Ομολογώ πως στην αρχή σοκαρίστηκα με την ανακοίνωση του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης, η οποία καλεί τα μέλη της να διοργανώσουν εκδηλώσεις για την Παλαιστίνη, αποκρύπτοντας τον ρόλο των σφαγών της ΧΑΜΑΣ στο Ισραήλ.
Στη συνέχεια, επικράτησαν πιο ψύχραιμες σκέψεις, καθώς σκέφτηκα πως πρόκειται για μία δράκα επαγγελματιών συνδικαλιστών, οι οποίοι έπαψαν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με την πολύτιμη για την κοινωνία εκπαιδευτική διαδικασία εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ, με ένα χαμόγελο ιδιαίτερης ικανοποίησης, πως ένα απειροελάχιστο ποσοστό καθηγητών συμμετέχει στις απεργιακές «κινητοποιήσεις» της ΟΛΜΕ, οι δε εκπρόσωποι στα πρωτοβάθμια όργανα, τις περιβόητες ΕΛΜΕ συμμετέχουν μετρημένοι στα δάχτυλα εκπαιδευτικοί κάθε περιφέρειας.
Ωστόσο, η ΟΛΜΕ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνδικαλιστικής οργάνωσης, άρα μέρος της λεγόμενης Κοινωνίας των πολιτών, η οποία έχει απαξιωθεί στα μάτια των εκπαιδευτικών που υποτίθεται ότι εκφράζει, αλλά κυρίως, στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία την αντιμετωπίζει ως προμαχώνα της οπισθοδρόμησης, ως αυθεντικό εκφραστή του «όχι σε όλα», ως υπέρμαχο αντιλήψεων, σε εκπαιδευτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο, οι οποίες είναι απαρχαιωμένες, αρτηριοσκληρωτικές και - ναι - αντιδραστικές.
Αποδεικνύει έτσι αυτή η συνδικαλιστική οργάνωση κάτι που είναι γνωστό στις κοινωνικές επιστήμες ως άρνηση της αλλαγής, ως απόρριψη του μεγάλου πλεονεκτήματος της εξέλιξης δια της προσαρμογής.
Το είδαμε κατά τη διάρκεια της μεγάλης δοκιμασίας για ολόκληρη την κοινωνία, της πανδημίας, όταν δημοσιοποιούσαν απόψεις κατά της δυνατότητας της τηλεκπαίδευσης, τασσόμενοι αναφανδόν υπέρ της άποψης πως πρόκειται για «τεχνοφασισμό».
Το βλέπουμε ξεκάθαρα στη στάση της απέναντι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, την οποία αντιμετωπίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους, λες και οι ίδιοι ως δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι μέρος του κράτους.
Μεθαύριο τι πρόκειται να κάνουν και τι σκοπεύουν να πετύχουν;
Διοργανώνοντας «εκδηλώσεις αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης» οι ηγήτορες της ΟΛΜΕ το μόνο που κάνουν είναι να φανερώσουν για άλλη μία φορά το πόσο αντιεπιστημονική, αντιεκπαιδευτική και αντιδημοκρατική νοοτροπία τους διακατέχει.
Τι θα απαντήσουν στο ερώτημα: γιατί μόνο αλληλεγγύη για την Παλαιστίνη; Τα μωρά, τα παιδιά, οι νέοι που σφαγιάστηκαν από τους τρομοκράτες κεφαλοκυνηγούς της ΧΑΜΑΣ είναι ανώνυμα και αόρατα; Δεν αξίζει να γίνει μνεία στα αθώα θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας; Είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού;
Αν και πτυχιούχοι οι εν λόγω συνδικαλιστές, δείχνουν να ξεχνούν μία από τις βασικές επιταγές της επιστήμης, στην οποία ορκίστηκαν παραλαμβάνοντας το πτυχίο του και η οποία δεν είναι άλλη από την προσπάθεια αμεροληψίας, δηλαδή την παρουσίαση ενός θέματος από δύο, τουλάχιστον, πλευρές.
Τι θα πρέπει να απαντήσουν οι καθηγητές αν σε κάποιο σχολείο φοιτούν ελληνόπουλα εβραϊκής καταγωγής και θρησκεύματος, όταν θα δουν να εξυμνούν τους σφαγείς της ΧΑΜΑΣ; Έχουν σκεφτεί, έστω και για μια στιγμή, να μπουν στη θέση αυτών των παιδιών;
Τι θα σκεφτούν οι πολίτες, βλέποντας μία συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία κανονικά θα έπρεπε να συμμετάσχει στο διάλογο για καλύτερη, δημόσια, δωρεάν παιδεία, να ασχολείται με αλλότρια θέματα, ξένα προς την εκπαιδευτική διαδικασία και, πολύ περισσότερο, να λειτουργεί ως lobby άσκησης πίεσης στην νόμιμη και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας να αλλάξει την εξωτερική της πολιτική;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι και εύκολες και γνωστές.
Απλά η ΟΛΜΕ είναι η χαρακτηριστική περίπτωση ενός οργανισμού, ο οποίος είναι νεκρός από καιρό και απλά συνεχίζει να κινείται με βάση της δύναμη της αδράνειας. Ανίκανη να αντιληφθεί τις μεγάλες αλλαγές που έχουν γίνει στην ελληνική κοινωνία, αλλά και διεθνώς, συνεχίζει να πολιτεύεται λες και βρίσκεται στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας το 1974.
Δυστυχώς, για την ΟΛΜΕ και ευτυχώς για τους μαθητές, η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, συνεχίζουν όσο καλύτερα μπορούν και υπό αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, να προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία. Το απέδειξαν τον καιρό της πανδημίας, το αποδεικνύουν καθημερινά στις σχολικές τάξεις, εκεί όπου οι συνδικαλιστές έχουν χρόνια να μπουν. Και αυτό, δεν είναι απλά παρήγορο, είναι ελπιδοφόρο.
