Η στάση των Βρυξελλών στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είχε μία γεύση από τη συνήθη αντιμετώπιση των τεκταινομένων διεθνώς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τάχθηκε δημόσια στο πλευρό του αμυνόμενου, αλλά δεν ήταν σε θέση να παράσχει στο Κίεβο ότι χρειαζόταν, παρ’ ότι οι απαιτήσεις του Ζελένσκι ενίοτε ήταν υπερβολικές. Η υπόσχεση για τη μελλοντική ένταξη στην ΕΕ, όπως εκδηλώθηκε από πολλούς ηγέτες της ΕΕ, ενδεχομένως να χρύσωνε το χάπι. Όπως δείχνει όμως η χθεσινή ομιλία Μακρόν, αυτή η προοπτική αποτελεί μάλλον ένα μακρινό όνειρο, παρά ένα κίνητρο. Οι χαρακτηριστικά αργές διαδικασίες της ΕΕ σε αυτό τον τομέα, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.
Οι ραγδαίες εξελίξεις απαιτούν τη διαρκή προσαρμογή της Ένωσης, την ηγεσία της οποίας επιζητά το Παρίσι. Οι προτάσεις Μακρόν για μία νέα ενταξιακή πολιτική βάζει στο προσκήνιο τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Βρυξέλλες, την ώρα που στα Δυτικά Βαλκάνια για παράδειγμα οι διαδικασίες φαίνεται να έχουν βαλτώσει. Σε συνεργασία με τη Γερμανία, όπου ο Γάλλος πρόεδρος προγραμμάτισε το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μετά την επανεκλογή του, ο Μακρόν επιζητά κάτι διαφορετικό. Φαίνεται να προσπαθεί να σπρώξει την ΕΕ προς μία νέα κατεύθυνση, για να αντιστρέψει το μομέντουμ μετά την έξοδο της Βρετανίας.
Η σχέση της Γαλλίας με τη Γερμανία ουσιαστικά θα κρίνει αν θα είναι εφικτή η υλοποίηση μίας νέας πορείας. Η χθεσινή συνάντηση με τον Γερμανό καγκελάριο Σολτς αν κι είχε ως βασικό ζήτημα την Ουκρανία, πέρασε από την πολιτική άμυνας στη δημοσιονομική πολιτική, έχοντας ως κεντρικό άξονα την ανάγκη συγκέντρωση της εξουσίας της λήψης αποφάσεων στο κεντρικό επίπεδο. Το ζήτημα της άρσης του βέτο των κρατών-μελών επανέρχεται στο προσκήνιο. Ωστόσο, θα είναι δύσκολο για τον γαλλογερμανικό άξονα να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των εταίρων του για το πέρασμα από την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων σε εκείνη των αποφάσεων με ειδική πλειοψηφία.
Ο Μακρόν φυσικά κοιτάζει και στο εσωτερικό πεδίο, ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου. Μετά από τη κρίσιμη συμμαχία του ακροαριστερού Μελανσόν με τους Οικολόγους και τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας, χρειάζεται οποιαδήποτε ώθηση μπορεί να βρει για να εφαρμόσει το δεύτερο μέρος του σχεδίου του. Έπειτα από τη συντριβή των σοσιαλιστών, ο Μακρόν θέλει να σφραγίσει την επικράτηση του στην κεντροδεξιά με τον δικό του τρόπο.
Αρκετά χρόνια πριν ο Σαρκοζί είχε προτείνει τη Μεσογειακή Ένωση, ώστε να σηματοδοτήσει την πρόσδεση του παραδοσιακή επεκτατική γαλλική πολιτική. Ο Μακρόν, ο μόνος που πέτυχε μία δεύτερη προεδρική θητεία μετά το Ζακ Σιράκ, επιθυμεί να σηματοδοτήσει τη δική του εκδοχή της κεντροδεξιάς, που προσελκύει όλο το πολιτικό φάσμα, πατώντας πάνω στο ισχυρό γεωπολιτικό αποτύπωμα του Παρισιού.
Η επιτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ωστόσο αποτελεί για εκείνον το μεγάλο διακύβευμα. Από τη στιγμή που ο Μακρόν δεν θέλει να αναβιώσει τις φαντασιώσεις της αυτοκρατορικής Γαλλίας, που έφερε η Λεπέν στην επιφάνεια στις πρόσφατες εκλογές, επιζητεί μία λειτουργική κι αποτελεσματική Ένωση, που θα δώσει τη δυνατότητα στη Γαλλία να ανακτήσει κεντρικό ρόλο διεθνώς.
