Δεν χωρά αμφιβολία ότι ένας νέος πόλεμος, παγκόσμιας εμβέλειας βρίσκεται σε εξέλιξη, δημιουργώντας τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές, με τη Ρωσία και τους δορυφόρους της από τη μία και τη Δύση από την άλλη, που μάχεται δια αντιπροσώπου, την Ουκρανία.
Ο απόγονος της Σοβιετικής Ένωσης προσπαθεί να διευθετήσει ανοικτά θέματα της ιστορίας, στοχεύοντας στην ενσωμάτωση των εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων, που βρέθηκαν εκτός της πάλαι ποτέ κραταιής δύναμης και στον περιορισμό της επιρροής του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Οι ΗΠΑ αξιοποίησαν την ευκαιρία για την ανασύσταση του Δυτικού μετώπου, έστω και πρόσκαιρα, με την Ευρώπη αναγκαστικά να ακολουθεί για λόγους ασφαλείας και την Κίνα να σχοινοβατεί ανάμεσα στον σινο-αμερικανικό ανταγωνισμό και το ευρω-σινικό εμπόριο.
Στο πεδίο, η αιματηρή σύγκρουση μετρά ήδη ένα χρόνο και τίποτε δεν προμηνύει ότι το τέλος του πολέμου είναι κοντά. Αντίθετα, φαίνεται ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία θα συνεχίζει να ταλανίζει τα εμπλεκόμενα μέρη για πολύ χρόνο ακόμη, ενώ η πυρηνική απειλή ανασύρεται ολοένα και πιο συχνά από το Κρεμλίνο.
Στην εξίσωση προστίθεται και η διακριτική εμπλοκή τρίτων μερών, όπως η Κίνα, που προσπαθεί να στηρίξει διακριτικά τη Μόσχα, κινούμενη αντίθετα προς τις ΗΠΑ, χωρίς όμως να θέσει σε κίνδυνο τις εμπορικές σχέσεις της με την Ευρώπη.
Μία εκεχειρία φαντάζει για την ώρα αδύνατη και το Κρεμλίνο δείχνει να αντιμετωπίζει μία ήττα στρατηγικού χαρακτήρα. Η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία αντιμετωπίζει ισχυρές προκλήσεις στο μέτωπο και είναι κοινά αποδεκτό ότι ο αρχικός σχεδιασμός μίας γρήγορης επέμβασης κατάληψης μεγάλου μέρους της χώρας και αλλαγής του καθεστώτος απέτυχε παταγωδώς.
Η διαρκής υπενθύμιση της πυρηνικής ισχύος αποτελεί ένδειξη ότι η Ρωσία χάνει έναν πόλεμο, που η ίδια θεωρούσε μία βατή στρατιωτική επιχείρηση έναντι ενός συγκριτικά ανίσχυρου, περιφερειακού γείτονα.
Με τη βοήθεια της Δύσης, λοιπόν, ο Δαυίδ κερδίζει τον Γολιάθ και η ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ και της Ευρώπης δείχνει ότι ο πόλεμος θα τελειώσει με μία στρατηγική ήττα της Ρωσίας. Η διακριτική κινεζική υποστήριξη δεν μπορεί να λάβει στρατηγικά χαρακτηριστικά σύγκρουσης με την Δύση, γιατί έτσι θα θέσει σε κίνδυνο τις ισχυρές οικονομικές σχέσεις με την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να υπάρξει κινεζικό σωσίβιο σωτηρίας στον πληγωμένο επιχειρησιακά Πούτιν.
Στην καλύτερη για τη Ρωσία περίπτωση, λοιπόν, θα δημιουργηθεί ένα νέο κυπριακό πρόβλημα στην Ευρώπη, μία ανοικτή πληγή για τη Μόσχα. Συνέπεια του πολέμου, η Ρωσία αντιμετωπίζει και θα συνεχίζει να ταλανίζεται από σημαντικές προκλήσεις στην οικονομία, την κοινωνία και την διεθνή της εικόνα. Το τέλος του πολέμου, κάποια στιγμή, μπορεί να αποτελέσει την αρχή του τέλους, του Ρώσου προέδρου.
Την ίδια στιγμή, η ρωσική επίθεση αφύπνισε το ΝΑΤΟ και του έδωσε το φιλί της ζωής. Ο κλινικά νεκρός σχηματισμός απέκτησε εκ νέου λόγο ύπαρξης και η ανασύσταση του Δυτικού μετώπου κρίθηκε επιβεβλημένη για την αναχαίτιση του ρωσικού αναθεωρητισμού. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά το γεγονός της διαφαινόμενης αλλαγής στάσης της Γερμανίας, που αντιλαμβάνεται ότι η Ευρώπη πρέπει επιτέλους να αναπτύξει την δική της πολεμική μηχανή και αντιπυρηνική προστασία.
Το μεγάλο στοίχημα πλέον αποτελεί η διαχείριση της ήττας από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά και η προσπάθεια της Κίνας μην αναδειχθούν οι ΗΠΑ ως τον μεγάλο νικητή της κρίσης. Έτσι, ο γρίφος της πυρηνικής απειλής και του αμερικανο-σινικού ανταγωνισμού παραμένει απειλητικά δυσεπίλυτος.
* Ο Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος είναι Διεθνολόγος
