Τις επικίνδυνες προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπο το Ισραήλ και το πλαίσιο γύρω από το οποίο θα έπρεπε να κινηθεί εάν αισθανθεί αναγκασμένο να αναλάβει άμεση στρατιωτική δράση ενάντια στο Ιράν σκιαγραφεί ο Μάικλ Ρούμπιν, αναλυτής για τη Μέση Ανατολή του American Enterprise Institute (AEI), επισημαίνοντας ότι είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο ενός ισραηλινού πλήγματος κατά των αγιατολάχ της Ισλαμικής Δημοκρατίας εφόσον η Χεζμπολάχ «ανοίξει» το βόρειο μέτωπο.
Σε ανάλυσή του που δημοσιεύεται στην πύλη 19FortyFive, o Μάικλ Ρούμπιν μεταφέρει τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας και Βιομηχανίας του Ισραήλ, Νιρ Μπαρκατ, ότι οι «αγιατολάχ δεν πρόκειται να κοιμούνται ήσυχοι τη νύχτα» και «θα πληρώσουν βαρύ τίμημα αν, Θεός φυλάξοι, ανοίξουν το βόρειο μέτωπο» βάζοντας τη Χεζμπολάχ να επιτεθεί στο Ισραήλ.
Η απειλή ενός ισραηλινού χτυπήματος στο Ιράν είναι πραγματική, λέει ο διεθνούς κύρους αναλυτής και συγγραφέας, παραθέτοντας τις απόψεις του για όσα έχουν συμβεί και μπορεί να συμβούν στις ταραγμένες ημέρες που ζει η Μέση Ανατολή.
Ενώ το Κατάρ χρηματοδοτεί τη Χαμάς και η Τουρκία της παρέχει διπλωματική υποστήριξη, η διοίκηση και ο έλεγχός της ανήκει στο Σώμα Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν. Ο ιρανικός προϋπολογισμός έχει συμπεριλάβει ανοιχτά κονδύλια, η επίλεκτη Δύναμη Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης εκπαιδεύει Παλαιστινίους στο Ιράν και τον Λίβανο και προσφέρει υλικοτεχνική υποστήριξη. Η συνεχής ιρανική υποστήριξη προς τις παλαιστινιακές τρομοκρατικές ομάδες έχει αποτελέσει εδώ και καιρό τη βάση για τον χαρακτηρισμό του Ιράν από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ως κράτους-χορηγός της τρομοκρατίας.
Κορυφαίοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν μπορεί να έχουν δηλώσει ότι δεν έχουν «δει» κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει άμεσα την εμπλοκή του Ιράν στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 7η Οκτωβρίου, όμως κατά τον Μάικλ Ρούμπιν παραβλέπουν το γεγονός πως η μακροχρόνια υποστήριξη του Ιράν διευκολύνει αυτού του είδους τις επιθέσεις, ενώ παράλληλα επιτρέπει στην Ισλαμική Δημοκρατία την αληθοφανή άρνηση της ευθύνης.
Εάν το Ισραήλ χτυπούσε στρατιωτικά στο Ιράν, η κύρια απάντηση του ιρανικού καθεστώτος θα ερχόταν μέσω της Χεζμπολάχ, η οποία έχει συγκεντρώσει πάνω από 100.000 πυραύλους και ρουκέτες, ακόμη και υπό το άγρυπνο μάτι της Προσωρινής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στο Λίβανο, γράφει ο Ρούμπιν, σημειώνοντας:
«Όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ [Αντόνιο Γκουτέρες] διαμαρτύρεται για τις ισραηλινές ενέργειες στη Γάζα, θα μπορούσε να σκεφτεί πώς οι ψεύτικες υποσχέσεις των Ηνωμένων Εθνών μετά τον πόλεμο Ισραήλ-Χεζμπολάχ το 2006 εξαϋλώσαν την αξιοπιστία του OHE στο Ισραήλ. Αν η Χεζμπολάχ επιλέξει να εκτοξεύσει πυραύλους σε αλληλεγγύη με τη Χαμάς, οι Ισραηλινοί στρατηγοί θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι εφόσον οι Ισραηλινοί πολίτες έχουν ήδη υποστεί αντίποινα ακόμη και χωρίς ένα χτύπημα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, δεν παραμένει κανένα μειονέκτημα στο να χτυπηθεί άμεσα το Ιράν».
Μια ισραηλινή επίθεση στο Ιράν δεν θα ήταν εύκολη. Τα χτυπήματα στον πυρηνικό αντιδραστήρα Οσιράκ στο Ιράκ το 1981 και σε ένα συριακό εργοστάσιο πλουτωνίου κοντά στο Ντέιρ εζ-Ζορ το 2007 είχαν μεμονωμένους στόχους, όμως η ιρανική κυβέρνηση έχει διασκορπίσει ευρέως τις πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Το Ιράν είναι επίσης πιο μακριά από το Ισραήλ και έχει τετραπλάσιο μέγεθος από το Ιράκ. Ακόμη και αν ισραηλινά αεροσκάφη εισέρχονταν στον ιρανικό εναέριο χώρο με stealth, θα έχαναν το στοιχείο του αιφνιδιασμού μόλις έριχναν τα πυρομαχικά τους. Και επειδή οι Ιρανοί πιλότοι δεν επιδίδονται σε αποστολή αυτοκτονίας, αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε πρώτα να πλήξουν τα ιρανικά αεροδρόμια, τα κέντρα διοίκησης και ελέγχου και τις αντιαεροπορικές συστοιχίες. Συνολικά, η ισραηλινή αεροπορία θα πρέπει να προγραμματίσει τουλάχιστον 1.500 εξόδους, κατά την ανάλυση Ρούμπιν.
Πώς θα αντιδρούσε το Ιράν;
«Πάντα ήμουν αντίθετος με τον βομβαρδισμό του Ιράν» σημειώνει ο έγκριτος αναλυτής και εξηγεί πως μία τέτοια εκστρατεία θα καθυστερούσε παρά θα εξάλειφε το πυρηνικό πρόγραμμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ακόμη και αυτό το κέρδος θα είχε τεράστιο κόστος, και επειδή οι Ιρανοί είναι εθνικιστές, οποιαδήποτε ανοιχτή στρατιωτική δράση των Ηνωμένων Πολιτειών ή του Ισραήλ κατά του Ιράν θα επέτρεπε στο ιρανικό καθεστώς να συσπειρώσει τους πολίτες.
Πράγματι, το καθεστώς του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί είχε αρχίσει να καταρρέει όταν ο Ιρακινός δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε με στόχο να εξοντώσει την Ισλαμική Δημοκρατία και να καταλάβει την πλούσια σε πετρέλαιο, με αραβικό πληθυσμό, επαρχία Χουζεστάν. Οι ενέργειες του Σαντάμ διατήρησαν το καθεστώς και έδωσαν χρόνο στον Χομεϊνί και στο εκκολαπτόμενο Σώμα Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης να εδραιωθούν.
Οι Ιρανοί θα αντιδρούσαν διαφορετικά σε ένα ισραηλινό χτύπημα; Ίσως, εκτιμά ο Μάικλ Ρούμπιν. Ο Σαντάμ Χουσεΐν προσπάθησε να διαλύσει το Ιράν. Ήθελε να παίξει το «χαρτί» του εθνικισμού και αυτονομισμού είτε σε σχέση με τους Άραβες στο Χουζεστάν, είτε ενισχύοντας τους Αζέρους που εκφράζεται στο λεγόμενο αυτονομιστικό κίνημα του Νοτίου Αζερμπαϊτζάν. Αυτό ήταν ένα «δώρο» στους αγιατολάχ. Ο πρώτος κανόνας όταν αντιμετωπίζεις έναν λαό που αγαπά τη χώρα του είναι να περιορίζεις τις επιθέσεις στο καθεστώς, χωρίς ποτέ να «χτυπάς» τη νομιμότητα της ίδιας της χώρας, σημειώνει.
Το σχίσμα μεταξύ του καθεστώτος και του ιρανικού λαού σήμερα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από τις πρώτες μέρες της Ισλαμικής Επανάστασης, όταν πολλοί Ιρανοί διέφυγαν για να σώσουν τη ζωή τους από τις αυθαίρετες εκκαθαρίσεις και τις συνοπτικές εκτελέσεις. Το καθεστώς μπορεί να επέζησε του κινήματος «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία», αλλά η διεκδίκηση του για νομιμοποίηση χάθηκε.
Επικίνδυνες επιλογές
Το Ισραήλ, εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζει μια ασταθή κατάσταση. Ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν Αλί Χαμενεΐ είναι 84 ετών, μερικώς παράλυτος και επιζών του καρκίνου. Έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εξάλειψη του εβραϊκού κράτους. Ψυχολογικά, μπορεί να θέλει να δει την καταστροφή του Ισραήλ στον περιορισμένο χρόνο που του απομένει. Ενώ ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι δεν θα διακινδύνευε ποτέ το ίδιο το καθεστώς γι’ αυτόν τον σκοπό, περιβάλλεται από συκοφάντες που του λένε αυτό που θέλει να ακούσει, επομένως μπορεί να πιστεύει ότι η επιρροή του θεοκρατικού καθεστώτος στη χώρα είναι ισχυρότερη απ’ ότι στην πραγματικότητα.
Το μόνο πράγμα που χωρίζει τον ιρανικό λαό από ένα καλύτερο μέλλον μόλις φύγει ο Χαμενεΐ είναι το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης. Εάν το Ισραήλ χτυπήσει ανοιχτά το Ιράν, στοχεύοντας ίσως τον Χαμενεΐ και τους ανώτερους ηγέτες των Φρουρών, θα μπορούσε να μετριάσει την εθνικιστική αντίδραση με τέσσερις τρόπους, κατά τον Μάικλ Ρούμπιν.
«Πρώτον, θα πρέπει να εκπέμπει δυνατά και διαρκώς το μήνυμα ότι θεωρεί τους Ιρανούς φυσικούς του φίλους. Οι μόνοι στόχοι είναι ανώτεροι αξιωματούχοι του καθεστώτος με ιρανικό και ισραηλινό αίμα στα χέρια τους. Θα πρέπει επίσης να εκπέμψει το μήνυμα ότι τα μέλη του IRGC που δεν ασπάζονται πλέον ένα παράνομο καθεστώς θα πρέπει να εγκαταλείψουν αμέσως.
»Δεύτερον, θα πρέπει να στοχεύει μόνο τοποθεσίες των Φρουρών της Επανάστασης μακριά από αστικά κέντρα και χώρους όπως, όπως πανεπιστήμια, εκτός εάν οι εγκαταστάσεις των Φρουρών ή της παραστρατιωτικής πολιτοφυλακής Μπασίτζ σε ανάλογες τοποθεσίες μπορούν να χτυπηθούν με ακρίβεια. Τρίτον, θα πρέπει επίσης να στοχεύει χώρους και σύμβολα καταστολής όπως η διαβόητες φυλακές Εβίν. Και τέταρτον, θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι δεν θα υπάρξει κατοχή και ότι η κυριαρχία του Ιράν είναι ιερή».
Το Ιράν προετοιμάζεται για αλλαγή καθεστώτος, αλλά αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να επιβληθεί με την απειλή των όπλων, υπογραμμίζει ο Αμερικανός αναλυτής. «Θα είναι ένα κίνημα με επικεφαλής Ιρανούς για τους Ιρανούς. Εάν το Ισραήλ αισθάνεται αναγκασμένο να δράσει από την αυξανόμενη επιθετικότητα του Ιράν, θα πρέπει να θυμάται ότι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από την τρομοκρατική υποδομή της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι οι ίδιοι Ιρανοί. Κανένας Ιρανός δεν θέλει να βομβαρδιστεί, αλλά εάν η στρατιωτική δράση είναι αναπόφευκτη, δεν θα πρέπει μόνο να τιμωρήσει το καθεστώς, αλλά και να αφαιρέσει τα εμπόδια στην ενδυνάμωση των απλών Ιρανών», καταλήγει ο Μάικλ Ρούμπιν.
