Η πρόοδος στις συζητήσεις των νικητών στις ιταλικές εκλογές προετοιμάζει το έδαφος για τη συγκρότηση της ακραίας δεξιάς κυβέρνηση μετά την νίκη της Τζορτζια Μελόνι. Το κόμμα της, τα «Αδέλφια της Ιταλίας», ετοιμάζεται να περάσει από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και να βρεθεί αντιμέτωπο με τα αληθινά προβλήματα στη διαχείριση της εξουσίας. Η εκλογή του νέου προέδρου της Γερουσίας, απόγονου στελέχους
Η περίοδος της «αθωότητας» φτάνει στο τέλος της για την Ιταλίδα πολιτικό που περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Όλο αυτό το διάστημα το κόμμα της έμενε στην αντιπολίτευση για να βρίσκεται απέναντι στις εκάστοτε κυβερνήσεις σχηματίζονταν και να καρπώνεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η Μελόνι χρησιμοποιεί συστηματικά και επίμονα έναν απλοϊκό λόγο που καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε Ιταλός για να εκφράσει την απογοήτευση και τον θυμό σε μία περίοδο οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα στην περίοδο της πανδημίας.
Είτε ενσυνείδητα, είτε ασυνείδητα, η Μελόνι είναι η θιασώτρια ενός νέου ρεύματος στην ιταλική πολιτική σκηνή. Με την αντίσταση της στις οικονομικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ενσάρκωση ενός πατροπαράδοτου οικονομικού εθνικισμού, έδωσε πρόσωπο στον νεοφασισμό που αναφύεται στην Ιταλία. Βέβαια, η επιστροφή στο παλιό και γνώριμο μονοπάτι του ιταλικού εθνικισμού είναι συνολική, με τη Μελόνι να επιτίθεται σε οτιδήποτε διαφορετικό, από τους μετανάστες μέχρι κάθε ΛΟΑΤΚΙ.
Τώρα, ωστόσο η Μελόνι θα κληθεί να συγκυβερνήσει με τον ακραίο λαϊκιστή Ματέο Σαλβίνι καθώς και τον εκρηκτικό μεγιστάνα Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Η συμμαχία των διάφορων εκφάνσεων της δεξιάς είναι άγνωστο τι θα φέρει. Η διαδικασία εκλογής του προέδρου της Γερουσίας είναι άλλωστε χαρακτηριστική του δρόμου που θα τραβήξουν οι μελλοντικοί συνεταίροι της ιταλικής δεξιάς και ακροδεξιάς.
Αρκετά στελέχη του κόμματος Μπερλουσκόνι αρνήθηκαν να ψηφίσουν τον «γερόλυκος» της ακροδεξιάς Ινιάτσιο Λα Ρούσα, ο οποίος εξελέγη παρ’ όλα αυτά, πρόεδρος της ιταλικής Γερουσίας. Η αποχή από τη στήριξη του Λα Ρούσα, του οποίου ο πατέρας ήταν στέλεχος Φασιστικού Κόμματος του Μουσολίνι, ενέχει βέβαια και το στοιχείο της συνδιαλλαγής, καθώς επίκειται η διανομή των υπουργικών πόστων της νέας συμμαχίας.
Βέβαια η συνεχής αύξηση των τιμών της ενέργειας και οι συνεπαγόμενες επιπτώσεις στον πληθυσμό θέτει το πλαίσιο που θα κινηθεί η εύθραυστη συμμαχία, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τη μετάβαση της Ιταλία από τη διακυβέρνηση του τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι στο άγνωστο της Μέλονι.
