Τέτοια μέρα, μέρα της Εθνεγερσίας, είπα να ξεφύγω από τον πολιτικό σχολιασμό που ούτως ή άλλως διχάζει. Είπα να γράψω κάτι το ευφρόσυνο και δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Μου το έδωσε η εμφάνιση και ο θρίαμβος της Εθνικής μας ομάδας. Διότι στα ομαδικά αθλήματα δεν αρκεί να παίζεις καλά, πρέπει και να κερδίζεις.
Προχθές τι είδαμε; Είδαμε νέα παιδιά να πνίγουν τους σκληροτράχηλους Σκωτσέζους, να μην τους αφήνουν να πάρουν ανάσα και στο τέλος αυτοί να είναι ευχαριστημένοι με αυτό το 0-3. Δεν είδαμε απλώς μια νεανική ομάδα που έτρεχε. Φυσικά, το είδαμε και αυτό. Αυτό που κυρίως είδαμε ήταν μια ομάδα μπαλαδόρων. Πιτσιρικάδων που μάγευαν το τόπι, όπως λέμε οι ποδοσφαιρόφιλοι από κούνια.
Δεν θα κάμω ανάλυση του αγώνα, όμως το δεύτερο γκολ ήταν χάρμα ιδέσθαι. Από την αρχική μπαλιά—τρύπα του Μουζακίτη στον Γιαννούλη ως το τελείωμα του 17χρονου Καρέτσα. Αλλά, το μισό γκολ ήταν η κίνηση--ασίστ και πάλι του Μουζακίτη, ο οποίος προωθήθηκε στη συνέχεια στην καρδιά της άμυνας των Σκωτσέζων, γύρισε το σώμα του και έκοψε την μπάλα στον αμαρκάριστο σκόρερ. Δείγμα παίκτη μεγάλης ποδοσφαιρικής πάστας που έχει την αίσθηση του χώρου.
Εμείς οι παλιότεροι είχαμε δει και τη μεγάλη Εθνική του 1970. Και οι νεότεροι και την ομάδα του 2004. Αυτή όμως η Εθνική μας έχει το κάτι άλλο. Έχει μικρούς μάγους της μπάλας, όπως τον Ντέλια—υποκοριστικό του Κωνσταντέλια—που στο τρίτο γκολ την έκρυψε. Από το πόδια του ξαφνικά την είδαμε στα πόδια του Τζόλη και από εκεί, με άψογο πλασέ, στα δίκτυα. Έπρεπε να έρθει το replay για να καταλάβουμε πώς πάσαρε ο Ντέλιας.
Πολύ παλιότερα όλοι οι μεγάλοι παίκτες ξεφύτρωναν μέσα από τις αλάνες των Αμπελοκήπων, της Νέας Σμύρνης, του Πειραιά, της Πλατείας Διοικητηρίου στη Θεσσαλονίκη και από τις ποδοσφαιρομάνες περιοχές της Βέροιας, της Κατερίνης, της Δράμας, της Καβάλας και αρκετά αργότερα του Θεσσαλικού κάμπου.
Σήμερα, στην εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και των ακριβών συμβολαίων, τον ρόλο της αλάνας τον ανέλαβαν τα φυτώρια των μεγάλων ομάδων. Εκεί, κυρίως ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, έχουν επενδύσει πολλά εκατομμύρια, το οποία ήδη επιστρέφουν πολλαπλασιασμένα. Βλέποντας τα νούμερα που κυκλοφορούν στη διεθνή ποδοσφαιρική πιάτσα για παίκτες από 17-23 ετών, είμαι σίγουρος ότι πολύ σύντομα μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες θα κτυπήσουν την πόρτα των ομάδων που αγωνίζονται οι διεθνείς μας. Διαβάζω στα αθλητικά ρεπορτάζ πως το βίντεο του προχθεσινού αγώνα το μελετούν οι κυνηγοί ταλέντων όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων.
Δεν είμαι σίγουρος αν οι πιτσιρικάδες έχουν συνειδητοποιήσει τι έκαναν στη Σκωτία. Εκείνο που γνωρίζω, γιατί καθρεφτιζόταν στα πρόσωπά τους, ήταν πως χαιρόταν το παιχνίδι. Το απολάμβαναν. Μια παρέα μπήκε σε ένα γήπεδο να παίξει την μπάλα που ξέρει και θριάμβευσε. Έτσι μου φάνηκε. Ίσως, το εξιδανικεύω, αλλά χρειάζεται και αυτό διότι μέσα στη μιζέρια της επικαιρότητας, βρήκαμε 95 λεπτά χαράς για να ξεσκάσουμε.
