Η ανακοίνωση του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που καλούσε το λαό να απεργήσει και να διαδηλώσει μαζικά κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των πολιτικών της, προκάλεσε αρχικά απορία, μετά γέλια, χλεύη, εκνευρισμό και αμηχανία.
Οι εξηγήσεις που δόθηκαν για το παραπάνω παράδοξο, ήταν πολλές. Άλλες έπεισαν άλλες όχι. Η ουσία όμως είναι μία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος που κάνει αντιπολίτευση, όσο αστείο κι αν είναι, πετυχαίνοντας παράλληλα, πολλαπλούς στόχους: Και γεμίζει το κενό της ανύπαρκτης αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως εκείνος θέλει. Και την εξουδετερώνει, αναδεικνύοντας την ανικανότητά της. Και επικεντρώνει την κριτική εκεί που ακριβώς θέλει. Και αποπροσανατολίζει από τα φλέγοντα ζητήματα που καίνε την κυβέρνηση.
Απαιτείται πραγματικά μεγάλη προσπάθεια, να έχεις απέναντι σου μια κυβέρνηση σε αποσύνθεση και όχι μόνο να μην μπορείς να την πλήξεις πολιτικά ούτε καν στο ελάχιστο, αλλά αντιθέτως να καταφέρνεις να την ενισχύεις!
Θέλει μεγάλη προσπάθεια, να σου δίνονται καθημερινά ευκαιρίες να αποδομήσεις μια κυβέρνηση, που δεν έχει υλοποιήσει ούτε μία προεκλογική της δέσμευση και που εφαρμόζει πολύ χειρότερα μέτρα από όσα κατήγγελλε και εσύ να μην ασχολείσαι…
Είναι πραγματικός άθλος να μην μπορείς να «ξετινάξεις» στα εθνικά θέματα, που θεωρείται και προνομιακό σου πεδίο, έναν πρωθυπουργό ο οποίος πιστεύει πραγματικά ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, δεν ξέρει ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος δεν είναι διαφορετικά νησιά και καλύπτει έναν υπουργό που αμφισβητεί την γενοκτονία των Ποντίων.
Είναι τραγικό να μην μπορείς να δώσεις ούτε αχτίδα πραγματικής ελπίδας και όχι την γιαλαντζί της δήθεν αριστερής κυβέρνησης, στον πολίτη που σε κοιτά στα μάτια και στη ζητά. Σου ζητά ένα χέρι να πιαστεί κι εσύ του γυρνάς την πλάτη…
Δεν γίνεται τον περιβόητο νοικοκύρη που σε παρακαλά να του κάνεις ένα πειστικό νεύμα να επιστρέψει, να τον βάζεις να περιμένει μέχρι να τελειώσεις το φτιασίδωμα στον καθρέφτη σου, ρωτώντας ποιος από τους 4 είναι ομορφότερος…
Αποδεικνύεται πως η διαδικασία εκλογής προέδρου και ο τρόπος που οι υποψήφιοι διεκδικούν την αρχηγία, αντί να επουλώνουν τις πληγές της μεγαλύτερης κεντροδεξιάς παράταξης της χώρας, τις επιδεινώνουν. Η μόνη ελπίδα είναι να συνέλθουν όλοι και να τις φροντίσουν άμεσα και αποτελεσματικά, πριν κακοφορμίσουν. Και στις 22 Νοεμβρίου θα είναι πια αργά…
