«Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης μπορούν να πάνε στον διάολο. Έχω έρθει στο Τέξας», άστραψε και βρόντηξε ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν από το βήμα του συνεδρίου των Συντηρητικών στο Ντάλας στις αρχές του Αυγούστου στο Ντάλας. Σε αυτό το ίδιο συνέδριο μίλησε και ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο «πονοκέφαλος» της ΕΕ έχει γίνει ο ήρωας της αμερικανικής ακροδεξιάς η οποία κάνει τα πάντα να συσφίξει σχέσεις μαζί του και να μάθει από το δικό του επιτυχημένο πείραμα.
Τον περασμένο Γενάρη, ο συντηρητικός σχολιαστής Τάκερ Κάρλσον, μετέδωσε για δεύτερη φορά την εκπομπή του στο Fox News από την Βουδαπέστη. Ένας άλλος συντηρητικός αρθρογράφος, ο Κρίστοφερ Καλντγουελ, έγραψε ότι ο Ορμπάν «είναι ευλογημένος με σχεδόν κάθε πολιτικό χάρισμα- είναι γενναίος, δαιμόνιος έναντι των εχθρών του, αξιόπιστος με τους φίλους του, λάτρης της λεπτομέρειας, ξεκαρδιστικός». Μια πράγματι ξεκαρδιστική περιγραφή...
Τι είναι λοιπόν αυτό που συναρπάζει τους Αμερικανούς συντηρητικούς στον Ορμπάν; Σύμφωνα με το Atlantic είναι ότι ο Ορμπάν έχει μετατρέψει την Ουγγαρία σ' ένα εργαστήρι μετάβασης από την φιλελεύθερη δημοκρατία στην απολυταρχία.
Βρίσκουν εξαιρετικά ενδιαφέρον και «διδακτικό» τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να μετουσιώσει την στήριξη στο πρόσωπο του - που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ανερχόταν στο ένα τρίτο των ψηφοφόρων- σε εκλογικό θρίαμβο «μαγειρεύοντας» τους εκλογικούς κανόνες. Ο Ορμπάν είναι η ενσάρκωση της λογικής ότι οι εκλογές κερδίζονται ή χάνονται παραβιάζοντας τους κανόνες.
Συμφωνούν δε απόλυτα με τη συνταγή του να ελέγχει τα μίντια ώστε τα μηνύματα της αντιπολίτευσης να μην μπορούν να περάσουν στους πολίτες.
Όπως ο Ορμπάν, έτσι και ο Τραμπ μπορεί να βασίζεται σε μια εκλογική βάση που είναι κάτι λίγο πάνω από το ένα τρίτο των ψηφοφόρων ενώ η αυτοκρατορία μέσων, που ελέγχονται από το κόμμα, μεταδίδουν με τον πιο ηχηρό τρόπο τα μηνύματα του που λειτουργούν ως όπλο διασποράς της πολιτικής τοξικότητας.
Κατά τα λοιπά, εδώ και χρόνια, οι τραμπικοί έκαναν εκλογικά μαγειρέματα στις εκλογικές περιφέρειες για να δημιουργήσουν μεγάλες ρεπουμπλικανικές πλειοψηφίες.
Όπως το συνοψίζει η Κιμ Λέιν Σέπελε, καθηγήτρια κοινωνιολογίας και Διεθνών Υποθέσεων στη Σχολή Δημόσιων και Διεθνών Υποθέσεων του Πρίστον, ο Ορμπάν «παρέχει μια φόρμουλα για τη μόνιμη εξουσία ενός κόμματος μειοψηφίας. Με πολέμους κουλτούρας που βάζουν φωτιά στη εκλογική βάση, με τη δυσφήμιση των αντιπάλων μέσω των ελεγχόμενων μίντια, με το μαγείρεμα των εκλογικών κανόνων μέσα από τον έλεγχο του σχεδιασμού τους. Ο Ορμπάν έχει αποδείξει ότι το εγχειρίδιο στρατηγικής του είναι αποτελεσματικό και οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν στρέψει σε αυτό την προσοχή τους».
Το τρίγωνο Ορμπάν - Τραμπ- Πούτιν
Ο Ούγγρος πρωθυπουργός το έχει καταλάβει αυτό και επενδύει στη σύσφιξη των σχέσεων που προσφέρουν πολιτικό πρεστίζ και στον ίδιο για εσωτερική πια κατανάλωση.
Στην ομιλία του τον Αύγουστο, τόνισε ότι Αμερικάνοι και Ούγγροι συντηρητικοί θα πρέπει να ενώσουν δυνάμεις στις εκλογές του 2024 για να «πάρουν πίσω» τους θεσμούς σε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες από τους φιλελεύθερους που απειλούν τον δυτικό πολιτισμό.
Την ώρα που οι Βρυξέλλες ζουν το μαρτύριο της σταγόνας με το φυσικό αέριο από τη Ρωσία και πασχίζουν να βρουν λύσεις για τα κράτη -μέλη της ΕΕ η κυβέρνηση Ορμπάν υπέγραψε συμφωνία με τη Μοσχα για επιπλέον προμήθειες φυσικού αερίου την περασμένη εβδομάδα. Η συμφωνία προβλέπει ροή έως και 5,8 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου την ημέρα στην Ουγγαρία «πάνω από τη συμβατική ποσότητα που ήδη ισχύει».
Ο Ορμπάν λοιπόν γίνεται με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο η γέφυρα μεταξύ Πούτιν και Τραμπ, σε μια «συμμαχία του απολυταρχισμού», όπως επεσήμαινε από το 2020 κιόλας η στήλη Intelligencer του New York Magazine. Τότε με αφορμή την στήριξη που είχε εκφράσει ο Ορμπάν στην καμπάνια του Τραμπ για την επανεκλογή του, υπογραμμιζόταν ότι «αυτό το περίεργο δίκτυο διεθνούς στήριξης δεν είχε γεωπολιτική λογική».
«Η στήριξη της Ρωσίας στον Τραμπ εκπορεύεται κυρίως από την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ των δύο ηγετών. Ωστόσο, οι δεσμοί με την Ουγγαρία και την Πολωνία αποκαλύπτουν μια πιο βαθιά ιδεολογική συμμαχία. Αυτό που ενώνει αυτούς τους ηγέτες και τα καθεστώτα τους με τον Τραμπ είναι οι κοινή τους περιφρόνηση προς την φιλελεύθερη δημοκρατία. Ο Πούτιν, ο Ορμπάν, ο Ντούντα και ο Τραμπ, όλοι ανέβηκαν στην εξουσία σε δημοκρατικά συστήματα και τα εξέτρεψαν προς τον απολυταρχισμό.»
