Η Ελλάδα ενώνει όλο το έργο του Χρήστου Μποκόρου. Για τον καλλιτέχνη, «Το Εμείς είναι πάντα ζητούμενο». Αυτό αναδεικνύει και στο πρωτότυπο αρθρωτό έργο του «1821, η γιορτή». Το έργο θα παρουσιάζεται από σήμερα στον εκθεσιακό χώρο του Μουσείου Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Μποδοσάκη. Την παρουσίαση διοργάνωσαν το Μουσείο Μπενάκη και η Εταιρία Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού (ΕΚΕΠ)
«Σε τι ομονοούμε ως κοινότητα; Εκείνο το Ελευθερία ή Θάνατος που θεμελίωσε την Νεώτερη Ελλάδα στοιχειώνει ακόμη το έργο μου και προσπαθώ να παραστήσω εν δόξη το αντίτιμο αυτής της Ελευθερίας έλεγε ο Χρήστος Μποκόρος σε παλιότερη συνέντευξή του στην υπογράφουσα. «Η αντίστασή μου στη λήθη είναι να θυμάμαι και να αποδίδω το χρέος της μνήμης επ' αγαθώ. Με πεθαμένους και αγέννητους εργάζομαι να 'ναι η ζωγραφική ένα φωτεινό παραπέτασμα στο χάος.»
Η μνήμη, η μάχη με τη λήθη, είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά της τέχνης του. Μόνο όταν νικάς την λήθη, μπορείς να ελπίζεις, λέει με το έργο του. Και με λόγια: «Χωρίς ελπίδα δεν ζει κανείς. Η λήθη είναι θάνατος εν ζωή. Το αντίθετό της είναι η α-λήθεια και μόνη μας αλήθεια είναι η μνήμη. Η νοσταλγία του μέλλοντος.»
Όσο η καθημερινότητά μας, όπως είχε πει παραμένει παγιδευμένη στην αποφυγή του κόπου και του πόνου, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στη σχετικοποίηση και τον μηδενισμό των αξιών, στην απώλεια ελέγχου των μέσων παραγωγής και στη λήθη που απαλύνει πρόσκαιρα την έκπτωση του εαυτού μας. "Τα αγαθά κόποις κτώνται". Όσοι αφελείς πιστεύουν εξαγγελίες που θα τους εξασφαλίσουν δίχως θυσίες δικαιώματα, ευζωία, αειφορία και διαφυγή εντέλει σε άλλους πλανήτες, πλανώνται πλάνην οικτράν.»
«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» έγραφε ο Κάλβος. Πού πήγαν άραγε τα ιδανικά σήμερα; Κατά τον Χρήστο Μποκόρο «Τα ιδανικά δεν απομακρύνονται, εμείς απομακρυνόμαστε αλλά... "όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι"».
Εκτός από τον Ανδρέα Κάλβο, ο Χρήστος Μποκόρος μνημονεύει συχνά και τον Διονύσιο Σολωμό. «Ένα ποίημα είναι η ζωή μας, "...κι ο ουρανός επάνω απ' το κεφάλι μας, μια Ανάσταση"» σημειώνει.
Την επιμέλεια της έκθεσης έχουν οι Κωνσταντίνος Παπαχρίστου (Μουσείο Μπενάκη) και Μάνος Δημητρακόπουλος (ΕΚΕΠ). Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας 1821-2021, αποτέλεσμα της συνεργασίας 15 Ιδρυμάτων και της Εθνικής Τράπεζας για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση.
Το έργο διαρθρώνεται σε τέσσερις ενότητες:
Η Γαλανόλευκη: ο απόηχός της.
Η Ιστορία: το φως και το σκοτάδι της.
Οι Ήρωες, επιφανείς και αφανείς: ο ίσκιος και το αίμα τους.
Η Δόξα μονάχη: ψηλά στην κεφαλή μιας μεγάλης έρημης τράπεζας, Μνήμη δαφνοφόρος, και μπροστά της ένα αρνάκι που μας κοιτάει κατάματα.
Tα έργα δημιουργήθηκαν ειδικά για την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση και παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό. Είναι φτιαγμένα πάνω σε υφάσματα και ξύλα. Συνιστούν «ξεχείλισμα της ψυχής» του ζωγράφου, είναι ο δικός του φόρος τιμής στο «Κοινό και το Κύριο».
Η έκθεση συνοδεύεται από αναλυτικό κατάλογο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Παράλληλα, κατά τη διάρκειά της θα παραχθεί σειρά video με προσκεκλημένους από πανεπιστημιακά ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα, οι οποίοι θα επιλέξουν να μιλήσουν για κάποιο από τα έργα.
Οι ομιλίες θα είναι διαθέσιμες στο BLOD – Bodossaki Lectures on Demand (www.blod.gr) και στο κανάλι του Μουσείου Μπενάκη στο youtube (https://www.youtube.com/user/BenakiMuseum) σε συγκεκριμένες ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν σύντομα. Ομιλητές θα είναι οι: Μαρία Δεληβορριά, Μαρία Ευθυμίου, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Γιάννης Κιουρτσάκης, Κώστας Κουτσουρέλης, Σάββας Μιχαήλ, Νικήτας Σινιόσογλου, Θεοφάνης Τάσης.
Ο Χρήστος Μποκόρος γεννήθηκε το 1956 στο Αγρίνιο. Εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Έφυγε δεκαεννέα χρονών για να σπουδάσει Νομικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στην Κομοτηνή (1975-1979). Μετά τις σπουδές του Δικαίου κι ένα μεσοδιάστημα αναποφάσιστου προβληματισμού, βρέθηκε στη Ανώτατη Σχολή των Καλών Τεχνών της Αθήνας (1983-1989).
Ζωγράφιζε από παιδί, άρχισε να εκθέτει στη δεκαετία του ’80. Στο εργαστήριο της οδού Καλλιδρομίου, στον λόφο του Στρέφη, έγιναν τα έργα της μαθητείας στο πραγματικό. Τη δεκαετία του ’90 στην οδό Αριστοδήμου, στον Λυκαβηττό, αποπειράται να εικονοποιήσει την κοινή μνήμη και πειρασμούς του αoράτου, το φως και το σκοτάδι. Μετά το 2000 κατεβαίνει στην Καστέλλα όπου ζει και εργάζεται έκτοτε. Το 2004, με το Αδιάβαστο Δάσος, άγγιξε το αγκάθι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου. Το 2013 παρουσίασε τα στοιχειώδη στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, προτείνοντας μια λιτή ευημερία, μια επανεύρεση του μέτρου στην καθημερινή μας ζωή και το 2016 τις όψεις αδήλων, μια αναδρομική έκθεση έργων της τριαντάχρονης πορείας του. Δύο αιώνες μετά τον ξεσηκωμό του 1821, επανέρχεται στο Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού με τη «γιορτή».
