η επικείμενη έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ δεν συνιστά ούτε καταστροφή ούτε και μεγάλο κίνδυνο. Αντιθέτως, θα πουν, έρχεται να διορθώσει μια από τις πιο σημαντικές... ανορθογραφίες της ιστορίας και να βάλει τα πράγματα σε τάξη.
Πρακτικά άλλωστε, θα προσθέσουν, ποτέ δεν υπήρχε μια ομαλή και συναινετική σχέση ανάμεσα στις δύο πλευρές της Μάγχης – και οι αποδείξεις γι'' αυτό είναι πολλές: Η περιπετειώδης ένταξη της Βρετανίας στην ΕΟΚ (που ουσιαστικά επιβλήθηκε εξαιτίας του Ψυχροιύ Πολέμου), οι τσαμπουκάδες και οι εκβιασμοί της Μάργκαρετ Θάτσερ, η εμμονική άρνηση του Λονδίνου να εγκαταλείψει τη στερλίνα προς χάρη του ευρώ και, βεβαίως, οι διαρκείς εξαιρέσεις από την ευρωπαϊκή νομοθεσία που ζητούσαν (και συνήθως πετύχαιναν) όλες ανεξαιρέτως οι βρετανικές κυβερνήσεις.
Οι ίδιοι, πιθανότατα, θα υπογραμμίσουν ότι η συγκεκριμένη ιστορική διόρθωση θα ολοκληρωθεί όταν ο Μπόρις Τζόνσον και ο Ντόναλντ Τραμπ δώσουν τα χέρια και βάλουν την υπογραφή τους στο συμφωνητικό που θα διέπει τη νέα σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες, τα συστήματα των οποίων ούτως ή άλλως μοιάζουν σαν... δύο σταγόνες νερού. Στην επανασύσταση, με άλλα λόγια, του αποκαλούμενου αγγλοσαξονικού άξονα, χωρίς να απαιτείται γι'' αυτό η άδεια κανενός – και κυρίως των... περίεργων Ευρωπαίων, που έχουν μανία με τους κανόνες, τα ρυθμιστικά πλαίσια, τον δημόσιο τομέα και το κοινωνικό κράτος.
Οι αριθμοί δείχνουν την υπερδύναμη
Όπως δε και αν το δει κανείς, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ένα κάποιο δίκιο στην παραπάνω άποψη. Ας δώσουμε σημασία, για παράδειγμα, στους ψυχρούς αριθμούς, που συνήθως όμως λένε πολλά για την αλήθεια.
Ιδού τι μας αποκαλύπτουν, λοιπόν, για την περίπτωση ενός «γάμου» ανάμεσα σε ΗΠΑ και Βρετανία, τις αδιαμφισβήτητες και διαδοχικές παγκόσμιες υπερδυνάμεις των δύο προηγούμενων αιώνων: Στις δύο αυτές χώρες, κατοικούν σήμερα σχεδόν 400 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή μόλις το 5,1% του πληθυσμού της γης. Η αναλογία αυτή δε δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στο γεγονός ότι έχουν αθροιστικά ΑΕΠ το οποίο ξεπερνά τα 22 τρισ. δολάρια και αντιπροσωπεύει πάνω από το ένα τέταρτο του συνολικού στον πλανήτη.
Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η διαπίστωση ότι σε ΗΠΑ και Βρετανία βρίσκονται τα δύο πιο σημαντικά χρηματοοικονομικά κέντρα – η Wall Street και το City – με τη συνολική κεφαλαιοποίηση των χρηματιστηρίων που έχουν την έδρα τους εκεί να αντιστοιχεί στο 60% της κεφαλαιοποίησης των χρηματιστηρίων όλου του κόσμου. Όσο για το δολάριο και τη στερλίνα, είναι χωρίς αμφιβολία τα δύο από τα τρία κυρίαρχα νομίσματα παγκοσμίως (το άλλο είναι το ευρώ), όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν τα δύο τρίτα (66%) των παγκόσμιων συναλλαγματικών αποθεμάτων.
Είναι επίσης προφανές ότι η ισχύς που εμπεριέχει η πιθανή ένωση των δύο χωρών δεν περιορίζεται στην οικονομία. Κι αυτό διότι διαθέτουν αμφότερες τρομακτικές σε ισχύ ένοπλες δυνάμεις, εξοπλισμένες και με πυρηνικά, ενώ το συνολικό ύψος των στρατωτικών τους δαπανών ξεπερνά τα 700 δισ. δολάρια ετησίως – είναι δηλαδή κατά πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό ποσό που διαθέτουν για τον σκοπό αυτό όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ, η Κίνα και η Ρωσία μαζί.
Και σε όλα αυτά, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά ακόμη: Τον ηγεμονικό τους ρόλο στον πολιτισμό (κινηματογράφος, μουσική κ.λπ), την πρωτοποριακή και ισχυρή θέση που κατέχουν στις νέες τεχνολογίες, την τεχνητή νοημοσύνη και το Διαδίκτυο, τον ασύλληπτο πλούτο που έχουν σωρεύσει τις προηγούμενες δεκαετίες και πολλά ακόμη.
Τζόνσον και Τραμπ ζεσταίνουν τις μηχανές
Με βάση τα παραπάνω, δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει σαν να μην τρέχει τίποτα την ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το πρωθυπουργικό γραφείο της Ντάουνινγκ Στριτ 10, μετά την τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν Τζόνσον και Τραμπ. «Συζήτησαν την τεράστια σημασία της σχέσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και προτίθενται να συνεχίσουν τη στενή συνεργασία σε θέματα όπως η ασφάλεια και το εμπόριο, συμπεριλαμβανομένων των διαπραγματεύσεων για τη σύναψη μιας φιλόδοξης συμφωνίας που θα εγκαθιδρύει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου».
Διότι, όπως και να το κάνουμε, μια συμφωνία ανάμεσα στους δύο θα αποδειχθεί πιθανώς ευκολότερη υπόθεση από ό,τι εκείνη την οποία πρόκειται να διαπραγματευτούν Λονδίνο και Βρυξέλλες τους επόμενους μήνες. Η δε προοπτική της σύναψής της αποτελεί ένα παραπάνω λόγο για την Ευρώπη (και όχι μόνο, φυσικά) να σημάνει συναγερμό απέναντι στον τυφώνα... Μπόρις Τραμπ που απειλεί να σαρώσει την υφήλιο.
AP Photo/Evan Vucci
