Του Γιώργου Παυλόπουλου
«Μετά το Κόμμα Ελευθερίας στην Αυστρία, τώρα ήρθε η ώρα της Λίγκας στην Ιταλία. Οι σύμμαχοί μας έρχονται στην εξουσία και ανοίγουν προοπτικές που κόβουν την ανάσα, μένοντας πιστοί στη γραμμή η οποία οδηγεί στη μεγάλη επιστροφή στα εθνικά κράτη». Η Μαρίν Λεπέν δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της για τη συμμετοχή του στενού της εταίρου στην ακροδεξιά ευρωπαϊκή... ομοσπονδία, Ματέο Σαλβίνι, στη νέα κυβέρνηση της Ιταλίας – και το έδειξε ξεκάθαρα με το παραπάνω μήνυμά της στο Twitter.
Βλέπετε, για την Λεπέν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη και το σκηνικό που διαμορφώνουν μοιάζουν με ένα είδος ρεβάνς για την συντριπτική ήττα που υπέστη από τον Εμανουέλ Μακρόν στις προεδρικές εκλογές του 2017 στη Γαλλία. Δικαίως, αναμφίβολα, μιας και εκτός από την Ιταλία και την Αυστρία, όπου το Κόμμα Ελευθερίας του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε συγκυβερνά από τον περασμένο Δεκέμβριο, όμορα κόμματα βρίσκονται και στις κυβερνήσεις των τριών από τις τέσσερις χώρες της Σκανδιναβίας – Δανίας, Φινλανδίας και Νορβηγίας. Έτσι, η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου κουνά το δάχτυλο στις Βρυξέλλες και τους «ευρωπαϊστές» και ουσιαστικά τους στέλνει ένα μήνυμα (ενόψει και των ευρωεκλογών οι οποίες θα διεξαχθούν τον Μάιο του 2019) που δεν διαφέρει πολύ από αυτό: «Ευρώπη φυλάξου, έρχεται η σειρά σου!».
Πολύ περισσότερο δε καθώς, σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, στην ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία, η επίσης ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) κατέχει πλέον τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του ναζισμού. Στην επίσης σκανδιναβική Σουηδία, το τελευταίο προπύργιο της σοσιαλδημοκρατίας στον ευρωπαϊκό Βορρά, οι ακροδεξιοί Σουηδοί Δημοκράτες καλπάζουν ενόψει των βουλευτικών εκλογών του ερχόμενου Σεπτεμβρίου και φαίνεται να έχουν καπαρώσει τουλάχιστον την δεύτερη θέση. Αλλά και στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, με πρώτες και καλύτερες την Πολωνία και την Ουγγαρία, τα κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση μπορεί να μην συγκαταλέγονται επισήμως στο στρατόπεδο της Ακροδεξιάς, στην πράξη όμως δεν κάνουν τίποτε διαφορετικό από αυτά που πρεσβεύουν η Λεπέν, ο Σαλβίνι και τα άλλα καλόπαιδα.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι η Ευρώπη αποδεικνύεται επιλεκτική στις... ανησυχίες της. Στην περίπτωση των Σκανδιναβών, ουσιαστικά δεν έβγαλε άχνα όλα τα προηγούμενα χρόνια για τη συμμετοχή της Ακροδεξιάς στην κυβέρνηση. Στην Αυστρία, επίσης, περιορίστηκε σε μερικές ήπιες προειδοποιήσεις και διαμαρτυρίες, μιας και το διακύβευμα αφορούσε κυρίως το προσφυγικό και όχι το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ. Στην Ιταλία, όμως, όπου παίζονται κορώνα-γράμματα ακριβώς τα δύο τελευταία, έχει σημάνει ήδη συναγερμό, μιας και η τρίτη σε μέγεθος χώρα και οικονομία της Γηραιάς Ηπείρου μπορεί να τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα ολόκληρο το οικοδόμημα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι, όμως, άλλο: Οι πιο πολλοί ηγέτες και γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες, όπως και στο Βερολίνο, το Παρίσι και τη Φρανκφούρτη, εξακολουθούν να μην συνειδητοποιούν τις ευθύνες τους για ό,τι συμβαίνει, ούτε αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα κύμα «τραμπισμού» στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, νομίζουν ότι βρέχει, ενώ τους... φτύνουν!
AP Photo/Antonio Calanni
